Sztandar Biblijny nr 16 – 1985 – str. 185
ich pierwsza śmierć była w Adamie (1Kor. 15:22). Tylko pewna liczba ludzi umrze drugi raz: niepoprawni grzesznicy po pełnej i sprzyjającej sposobności otrzymania życia wiecznego. Niektórzy umierają śmiercią drugą w tym wieku, inni umrą śmiercią drugą w przyszłym wieku (w najszerszym znaczeniu tego terminu, obejmującym Tysiąclecie i jego mały okres). Niektórzy mogliby zaprotestować i zapytać, dlaczego mówimy, że niektórzy umierają w tym życiu śmiercią drugą, skoro umierają tylko raz. Na to odpowiadamy, iż Biblia uczy, że wszyscy umarli jeden raz — prawnie — w Adamie (Rzym. 5:15). Biblia nazywa niektóre osoby „dwakroć zmarłe” (Judy 12) — tymi osobami są przesiewacze, którym dana była sposobność zyskania elekcyjnego zbawienia i którzy ponieśli zupełną klęskę w ubieganiu się o nie. Ci są pośród, tych, którzy w tym wieku umarli śmiercią drugą. Bóg traktował ich jako umarłych w Adamie (Rzym. 5:15), co stanowiło ich pierwszą śmierć. Jednak przez Chrystusa zostali oni usprawiedliwieni i dzięki temu przeszli z tej śmierci do życia (Jan 5:24, 25; 3:36). Tracąc, przez grzech łaskę Bożą, wyczerpali swój udział w zasłudze Chrystusowej, a ponieważ Chrystus więcej nie umiera (Rzym. 6:9), dlatego już nie starczyło ofiary za grzechy (Żyd. 10:26), i dostali się oni pod wyrok śmierci drugiej, umierając śmiercią drugą — wiecznym unicestwieniem.
Stan pierwszej śmierci byłby wiecznym unicestwieniem, gdyby nie okupowa ofiara Chrystusa, która Chrystusowi dała moc usunięcia procesu śmierci Adamowej i stanu śmierci Adamowej (Obj. 1:18). Różnica między stanami śmierci pierwszej i drugiej nie występuje jako taka w ich naturze, lecz w ich relacji do okupu Chrystusowego i w Boskim konsekwentnym sposobie patrzenia oraz traktowania tych, którzy w nich się znajdują. Gdyby Chrystus nie dostarczył okupu, Adam i jego rodzina pozostawaliby wiecznie umarłymi, w stanie śmierci. Zasługa okupu daje jednak Jezusowi prawo wyprowadzenia ludzkości ze stanu zagłady do ponownego życia (Ps. 90:3; Obj. 1:18). Z tego prawa Jezus skorzysta później, w Tysiącleciu, gdy pojawi się po raz drugi w antytypowej świątnicy najświętszej z okupowa krwią za świat, tak jak pojawił się tam z nią w tym wieku za Kościół. To jest okupowa zasługa, która gwarantuje światu życie, i wyłącznie z tego powodu Bóg poczytuje wszystkich umarłych w Adamie za żywych — „bo jemu [w Jego poczytywaniu] wszyscy żyją” — i stąd będą podźwignięci ze stanu śmierci (Łuk. 20:37, 38). Zatem, na prawnej podstawie, skutkiem Bożego poczytywania, Pismo Święte mówiąc o męczeńskiej śmierci świętych nie wspomina o uśmiercaniu ich dusz (Mat. 10:28), gdyż dzięki Chrystusowej zasłudze posiadają prawo do ponownego życia. W przypadku śmierci drugiej nie przewidziano okupu, a skoro w Boskim prawie karą za grzech jest śmierć nie przemijająca, lecz wieczna, i skoro na całą wieczność trwania śmierci drugiej nie przewidziano za nią żadnego okupu, jak miało to miejsce
kol. 2
w przypadku śmierci pierwszej, śmierć druga jest wieczna — „którzy pomstę odniosą, wieczne [nie trwające przez wiek] zatracenie” (2Tes. 1:9). Jednak stan śmierci pierwszej nazwany jest zniszczeniem, a nie wiecznym zniszczeniem (Ps. 90:3), ponieważ zasługa okupu, i nic poza nią, czyni to zniszczenie przemijającym.
Obj. 19:20: „Ale pojmana jest bestia, a z nią fałszywy on prorok, który czynił cuda przed nią, którymi zwodził tych, którzy przyjęli piętno bestii i którzy się kłaniali obrazowi jej. Ci obaj wrzuceni są żywo do jeziora ognistego, gorejącego siarką”. Mamy tu symboliczny opis zniszczenia — zupełnego i wiecznego unicestwienia — papiestwa i sekciarskiego protestantyzmu. W innych wersetach posłużono się innymi symbolami, np. w Ps. 91:13 są oni przedstawieni przez lwa i lwiątko, żmija [bazyliszek] i smok odnoszą się do systemu szatana i władz cywilnych. Razem zostaną rozdeptani, rozbici na drobne kawałki. W ten sposób rodzaj ludzki będzie uwolniony od tych ciemięzców. Fałszywy prorok (sekciarski protestantyzm) czynił cuda przed bestią (prowadził zadziwiające sprawy ekskomunikując tych, którzy nie chcieli z nim współpracować). Sytuacja ta rozpoczęła się we wczesnych okresach wieku Ewangelii, co potwierdza historia. Trwała podczas reformacji podtrzymywana przez sekty i zakończyła się przy końcu tego wieku. Wszyscy przeciwnicy zostali uciszeni i wypędzeni przez symbolicznego fałszywego proroka, który zwiódł wszystkich przyjmujących piętno bestii na czołach, tj. tych co przyjęli wierzenia Antychrysta, i tych, co czcili obraz, tj. byli poddani sekciarskiemu protestantyzmowi. Obaj zostali wrzuceni żywi (w trakcie energicznego działania i w pełni swych mocy) do jeziora ognistego gorejącego siarką (zostaną wtrąceni w czas wielkiego ucisku, który stanowi Boski środek doprowadzający te systemy do zupełnego i wiecznego unicestwienia).
Obj. 20:10 również; wspomina o jeziorze ognistym: „A diabeł, który je zwodził, wrzucony jest w jezioro ognia i siarki, gdzie jest ona bestia i fałszywy prorok; i będą męczeni we dnie i w nocy, na wieki wieków”. Powszechny sprzeciw wobec myśli, iż jezioro ognia i siarki symbolizuje zupełne i wieczne unicestwienie jako śmierć drugą budzi fakt, że Obj. 14:10 i omawiany werset posługują się wyrażeniami męczeni, i męczeni na wieki wieków, odnosząc się w ten sposób do wiecznych mąk a nie zniszczenia. Odpowiadamy, że greckim czasownikiem przetłumaczonym na męki jest tu basanizo. Wszyscy greccy leksykografowie zgadzają się, że pierwszym znaczeniem tego czasownika jest próbować i badać, a drugim, jest próbować przez tortury lub badać przez tortury, które pochodzi od starożytnego zwyczaju poddawania ludzi próbie tortur, na przykład, gdy hetman kazał, swym żołnierzom poddać próbie świętego Pawła przez biczowanie (Dz. 22:24). Trzecim znaczeniem omawianego tu słowa jest torturować lub męczyć. Widoczne jest, że