Sztandar Biblijny nr 16 – 1985 – str. 190
(Rzym. 6:23; Ezech. 18:4, 20; Dz. 3:23). Uczyń tę karę wieczną a będziesz miał wieczną karę, wieczną śmierć, lecz nie wieczne tortury. Antyteza w Mat. 25:46 pięknie dowodzi tej myśli. Greckim słowem przełożonym na mąki jest kolasis, które literalnie znaczy odcięcie. Grzesznicy zatem idą na wieczne odcięcie. Odcięcie od czego? Antyteza następnego zdania („sprawiedliwi do żywota wiecznego”) przywodzi na myśl, że jest to odcięcie od życia, tj. śmierć. Tak więc Mat. 25:41, 46 dowodzi, że wyrażenie „ogień wieczny” (w. 41) dotyczy zupełnego i wiecznego unicestwienia, drugiego piekła, tak jak w przypadku wyrażeń „jezioro ogniste” i gehenna. W celu otrzymania zupełnego wyjaśnienia tej przypowieści odsyłamy Czytelnika do Ter. Pr. ’53, nr 149. Mat. 18:8 także używa wyrażenia „ogień wieczny” i oczywiście ma ono to samo znaczenie w Mat. 25:41, dlatego nie będziemy go tutaj dodatkowo rozpatrywać.
Czwartym sposobem określenia przez Pismo Święte drugiego piekła, jest użycie wyrażenia „ogień wieczny”. List św. Judy 7: „Jako Sodoma i Gomorra, i okoliczne miasta, gdy tymże sposobem jako i one zwszeteczniały i udały się za cudzym ciałem, wystawione są na przykład, ognia wiecznego karanie ponosząc”. Ogień, którym ludność Sodomy, Gomory i okolicznych miast została ukarana, nie trwał wiecznie. Raczej, jak to często bywa, przyczyna jest użyta zamiast skutku. Nie znaczy to, że wieczny ogień nieustannie i nieskutecznie próbował zniszczyć te miasta, lecz raczej, że zniszczył je na zawsze-dosięgło je wieczne zniszczenie, którego dokonał ogień. Stąd mamy przykład. Sodoma zdaje się przede wszystkim przedstawiać wielkiego Antychrysta, bestię (papiestwo), a Gomora, obraz bestii (zjednoczony sekciarski protestantyzm). Zniszczenie tych miast przedstawia przede wszystkim zniszczenie tych wielkich systemów. Ponadto, Bóg przez zniszczenie grzesznych mieszkańców Sodomy, Gomory i miast tej równiny ustanowił typ wiecznego zniszczenia niepoprawnych grzeszników w wieku Ewangelii i Tysiąclecia, ponieważ w karaniu, które ponieśli – zniszczenie przez ogień i siarkę – byli użyci przez Pana do zobrazowania kary dla niepoprawnych grzeszników, t j. wiecznego zniszczenia, zagłady, unicestwienia.
Łuk. 17:28, 29 również czyni wzmiankę o zniszczeniu Sodomy za dni Lota: „Także też jako się działo za dni Lotowych, jedli, pili, kupowali, sprzedawali, szczepili, budowali. Ale dnia tego, gdy wyszedł Lot z Sodomy, spadł jako deszcz ogień z siarką z nieba, i wytracił wszystkie”. Z tego widzimy, że ludzie zajmowali się swymi zwykłymi sprawami, gdy nagle spadło na nich zniszczenie od Pana. Zauważmy, że nie ma żadnej wzmianki dotyczącej ich wiecznego torturowania.
Jako piąty i ostatni sposób, za pomocą którego Pismo Święte nadmienia o drugim piekle, rozważymy zastosowanie w Starym Testamencie słowa szeol, w zakresie obejmującym tylko drugie piekło, bowiem, co już wcześniej
kol. 2
wykazano, Stary Testament stosuje je tak względem pierwszego, jak i drugiego piekła.
Psalm 9:18 (ARV) „Niepobożni się obrócą [wrócą] do szeol, nawet wszystkie narody [Gog i Magog – Obj. 20:7-9, 15], które zapominają Boga”. Obecnie, nie ma narodu za wyjątkiem cielesnego i duchowego Izraela, który zna Boga; cielesny Izrael nie znał Go dostatecznie, by znieść ostateczną próbę na otrzymanie życia. Tak więc, ten ustęp biblijny, czego dowodzi kontekst, odnosi się do rozmyślnych grzeszników w małym okresie. Zostali oni uprzednio wyprowadzeni z hadesu, pierwszego szeolu, ale zapomnieli o Bogu podczas próby małego okresu, wrócą zatem do szeolu jako stanu drugiej śmierci i nigdy z niego nie powrócą – pozostaną zupełnie i wiecznie unicestwieni.
Przyp. 15:24: „Drogę żywota rozumny ma ku górze, aby się uchronił piekła [szeol] głębokiego”. Dla mądrych droga życia obejmuje rzeczy wyższe, rzeczy chwalebne będące w harmonii z prawdą i sprawiedliwością. W swej mądrości dowodzą oni, że stosują się do tych rzeczy, by ujść szeolu co w dole, tj. drugiego piekła, śmierci drugiej. To nie może się odnosić do pierwszego piekła, bowiem czyjeś zabiegi o rzeczy wyższe (Kol. 3:1, 2) przyczyniają się do wiernego zużycia jego człowieczeństwa w służbie Panu i Jego sprawie, w ten sposób przyspieszając jego pójście do pierwszego piekła. Werset ów również będzie miał swe wypełnienie w wieku Tysiąclecia, gdy mądrymi będą wierni restytucjoniści, posłuszni zarządzeniom nowego przymierza jako swej drodze wiodącej do otrzymania życia, stając pośród tych, do których Jezus przemówi: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego! odziedziczcie królestwo wam zgotowane od założenia świata”. Tak więc ubiegając się o rzeczy wyższe mądrzy tego wieku unikną drugiego piekła.
Przyp. 23:14: „Ty go [swego syna] bij rózgą, a duszę jego z piekła [szeol] wyrwiesz”. Oczywiście ten werset nie odnosi się do pierwszego piekła (szeol), bo bez względu na to jak surowo będzie obecnie dziecko karane i tak pójdzie do pierwszego piekła. Lecz właściwa dyscyplina i karanie przez rodziców ratuje wiele dzieci od pójścia do drugiego piekła (w. 13), gdyż w tym wieku uchroni posłuszne dzieci przed wstąpieniem na drogę zła i niegodziwości i w ten sposób zapobiegnie zaliczeniu do jednej z dwu potępionych klas wieku Tysiąclecia (Izaj. 65:20).
Ijob 7:9: „Jako niszczeje obłok i przemija, tak zstępujący do grobu [szeol] nie wynijdzie”. Z całą pewnością ten werset nie odnosi się do stanu śmierci Adamowej, pierwszego piekła, gdyż ci, którzy, wchodzą do tego stanu wyjdą z niego (Dz. 24:15). Użyte tutaj porównanie dotyczy drugiego piekła. Obłok, który zniknął, nigdy nie powróci do istnienia. Ten fakt jest dany za ilustrację wiecznego nieistnienia tych, którzy idą do drugiego piekła. Przeklęci grzesznicy i starcy (Izaj. 65:20) wieku Tysiąclecia należą do tych, którzy podobni