Sztandar Biblijny nr 20 – 1986 – str. 123
„Błogosławcież narody Boga naszego, i ogłaszajcie głos chwały jego. Zachował przy zdrowiu duszę naszą, a nie dał się powinąć nodze naszej”. Błogosławienie Bogu dokonuje się, gdy opowiadamy o Jego sprawach, które przynoszą Mu chwałę. Nie możemy w jakiś specjalny sposób przydać Mu chwały. Bóg nie potrzebuje tak naprawdę naszego wysławiania, lecz życzy go sobie i docenia je. Przyczyniamy się do większego wzrostu Jego chwały, wyjaśniając innym Jego plan, który Mu ją przynosi. Alleluja!
Psalm 107 zawiera wiele części odnoszących się do różnych grup, a każda kończy się słowami: „Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi”. Z pewnością również i wdzięczność zawiera się w tych słowach skoro wspomniane są wspaniałe dzieła Boże przeznaczone dla rodzaju ludzkiego. Wysławiamy więc Boga, nie tylko za dobre cechy, które w Nim zauważamy, lecz również za Jego wspaniałe dzieła na rzecz nas .samych jak i całej ludzkości, zgodnie z tym jak On wypełnia swój wielki plan wieków.
DOŚWIADCZENIA EZECHIASZA PRZYCZYNĄ WYSŁAWIANIA
Izajasz 38 opowiada nam o królu Ezechiaszu i o jego śmiertelnej chorobie. Prorok Boży Izajasz składa mu wizytę i mówi: „Rozpraw dom swój; albowiem umrzesz, a nie zostaniesz żyw”. Przyjęcie takiej wiadomości było trudną rzeczą, lecz Ezechiasz wiedział, co należy uczynić. Udał się w modlitwie do Boga: „Proszę, o Panie! wspomnij teraz, żem chodził przed tobą w prawdzie i w sercu uprzejmym, czyniąc to, co dobrego jest w oczach twoich. I płakał Ezechiasz płaczem wielkim”. Bóg udzielił mu odpowiedzi przez Izajasza: „Wysłuchałem modlitwę twoje, .. oto Ja przyczynię do dni twoich piętnaście lat; I z ręki króla Asyryjskiego wyrwę ciebie i to miasto”.
Wersety 9-20 stanowią poemat lub pieśń napisaną przez Ezechiasza po wyzdrowieniu. Ezechiasz mówi (w. 17): „Oto czasu pokoju przyszła na mię była gorzkość najgorzciejsza; ale się tobie podobało wyrwać duszę moją z przepaści skażenia, przeto, żeś zarzucił w tył swój wszystkie grzechy moje. [Ileż powodów miał ów król do wypowiedzenia swej wdzięczności i wychwalania Boga!] Albowiem nie grób wysławia cię, ani śmierć chwali cię”. Ezechiasz znał prawdę wyjaśniającą stan śmierci. Nie wierzył, że on sam (jak i inni Starożytni Godni) pójdzie po śmierci do nieba (Jan 3:13; Dz. 2:29, 34), nie wierzył, że zaraz po śmierci dostąpi należnej mu nagrody. Wiedział, że kiedy znajdzie się w grobie w stanie nieświadomości, w stanie śmierci, nie będzie mógł wysławiać Boga. Podobną myśl wypowiedziano w Psalmie 6:6; 115:17: „Albowiem w śmierci nie masz pamiątki o tobie, a w grobie któż cię wyznawać będzie?”, „Umarli nie będą chwalili Pana, ani kto z tych, co zstępują do miejsca milczenia”. Zwróćmy też uwagę na Kazn. 9:5, 10: „Boć ci, co żyją, wiedzą, że umrzeć mają;
kol. 2
ale umarli o niczym nie wiedzą, .. albowiem nie masz żadnej pracy, ani myśli, ani umiejętności, ani mądrości w grobie [w sheol, w stanie śmierci], do którego ty idziesz”.
W w. 19, 20 Ezechiasz twierdzi: „Żywy, żywy, ten cię wysławiać będzie, jako ja dzisiaj, a ojciec synom oznajmi prawdę twoje. Pan mię wybawił; przetoż pieśń moją śpiewać będziemy po wszystkie dni żywota naszego w domu Pańskim”. Wysławianie Boga przez Ezechiasza stanowi dla nas dobry przykład.
Izaj. 61:1, 3 podaje następne dobre oświadczenie: „Duch Panującego Pana jest nade mną; przeto mię pomazał Pan, abym opowiadał Ewangelię cichym, .. Abym sprawił radość płaczącym w Syjonie, a dał im ozdobę miasto popiołu, olejek wesela miasto smutku, odzienie chwały miasto ducha ściśnionego; i będą nazwani drzewami sprawiedliwości, szczepieniem Pańskim, abym był uwielbiony”.
Mamy w związku z tym wielki przywilej. Wielu ludziom, którzy są pogrążeni w smutku mają na sobie symboliczne wory i popiół, możemy spróbować ofiarować w zamian odzienie chwały, przeznaczonej dla Boga. Jeśli uda nam się uświadomić im, że pomimo straty, żałoby, czy innych trudnych doświadczeń, powinni stale liczyć pozostałe błogosławieństwa oraz wychwalać za nie Boga, to tym samym pomożemy im odsunąć od siebie ducha smutku, owego ducha ściśnionego, i przyczynimy się do włożenia przez niob odzienia chwały.
APOSTOLSKA CHWAŁA A CHWAŁA NAPOMINANIA
Nowy Testament również mówi w wielu miejscach o wysławianiu Boga, lecz często używa dla wyrażenia aktu wysławiania Boga słowa chwała lub innego podobnego wyrazu. Dz. 2:46 opisują jak to po zstąpieniu Ducha Świętego w dniu jego zesłania, uczniowie łamali po domach chleb i jedli z radością. Werset 47 podaje, że czynili to „Chwaląc Boga, i mając łaskę, u wszystkiego ludu”.
Autor w Dz. 16:25 opisuje jak to z powodu głoszenia o Chrystusie Paweł i Sylas znaleźli się w więzieniu, gdzie zostali pobici rózgami. Lecz pomimo tego wszystkiego do północy modlili się i wysławiali Boga pieśniami a o północy Bóg spowodował ich cudowne wyswobodzenie. Wspaniałe rzeczy zdarzają się czasami, gdy wychwalamy Boga!
U Efez. 1:3-7 Apostoł Paweł nazywa Boga błogosławionym, ponieważ dał mu wielkie duchowe błogosławieństwa i „przeznaczył ku przysposobieniu za synów przez Jezusa Chrystusa dla siebie samego, według upodobania woli swojej, Ku chwale sławnej łaski swojej, którą nas udarował w onym umiłowanym”. W powszechnym rozumieniu wszyscy wierzący w Jezusa Chrystusa należą do Chrystusa, owego Umiłowanego i są w Nim przyjęci.
W Efez. 5:18-20 czytamy: „… bądźcie napełnieni duchem, Rozmawiając z sobą przez psalmy, i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu [sercem odczuwane wysławianie] swoim Panu, Dzięki czyniąc zawsze za