Sztandar Biblijny nr 3 – 1983 – str. 118
podtrzymywał błąd na temat chrztu dzieci i walczył przeciwko nauce Hubmaiera na temat wyłącznego chrztu dorosłych.
Jak już wspomniano, doktryną której Luter był szczególnym szafarzem jest usprawiedliwienie przez wiarą. Jeżeli tę doktrynę przedstawimy krótko w jej głównych zarysach, to możemy sformułować ją następująco: Usprawiedliwienie z łaski Bożej przez wiarę w zasługą Chrystusa.
W tej doktrynie zawiera się wiele rzeczy:
(1) że usprawiedliwienie istoty ludzkiej nie dokonuje się przez dobre uczynki spełniane bądź pod działaniem prawa naturalnego, bądź Mojżeszowego, gdyż słusznie potępiony i niedoskonały człowiek nie może swoimi upadłymi władzami pod działaniem prawa naturalnego lub Mojżeszowego działać bezgrzesznie i doskonale a tym samym nie może zadowolić wymagań sprawiedliwości własnymi uczynkami (Rzym. 1:16-30; Gal. 2:16, 21; 3:10-12; Efez. 2:8, 9); (2) że Bóg z łaski – z niezasłużonej łaski – dostarczył Swego Syna, aby był zadośćuczynieniem, czyli przebłaganiem Boskiej sprawiedliwości za grzech Adama i wszystkim inne grzechy wynikające z grzechu Adama (Rzym. 3:21-26; 4:25; 5:7-21; Gal. 4:4, 5; Jan 3:15, 16; 1Jana 1:7-2:2; 4.10); (3) że Chrystus dobrowolnie dał Samego Siebie na śmierć za życie rasy ludzkiej, aby zadowolić Boską sprawiedliwość i wypełnił Zakon w celu dostarczenia sprawiedliwości za człowieka (Mat. 20:28; 1Tym. 2:5, 6; Rzym. 5:15-19; 1Kor. 15:21, 22; Gal. 3:13); (4) że Bóg przez Swoje Słowo darmo ofiarowuje usprawiedliwienie pokutującemu grzesznikowi, który serdecznie wierzy Jego obietnicom mówiącym, iż przez zasługę Jezusa przebaczy mu i będzie go traktował jako sprawiedliwego w Chrystusowej sprawiedliwości (Łuk. 24:47; Dz. 3:19; 13:38, 39; Rzym. 3:25, 26); (5) że pokutujący grzesznik, który serdecznie wierzy w tę obietnicę, otrzymuje darmo przebaczenie i przypisaną sprawiedliwość Chrystusa jako jego sprawiedliwość (Rzym. 4:2-8, 22-24; 10:4; 1Kor. 1:30; Filip. 3:9): (6) że z tego powodu usprawiedliwienie stanowi akt Boski, nie nasz i dlatego jest deklaracyjne i uznaniowe, czyli przypisanie przez Niego a nie działanie rzeczywiście przez nas i w nas, to znaczy, że nie usprawiedliwiamy samych siebie i usprawiedliwienie istotnie nie czyni nas doskonałymi, jedynie uznaje nas za takich (Rzym. 8:33; 4:5-8; 3:20, 26; Gal. 2:16; 3:10-12, 21, 22; Filip. 3:9; 1Jana 1:7-2:2; i (7) że w usprawiedliwieniu wiara jest przypisywana jako sprawiedliwość, gdyż ona. zatrzymując sprawiedliwość Chrystusową jako własną, jest jedynie wymagana dla usprawiedliwienia, o którą to wiarę Bóg prosi pokutującego grzesznika (Rzym 3:28; Rzym 4:3-5:1; 10:4, 10; 1Kor. 1:30: Gal. 2:16, 17).
W harmonii z powyższymi twierdzeniami Luter głosił i bronił tez mówiących, iż Bóg jest źródłem i rzeczywistą przyczyną usprawiedliwienia, że Chrystus jest zasługową przyczyną usprawiedliwienia a wiara jest pośredniczącą przyczyną tegoż usprawiedliwienia. Jest to
kol. 2
zaiste prawdziwa oraz biblijna doktryna i ze względu na elementy, z których się składa, jest najważniejszą doktryną Biblii. Sama natura tej doktryny spowodowała, że ogłaszający ją – Luter – zadał papiestwu największy cios ze wszystkich wymierzonych przez Reformatorów.
Luter większość zarysów usprawiedliwienia przez wiarę rozumiał jasno, choć istnieją niektóre z nich niezupełnie tak zrozumiane przez niego inaczej niż dzisiaj przez nas, w dniu większego oświecenia. On myślał i nauczał, że usprawiedliwienie przez wiarę samo w sobie, uprawniało lud Boży Wieku Ewangelii do nagrody w niebie, tymczasem ono doprowadzało przez wiarę do takiego stanu w jakim znajdował się Adam zanim zgrzeszył. Luter nie zdawał sobie sprawy, że usprawiedliwienie przez wiarę było krokiem przygotowawczym, dającym ,,pokój z Bogiem”, aby wejść w niebieskie powołanie w ,,pokoju Bożym” panującym w sercu i umyśle jednostki (Filip. 4:7). Tak więc ,,usprawiedliwienie przez wiarę” jest po to, byśmy ,,przystęp otrzymali wiarą ku tej łasce, w której stoimy” (Rzym. 5:1, 2). Tą wyższą łaska jest ofiarowanie, poświęcenie, uczniostwo (Rzym. 12:1; Przyp. 23:26; Mat. 16:24), wysokie powołanie, w którym każdy musiał dowieść swej wierności, ażeby otrzymać niebieską nagrodę (Obj. 2:10, 25, 26; 3:21; 1Piotra 1:4; 2Piotra 1:5-10; Żyd. 10:34).
PRZEKONUJĄCE ZBICIE BŁĘDÓW PAPIESKICH
Luter i jego zwolennicy, jedynie dzięki przedmiotowi o usprawiedliwieniu przez wiarę, posiedli Prawdę i triumfalnie zbijali każdy argument przedkładany przez papieskich oponentów. Gdy papiści dowodzili, że usprawiedliwienie oznacza czynić sprawiedliwie i dlatego następuje w rezultacie dobrych uczynków, Luter i jego zwolennicy odpowiadali, że w tym przedmiocie słowo usprawiedliwienie sugeruje scenę sądową oraz jest użyte w sensie prawniczym i dlatego oznacza ogłoszenie lub uznanie za sprawiedliwe, ale nie czynienie sprawiedliwie (Przyp. 17:15: 2Mojż. 23:7; 5Mojż. 25:1; Izaj 5:23; Rzym. 4:3-8, 11, 22-24). Gdy papiści dowodzili, że przez uczynki zakonu, które nikogo nie usprawiedliwiają, Apostoł Paweł rozumiał prawo ceremonialne jako różne od Dziesięciorga Przykazań, odpowiedź brzmiała, iż prawo moralne – prawo miłości – przedstawione w Dziesięciorgu Przykazaniach było tym prawem, o którym myślał Paweł, gdy wskazywał, że przez uczynki zakonu człowiek nie może być usprawiedliwiony (Rzym. 7:5-8; 3:10-20; cytowane tu przykłady uczynków podlegają Dziesięciu Przykazaniom a nie prawu ceremonialnemu).
Kiedy papiści zapewniali, że Bóg nie dałby zakonu jako środka zdobycia życia, gdyby człowiek nie mógł go zachować, Luter i jego zwolennicy odpowiadali, że Bóg Sam powiedział, iż niedoskonały człowiek nie może zachować doskonałego prawa i przez to zyskać