na pychę w sercu, skazą w „klejnocie”, która czyni ich niegodnymi przebywania wśród tych, którzy są „gromadzeni”. Jeśli ktoś chełpliwie usiłuje przywłaszczyć sobie chwałę, która należy się Panu, to taki okazuje się być niewierny swojemu Mistrzowi, Chrystusowi. Tacy okazują, że nie posiadają ducha Mistrza, który sam się poniżył i oddał całą chwałę i cześć Ojcu w odniesieniu do każdego zarysu Jego zbawienia.

      Niech więc wszyscy synowie Boży pamiętają o ważności uczciwości o „prawdzie wewnętrznej” (Ps. 51:8), gdy się schodzą wspólnie jako wierzący, w celu studiowania Słowa Bożego i aby pomagać sobie wzajemnie, „Nic nie czyniąc spornie, albo przez próżną chwałę”, ale niech każdy lepiej ocenia drugiego aniżeli siebie (Filip. 2:3) usiłując, o ile to jest możliwe, znajdować u siebie nawzajem dobroć, szlachetność, szczerość. Niech każdy też usiłuje czuwać nad własnym sercem i poznać własne wady. Tak więc, niech nasza osobista pokora i miłość do braci dotrzymuje kroku naszemu rozwojowi w znajomości Boskich rzeczy. Bądźmy przekonani, że w tym czasie przesiewania i rozłączania wszyscy, którzy nie mają tego ducha pokory, cierpliwości,
kol. 2
łagodności, braterskiej uprzejmości i miłości, niewątpliwie będą odłączeni (1Jana 2:19).

      Niektórzy nie znajdą się wśród tych, którzy są zebranymi klejnotami. Zostaną oni wymazani z księgi życia (Obj. 3:5). Klejnoty, które Pan szlifuje, będą czyste, bez skazy. Będą one doskonałe w miłości przed Ojcem, bowiem doskonała miłość nie tylko odrzuca bojaźń, ale też odrzuca samolubstwo, urazy, złe podejrzenia i obmowy oraz egoizm i pychę. Bóg łaskawie przyjmuje takich jako bardzo Mu drogich, jako należących do Niego w szczególnym znaczeniu. „Cić będą MOIMI, mówi PAN zastępów, w owym dniu, w którym uczynię ich moimi klejnotami”.

      O, jak pięknymi będą te Pańskie klejnoty! Jak znamiennym jest to oświadczenie, że nasz Pan Jezus, ów wielki Klejnot oszlifowany w Boskich rękach, na podobieństwo którego mamy być oszlifowani, przyjdzie, aby był uwielbiony w świętych swoich, i aby się dziwnym okazał we wszystkich wierzących … w on dzień” – przez wszystkich tych, którzy podczas tysiącletniego dnia przez Chrystusa przyjdą do harmonii z Bogiem, pod warunkami nowego przymierza zapieczętowanego drogocenną krwią Chrystusową (2Tes. 1:10)!
BS ’83, 66.

kol. 1

WYSŁAWIANIE

      Publikowaliśmy na łamach tego pisma artykuły omawiające dziękczynienie i wdzięczność oraz pisaliśmy dużo o ocenie, lecz nigdy, jak nam się wydaje, nie mieliśmy artykułu o wysławianiu – o tym, jakie ma ono znaczenie i o różnicach między wysławianiem a oceną, dziękczynieniem, wdzięcznością itd. Wierzymy więc, że rozważenie wysławiania jako naszego obecnego tematu, który obejmować będzie pewne uogólnienia i napomnienia dotyczące wysławiania jakie znajdują się w Piśmie Świętym, a szczególnie w Psalmach, okaże się dla nas korzystne. Spośród wszystkich ksiąg Biblii Psalmy zawierają największą ilość napomnień zachęcających do wysławiania. Wysławianie, szczególnie wysławianie Jehowy i Jezusa, powinno zajmować ważne miejsce w sercu i umyśle każdego chrześcijanina i w każdej odpowiedniej sytuacji znajdować uzewnętrznienie.

      Istnieje wiele słów, które mają podobne znaczenie do czasownika sławić, takie jak: chwalić, aprobować demonstracyjnie, wysławiać, wynosić, wielbić, wychwalać itd. Wszystkie te słowa przyjmują różne zabarwienie znaczeniowe, lecz podstawą ich znaczenia jest akt wysławiania.

      Według Webstera słowo wysławiać oznacza wyrażać gorąco słowa pochwały. Chwalić oznacza zachwalić coś lub kogoś, kto jest wart zaufania lub uwagi. Słowo aprobować demonstracyjnie oznacza akceptację, której towarzyszy zazwyczaj aplauz publiczny.
kol. 2
Wysławiać oznacza starać się uczynić coś lub kogoś wielkim lub większym. Wynosić oznacza czynić coś lub kogoś wspanialszym, bardziej wzniosłym. Wielbić oznacza wynosić coś lub kogoś bardzo wysoko. Angielskie słowo eulogize (wychwalać) pochodzi od słowa eu, które znaczy dobry, i od wyrazu łogos oznaczającego słowo i w całości znaczy prawie to samo, co wynosić lub wielbić, lecz jest o wiele bardziej odpowiednie, gdy bywa użyte w wypadku składania oświadczenia lub w mowie pogrzebowej.

      Hebrajskie słowo halal jest tym słowem, które najczęściej tłumaczy się jako wysławiać. Słowo halal, według Stronga, znaczy być jasnym, lśnić. W ten sposób nasuwa się skojarzenie, że coś lub ktoś pod wpływem czynników zewnętrznych lśni, dobrze się prezentuje. Od słowa halal pochodzi pierwsza część słowa hallełujah, które oznacza „wysławiać Jah, czyli Jehowę”. Powinniśmy zawsze starać się, aby On oraz Jego Syn Jezus lśnili w opinii innych.

      Greckie słowo epainos najczęściej tłumaczone jest jako wysławiać – pochodzi od słowa epaino, które oznacza dać poklask i bywa tłumaczone jako chwalić, wielbić i wysławiać.

      Angielskie słowo praise (wysławiać) pochodzi od łacińskiego pretiare, które oznacza cenić lub nagradzać – z tego rdzenia pochodzi słowo appraise (oceniać). Dla przykładu ktoś przeprowadza oszacowanie swego budynku, to znaczy, podaje jego szacunkową wartość.

poprzednia strona – następna strona