na prześcieradle posłania«. W przeciągu tygodnia była w stanie się ubrać a kilka dni później udała się do swego lekarza, celem zbadania. On skontrolował ją dokładnie i uznał za całkowicie uwolnioną od raka. »To nieomal cud«, powiedział.

      Nigdy nie miała nawrotu raka i cieszy się obecnie lepszym zdrowiem niż kiedyś.

      Kilka lat później wygłaszałem kazanie we wschodniej szkole żeńskiej i pewnej nocy siedziałem z kapelanem szkolnym. Gdy rozmawialiśmy, wspomniałem o dr Rushu i nieuleczalnym raku, którego on wyleczył u mojej przyjaciółki.

      Raczej spodziewałem się, że on wyśmieje się, lecz ku mojemu zupełnemu zdumieniu kapelan powiedział, »Tak, wiem: znam go i pracę jaką wykonuje. Istotnie, wyleczył on moją żonę z bardzo poważnych wrzodów żołądka. Ona miała silne bóle a kilku lekarzy nie było w stanie cokolwiek uczynić. Wtedy, gdy straciliśmy zupełnie nadzieję na otrzymanie jeszcze jakiejkolwiek pomocy, dowiedzieliśmy się o nowojorskiej grupie, która była w kontakcie z dr Rushem. Udaliśmy się tam; dr Rush udzielił mojej żonie sporo pomocy lekarskiej; i ona jest zupełnie wyleczona. Nie, nie trzeba mnie przekonywać; wiem. Mamy oczywistość ducha z nienormalną mocą, który jest zainteresowany niesieniem pomocy ludziom, którzy są chorzy«.

      Później otrzymałem jeszcze jedno świadectwo o dr Rushu – od szkolnego profesora psychologii. Powiedział on, że dr Rush wyleczył jego żonę z kamieni żółciowych po tym, gdy kompetentni lekarze zaniechali sprawę”.

      Powinniśmy w związku z tym zaznaczyć, że nie zaprzeczamy, iż umysł ludzki ma olbrzymie zdolności. Wierzymy, że umysłowa telepatia, intuicja itd. są zdolnościami, z których nie należy wyśmiewać się czy im zaprzeczać
kol. 2
i że gdy szatan zostanie całkowicie związany tak, że więcej już nie będzie mógł oszukiwać narodów (Obj. 20:2, 3), te zdolności będą właściwie używane i staną się doskonałe w „czasie naprawienia wszystkich rzeczy” (Dz. 3:19-21). Lecz tymczasem, w obecnych warunkach, dociekania dotyczące psychiki są połączone z pewnymi niebezpieczeństwami, ponieważ zjawiska psychiczne są często wywoływane i wykorzystywane przez demony dla zwodniczych celów, głównie w imię pierwotnego kłamstwa szatana, które on szerzy poprzez całe wieki.

      Nie powinniśmy być nieświadomi „zamysłów” szatana (2Kor. 2:11) ani jego wielu oszukaństw połączonych z „skutkami błędów” (silnymi złudzeniami) obecnie działającymi (2Tes. 2:10-12), czy one dzieją się w „komorach” seansów spirytystycznych (Mat. 24:26), w ukazywaniach się, w orgiach tak zwanego „leczenia wiarą”, gdzie szatan wypędza szatana i leczy choroby (Mat. 12:26), w „latających spodkach”, które demony używają jako środka do przekazywania duchowych wiadomości, w widzeniach, w ujawnieniach jasnowidzącego lub słyszącego pozazmysłowo, czy też jakąkolwiek inną tajemną drogą. Jeśli będziemy zupełnie czujni rozpoznamy czym one są – przede wszystkim energicznym działaniem szatana „… ze wszelką mocą i znakami i cudami kłamliwymi [np. demony działają cudownymi sposobami, które wywołują zdumienie, zdziwienie]” (2Tes. 2:9).

      Bądźmy trzeźwi, albowiem nie należymy do nocy ani do ciemności, lecz do dnia (1Tes. 5:5, 8). Całkowita lojalność względem Boga i dokładne uważanie na Jego Słowo i stosowa nie się do niego daje jedyną pewną ochronę przed sztuczkami szatana i zastępów jego demonów. „Miejcie w obrzydliwości złe; imając się dobrego” (Rzym. 12:9).
BS ‘71, 26.

kol. 1

MŁODOŚĆ DANIELA I JEGO TOWARZYSZY W BABILONIE

Daniel 1. „Daniel powziął postanowienie, by się nie kalać …” (BT, w. 8).

      PISMO ŚWIĘTE przedstawia nam Daniela jako jednego z tych, których Pan umiłował. Jego trwanie przy Wszechmocnym jest pokazane w sposób dobitny przez proroka Ezechiela, przez którego Pan mówiąc o niepodważalności swych sądów jakie wkrótce miały dotknąć ziemię judzką, stwierdził: „Choćby byli w pośrodku niej ci trzej mężowie, Noe, Daniel i Ijob, oni w sprawiedliwości swojej wybawiliby dusze swe” (Ezech. 14:14). Słowa powyższe zostały wypowiedziane przez Ezechiela na krótko przed spustoszeniem Jeruzalem, kiedy Daniel przebywał w Babilonie, w którym osiągnął bardzo wybitne stanowisko i niewątpliwie jego sława dotarła do jego stron rodzinnych.

      Daniel wraz z Joakimem, królem judzkim, oraz wieloma szlachetnie urodzonymi w ziemi
kol. 2
izraelskiej został wzięty do niewoli, zanim nastąpiła ostateczna niewola za dni Sedekiasza, kiedy to ziemia została spustoszona, bez żadnego mieszkańca, i kiedy rozpoczął się siedemdziesięcioletni okres spustoszenia. Daniel miał około czternastu lat, gdy dostał się do niewoli babilońskiej, w której dożył późnej starości, osiągając wiek ponad stu lat (Dan. 1:21).

      Księga Daniela jest jedną z tych, przeciwko którym „wyżsi krytycy” zużywają wiele sił, podczas gdy jedni skłonni są nazwać ją fikcją, inni oświadczają, że jest historią opisującą okres panowania Antiocha Epifanesa (który żył przeszło trzysta lat po śmierci Daniela) i że została napisana przez jakiegoś nieznanego pisarza, który dla niepoznaki przyjął imię Daniel. Współczesna nauka oraz wyżsi krytycy

poprzednia strona – następna strona