Sztandar Biblijny nr 4 – 1983 – str. 153
żywotność obietnicy ostatecznie rozwija Nasienie Obietnicy – Izaaka w typie a Mesjasza w antytypie. Święty Paweł wyjaśnia również, że służebnica Sary, Agara, na życzenie Sary, przez jakiś czas reprezentowała ją wobec Abrahama i urodziła Ismaela. Agara, jak wyjaśnia Święty Paweł, przedstawiała w typie Przymierze Zakonu, ożywione dzięki łaskawym zrządzeniom tego samego Boga i Ojca. Syn Agary, formalnie pierworodny syn Abrahama, przedstawiał w typie naród żydowski, pierwszą fazę jego rozwoju pod przymierzem – Gal. 4:22-31.
Jak Abraham kochał Ismaela i pragnął dla niego błogosławieństwa, tak Bóg miłował Izraela, potomka Przymierza Zakonu i pragnął dla niego błogosławieństwa. Jednakże, tak jak o Ismaelu jako o synu niewolnicy powiedziano, że nie będzie głównym dziedzicem obietnicy Abrahamowej, lecz drugorzędnym, tak też dzieci Izraela, potomkowie Przymierza Zakonu, nie były przeznaczone na duchowego Mesjasza, przez którego jak stwierdzała obietnica, miały przyjść pierwsze błogosławieństwa. Widzimy, że Sara, w typie żona Abrahama, reprezentująca oryginalne Przymierze związane przysięgą, urodziła syna Izaaka, w wiele lat po tym jak niewolnica, jej zastępczyni urodziła Ismaela. Kiedy urodził się Izaak, Sara odrzuciła Ismaela i nie uznawała go już dłużej jako swego syna, a żądała natomiast, aby wszystko należało do Izaaka. Antytyp tego obrazu pokazuje, że od czasu, gdy Bóg rozpoczął rozwijać duchowego Izraela i wskazał na przymierze Sary na mocy którego miał się rozwijać ów duchowy Izrael, od tego czasu stało się jasne, że główna część obietnicy Bożej mówiącej o błogosławieniu świata miała się wypełnić nie przez nasienie Ismaela, cielesnego Izraela, lecz przez nasienie Izaaka, duchowego Izraela (Rzym. 9:6-9; Gal. 3:16, 29). Od samego początku zarysowała się rywalizacja o błogosławieństwo Abrahama. I jak Ismael drwił z Izaaka kiedy był dzieckiem, tak Żydzi w swym znacznym rozwoju i sile drwili z antytypowego Izaaka – Jezusa i Jego stosunkowo prostych i niewykształconych naśladowców – i prześladował go. Aby nadal zachować typ, w którym Abraham mógłby przedstawiać Boga, nakazano mu, aby wypędził Agarę i jej syna na puszczę. Owo wypędzenie obrazowało w typie Boskie niezadowolenie, które spadło na Żydów osiemnaście stuleci temu i sprawiło, że zostali odsunięci od Bożej łaski, tak jak Agara i Ismael zostali odcięci od obecności Abrahama, jego rodziny i opieki. Chleb i woda, które Agara zabrała ze sobą i które przez pewien czas stanowiły jej i Ismaela pożywienie na puszczy obrazują w typie obietnice Boże dane przez Zakon i Proroków, należące nadal do Żydów, którymi przez osiemnaście stuleci żywili się, bez których zginęłaby nadzieja tego narodu.
Teraz przechodzimy do strasznego momentu opisanego w 1Moj. 21:15-19. Woda otrzymana od Abrahama została wypita. Nic nie pozostało. Ismael umierał. Agara, jego matka,
kol. 2
oddaliła się od niego. W odpowiednim momencie pojawia się wysłany przez Pana anioł i wskazuje jej źródło wody, z którego ona sama i Ismael zaczerpnęli nowego życia. Zobaczmy teraz jaki jest tego antytyp. Naród żydowski coraz bardziej odchodził od Zakonu i Proroków, stając się słabym i, jak można się spodziewać, tracił nadzieję. Już miał umrzeć! Ale nie, Pan łaskawie w tym momencie wskazuje na źródło wody żywota. Tak jak Ismael został uratowany od śmierci przez ową wodę, tak naród izraelski, przedstawiony w typie przez Ismaela, dzięki Boskiej opatrzności, jest tuż przed zrozumieniem, iż przynależna mu część Przymierza Abrahamowego ma ziemski charakter, a nie niebiański, nie duchowy. Naród izraelski znajduje się tuż przed orzeźwieniem i rozpocznie nowy etap swej kariery. Tak, ta kariera jednak nie wyciśnie na nim piętna Ismaelitów ani jego związek z Nowym Przymierzem nie będzie symbolizowany przez Agarę, stare Przymierze Zakonu. Odtąd naród żydowski przedstawiony jest w nowym typie.
IZAAK DZIEDZICEM WSZYSTKIEGO
Chociaż początkowo nasi żydowscy przyjaciele skłonni byli czuć niezadowolenie, iż są reprezentowani przez Ismaela, a nie przez Izaaka, w Przymierzu Agary, Przymierzu czyniącym ich niewolnikami Zakonu, zamiast wolnymi od tego Zakonu, to jednak jest dla nich pociecha. Jest nią fakt, że Izaak przedstawiał w typie Mesjasza i że Izrael pokazany jest jako naród, na korzyść którego Mesjasz będzie Pośrednikiem Nowego Przymierza Zakonu. Musi to być duchowy Mesjasz, aby mógł udzielić owych wielkich błogosławieństw, na które wskazuje przymierze zawarte z Abrahamem. Naród izraelski nigdy nie spodziewał się duchowej natury i nie ma w Biblii takiej obietnicy. Żydzi otrzymają to, czego zawsze Oczekiwali – wielkość jako naród ziemski, a cześć jako naród wybrany, przez który będą spływać błogosławieństwa Nowego Przymierza na rodzaj ludzki całego świata – na pogan. Jak to już pokazano, Izaak syn Abrahama przedstawia Mesjasza w chwale, Syna Bożego i dziedzica wszystkich obietnic – tego jedynego, przez którego jedynie można otrzymać życie wieczne i przywrócenie do takiej doskonałości, która umożliwi Izraelowi i rodzajowi ludzkiemu zachować w doskonałości Boskie Prawo i przyswoić zasługę daru Bożego, życie wieczne, zgodnie z obejmującym ich Nowym Przymierzem Zakonu dzięki wielkiemu Pośrednikowi – wielkiemu Mesjaszowi, Głowie i Ciału.
We właściwym czasie Abraham posłał swego zaufanego sługę Eleazara (typ Ducha Świętego), aby wybrał narzeczoną dla jego syna Izaaka. Eleazar nie mógł iść na jej poszukiwanie w dowolnie wybrane miejsce. Skierowano go tylko do rodziny Abrahama, co pozwala nam wnioskować, że nikt nie będzie nazwany Oblubienicą Mesjasza z wyjątkiem tych, którzy już byli w społeczności z Bogiem przez