INTERESUJĄCE PYTANIA I ODPOWIEDZI

PRZYSZŁY „DZIEŃ NAWIEDZENIA” RODZAJU LUDZKIEGO

      Pytanie: W 1Piotra 2:12 Apostoł daje Kościołowi takie napomnienie: „Obcowanie wasze mając poczciwe między poganami, aby zamiast tego, w czem was pomawiają jako złoczyńców, dobrym się uczynkom waszym przypatrując, chwalili Boga w dzień nawiedzenia”. Do jakiego czasu odnosi się wspomniany tu „dzień nawiedzenia”?

      Odpowiedź: Bóg „nawiedza” ludzi w różnych okresach i z różnych powodów, takich jak kontrola, udzielenie specjalnych łask lub kar (1Moj. 50:24; 2Moj. 13:19; Izaj. 10:3; Jer. 46:21; Łuk. 1:68; 19:44). U Łuk. 19:44 Jezus twierdził w związku z cielesnym Izraelem przedstawionym przez Jeruzalem, że „nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu, żeś nie poznało czasu nawiedzenia twego”.

      W czasie bytności Jezusa na ziemi, Bóg nawiedził cielesnego Izraela za pośrednictwem swej największej i najbardziej ubogacającej łaski oferowanej kiedykolwiek rodzajowi ludzkiemu, którą było „wysokie powołanie” (Filip. 3:14) będące zaproszeniem do zajęcia miejsca wśród „królewskiego kapłaństwa” (1Piotra 2:9) i zajęcia w obliczu Boga stanowiska kro łów i kapłanów (2Moj. 19:5, 6; Obj. 5:9, 10; 20:4, 6), którzy w zmartwychwstaniu staną się uczestnikami „chwały, czci i nieśmiertelności”, „Boskiej natury” (Rzym. 2:7; 2Piotra 1:4). Jednak, mimo iż Bóg za pośrednictwem Mesjasza Jezusa dał cielesnemu Izraelowi ów wielki zaszczyt i nawiedził go, to „do swej własności przyszedł, ale go właśni nie przyjęli” (Jan 1:11). Jedynie garstka, „prawdziwi Izraelici”, przyjęła Jezusa (w. 12) i to wspaniałe zaproszenie do wzięcia udziału w wysokim powołaniu. Pozostali, przeważająca część narodu, odrzucili Jezusa i przyniesione przez Niego zaproszenie (Rzym. 11:7). Dlatego też Jezus powiedział o narodzie żydowskim, że „nie poznał czasu nawiedzenia” swego. Żydzi utracili najwspanialszą sposobność, jaka kiedykolwiek była im oferowana!

      W związku z tym począwszy od Korneliusza (Dz.Ap. 10) „Bóg najpierw wejrzał na pogany [następne nawiedzenie!], aby z nich wziął lud imieniowi swemu” (Dz.Ap. 15:14). I tak poganie jak i żydzi otrzymali zaproszenie do skorzystania z wysokiego powołania w wieku Ewangelii lub Kościoła, dzięki czemu będą mogli stać się królami i kapłanami i panować wraz z Chrystusem (Rzym. 11; Gal. 3:27, 28; Efez. 2:11-15).

      Wiek Ewangelii lub Kościoła aż do czasu swego zakończenia jest „dniem nawiedzenia” Bożego i daje możność skorzystania z oferowanej przez Boga wspaniałej łaski elekcyjnej tym wszystkim „ze wszelkiego pokolenia, i języka, i ludu, i narodu”, którzy na nią odpowiedzą (Obj. 5:9; Gal. 3:28). Wiek Ewangelii
kol. 2
jest specjalnym Bożym „czasem przyjemnym”, Jego „dniem zbawienia” (2Kor. 6:2), dniem sadu dla wybranych (1Piotra 4:17).

      Niektórzy traktują wiek Ewangelii lub wiek Kościoła jako jedyny dzień nawiedzenia, czyli zbawienia, lecz Pismo Święte pokazuje, że choć wspomniany wyżej wiek jest specjalnym dniem zbawienia, to nie jest on jedynym dniem tego rodzaju. Obok innych dowodów wskazuje na to Izaj. 49:8, oświadczając: „[Pewnego] Czasu przyjemnego wysłucham cię, a w [pewien] dzień zbawienia poratuję cię”. Apostoł Paweł przytacza powyższe słowa w 2Kor. 6:2 w następującej formie: „Czasu przyjemnego [pewnego – zwróćcie uwagę, że tak powinno brzmieć całe wyrażenie] wysłuchałem cię, a w [pewien] dzień zbawienia poratowałem cię; oto teraz [pewien] czas przyjemny, oto teraz [pewien] dzień zbawienia”. W innych tłumaczeniach, takich jak Younga lub Berkeleya, właściwie użyto słowa a [pewien, jakiś, nieokreślony; brak właściwego odpowiednika w języku polskim – przypis tłumacza] , którego odpowiedników brakuje w wersji polskiej w 2Kor. 6:2 oraz w Izaj. 49:8.

      W 1Piotra 2:12 Apostoł wprowadza wyraźny kontrast między czasem wieku Ewangelii, będącego dniem nawiedzenia lub zbawienia wieku Ewangelii a przyszłym czasem, nazwanym przez Niego „dniem nawiedzenia”. Napomina on chrześcijan pochodzenia żydowskiego (porównaj 1Piotra 1:1, 2;  Mat. 5:16), aby zachowywali się godnie wśród pogan, nie-Żydów, nawet tych, którzy występują przeciwko nim, tak by poganie widząc dobre uczynki braci spełniane obecnie w tym życiu – chwalili Boga w przyszłości, w czasie nazwanym „dniem nawiedzenia”.

      Wyraźnie więc widać z wypowiedzi Piotra, że „dzień nawiedzenia” z 1Piotra 2:12 jest czasem następującym po dniu nawiedzenia lub zbawienia dotyczącym wieku Ewangelii, a mianowicie, jest on owym Tysiącleciem, okresem tysiącletniego panowania Chrystusa, podczas którego cały rodzaj ludzki, „pozostali z ludzi” (Dz.Ap. 15:17) – ci, którzy pozostali po odejściu wybranych „ze wszelkiego pokolenia, i języka, i ludu, i narodu” (Obj. 5:9) – „szukali Pana, i wszyscy narodowie”. Ów tysiącletni „dzień nawiedzenia” jest tym samym czasem błogosławieństw, o którym wspomina wiele innych tekstów Pisma Świętego, na przykład Izaj. 60:1-5 pokazujący, że nie wybrani poganie w ogólności zetkną się ze światłością wybranego Kościoła i nawrócą się do Chrystusa.

      Wspomniany powyżej okres tysiącletniego pośredniczącego panowania będzie „dniem nawiedzenia” tak dla nie wybranych zmarłych jak i żyjących ludzi. Nie wybrani zmarli, włącznie z tymi, którzy źle się wyrażali o braciach żyjących na ziemi w czasach Piotra, zostaną wzbudzeni podczas „zmartwychwstania

poprzednia strona – następna strona