Sztandar Biblijny nr 2 – 1983 – str. 89
o takie czyny w odniesieniu do Swoich stworzeń, bez względu na to, jak bardzo byłyby one grzeszne? Czy nasz miłujący Bóg, który uczy miłować swoich nieprzyjaciół (Mat. 5:44), mógłby działać przeciwnie do Swych własnych instrukcji i tym bardzo źle traktować tych, od których oddziela Go nieprzyjaźń, nie tylko stosując wobec nich tortury, ale takie tortury, które miałyby trwać przez całą wieczność?
PIEKŁO ISTNIEJE
Z całego serca zgadzamy się z Billy Grahamem, iż „Biblia uczy, że piekło … istnieje”. Niechaj żaden prawdziwy wyznawca Biblii nie mówi: „Ja nie wierzę w piekło” lub też „całe piekło jakie istnieje jest tym, które spotykamy na ziemi”, bowiem piekło w przyszłym życiu jest wyraźnie pokazane w wielu miejscach Pisma Świętego, począwszy od Pierwszej Księgi Mojżesza aż do Objawienia. Niektórzy utrzymują, że to my nie wierzymy w piekło. Jest to całkowitą nieprawdą. WIERZYMY W PIEKŁO, wierzymy, że Biblia, począwszy od Pierwszej Mojżeszowej do Objawienia, uczy o nim. W rzeczy samej, wierzymy we wszystkie trzy piekła Biblii, oznaczone przez oryginalne słowa hebrajskie i greckie (1) sheol lub hades, (2) gehenna i (3) tartaroo. Jednak nie wierzymy – i zaprzeczamy jakoby Biblia uczyła o tym – w wieczne męczenie, czyli karanie, przy użyciu literalnego ognia jako kary za grzech, narzuconej grzesznikom.
W Nowym Testamencie, greckie słowo tartaroo – czasownik – występuje tylko raz jako błędne tłumaczenie wyrażenia „strąciwszy … do piekła”, podczas gdy słowo to powinno być oddane jako „uwięzić”, to znaczy, że upadli aniołowie zostali uwięzieni w ziemskiej atmosferze (2Piotra 2:4; Jud. 6; Efez. 2:2; 6:12). W greckiej mitologii tartarus (od którego pochodzi czasownik tartaroo) oznaczał ciemne i ponure więzienie. Słowo użyte w Biblii nie ma żadnego związku z istotami ludzkimi, lecz odnosi się do upadłych aniołów. Apostoł stwierdza, że „Bóg… uwięził ich” (w „tartarus”) i „podał łańcuchom ciemności, aby byli zachowani na sąd”. Nie będziemy się więc dalej zajmować tym problemem tutaj (szczegółowe omówienie czytelnik znajdzie w broszurce pod tytułem „Spirytyzm jest demonizmem”).
HADES BEZ WIECZNYCH MĄK
Greckie słowo hades i hebrajskie słowo sheol, obydwa tłumaczone jako „piekło” w wersji Biblii króla Jakóba i niektórych innych tłumaczeniach,
kol. 2
nie zawierają w sobie absolutnie żadnej myśli związanej z torturami. Tam gdzie w Starym Testamencie język hebrajski wprowadzał słowo sheol, a werset ten jest cytowany w Nowym Testamencie, to pojawia się słowo hades jako odpowiednik dla użytego poprzednio sheol (porównaj Ps. 16:10; Oz. 13:14 z Dz. 2:31; 1Kor. 15:55).
Greckie słowo hades występuje w Nowym Testamencie 11 razy; 10 razy jest ono przetłumaczone przez angielskie słowo „piekło” a raz przy użyciu słowa „grób”. Hebrajskie słowo sheol pojawia się w Starym Testamencie 65 razy; 31 razy jest przetłumaczone jako słowo „grób”, 31 razy jako słowo „piekło” i 3 razy jako słowo ,,otchłań”.
Przestudiowanie wszystkich tych przypadków występowania słowa hades i sheol, co uczyniliśmy w broszurze Hell of the Bible (patrz też Boski plan wieków, rozdz. 4) pokazuje, że nie ma tu żadnych skojarzeń z miejscem wiecznych mąk i, że nie tylko źli, ale też dobrzy idą tam po śmierci. Sam Jezus poszedł tam po Swej śmierci (Psalm 16:10; Dz.Ap. 2:27). Raczej odnoszą się one do stanu nieświadomości, zapomnienia i ukrycia w stanie śmierci, w grobie. „Wszystko, co przedsięweźmie ręka twoja do czynienia, czyń według możności twojej, albowiem niemasz żadnej pracy, ani myśli, ani umiejętności, ani mądrości w grobie [hebr. sheol], do którego ty idziesz” (Kazn. 9:5, 10). Mowa tu o stanie śmierci adamowej, o pierwszym piekle, z którego wszyscy umarli wyjdą ponownie w czasie przebudzenia z martwych (Izaj. 26:19; Jan 5:28, 29).
BOGACZ W PIEKLE (HADES)
Niektórzy jednakże powiedzą, że u Łuk. 16:23 Jezus wspomina o bogaczu w piekle (greckie hades), który „był w mękach”. Cóż to oznacza? Przypowieść o bogaczu i Łazarzu odnosi się w sposób oczywisty do zmiany dyspensacji i specjalnej łaski Boskiego przymierza działającego podczas Wieku Kościoła, czyli Ewangelii, łaski odebranej Żydom i danej poganom (Łuk. 16:16).
Jak pokazuje Rzym. 11, pod koniec Wieku Żydowskiego (Mat. 21:43; 23:37-39) Żyd umierał dla stanu specjalnej obfitej łaski Boskiej a podczas Wieku Ewangelii, podczas diaspory, cierpiał męki – łącznie z okrutnymi prześladowaniami stosowanymi przez Hitlera – podczas gdy poganie, pokazani tu w obrazie Łazarza, podobnie umierali dla swego stanu wyobcowania od łaski Bożej i od tych, którzy przyjęli Chrystusa jako Zbawiciela i Pana,