Sztandar Biblijny nr 2 – 1983 – str. 86
znany jest najlepiej dzięki swemu poematowi epickiemu zatytułowanemu Eneida, w którym trojański bohater Eneasz zmusił przewoźnika Charona do przeprawienia go przez rzekę Styks, umożliwiając mu w ten sposób przedostanie się do krainy podziemnego świata i porozumienie się z umarłym ojcem.
„ZAKWASZENIE” NAUK ŻYDOWSKICH I CHRZEŚCIJAŃSKICH
Wymienieni tu pisarze pogańscy mieli duży wpływ i bardziej niż wszyscy inni są odpowiedzialni za spowodowanie wkradnięcia się błędu o nieśmiertelności duszy do nauk żydowskich oraz chrześcijańskich i połączenia się z nimi. Niektórzy, jak żydowski historyk i apologeta Józef Flawiusz (urodzony w 37 roku naszej ery), wypowiadali stwierdzenia, wyrażające próbę wykazania zgodności pomiędzy żydowskimi wierzeniami i greckimi filozofiami. Apostoł Paweł w podanym przez siebie w Biblii opisie zaprzecza J. Flawiuszowi wykazując, że żydowskie nauki w owych czasach kładły nacisk na doktrynę o powstaniu od umarłych a nie o nieśmiertelności duszy, jako nadziei na przyszłe życie (Dz. 23:6—8; 24:15).
Wielu wyznaniowych chrześcijańskich apologetów traktowało podobnie nauki chrześcijańskie. Starali się oni pokazać Rzymianom jak ściśle nauki chrześcijańskie pokrywały się z grecką filozofią, tak dostosowując nauki chrześcijańskie, by były z nią zgodne. Justyn Męczennik (urodzony w 100 roku naszej ery) „rozpoczął swą zawodową działalność jako profesor filozofii platońskiej i ostatecznie przyjął chrześcijaństwo nie odrzucając platonizmu [opisy podają, że nadal ubierał się w płaszcz noszony przez filozofów] … Do każdego zarysu dogmatu chrześcijańskiego podchodził [wprowadzając pogańskie błędy] przede wszystkim jako nauczyciel [podkreślenie nasze; w ten sposób był w stanie w szybkim czasie rozpowszechnić nauki chrześcijańskie pomieszane z grecką filozofią]. Ostatecznie przeniósł się do Rzymu (w 150 roku naszej ery) i poświęciwszy 10 lat pracy napisał swe dzieło »Apologia« zakończone uzupełnieniem adresowanym do cesarza Marka Aureliusza” (Encyclopedia Americana).
„Zakwaszenie” nauk niewiasty (nominalnego kościoła) przez domieszanie filozofii greckiej w wielkim „odstąpieniu” od wiary i praktyki przepowiedziane przez Apostoła Pawła w 2Tes. 2:3 wzrastało z upływem czasu, aż grecka doktryna głosząca nieśmiertelność duszy
kol. 2
całkowicie przeniknęła nauki chrześcijaństwa (Mat. 13:33). W rezultacie przejawiła się nauka mówiąca, że dusza pozostaje żywa po śmierci a niedługo potem zaczęto głosić teorię o wiecznych mękach w ognistym piekle, która przyniosła o wiele więcej zła, niż nauki pogańskie.
PIEKŁO DANTEGO
Tak w tamtych czasach, jak i później, znalazło się wielu chętnych, którzy z zapałem opisywali w szczegółach kary czekające po śmierci na niepokutujących grzeszników w ognistym piekle. Do nich należał Dante Alighieri (1265— 1321), bardzo wpływowy i wybitny, uważany przez wielu za największego poetę włoskiego. Encyclopedia Americana podaje, że Dante wierzył, iż Wergiliusz „posiadał pewną miarę Boskiego natchnienia”. Wykształcony w kulturze średniowiecznej filozofii, Dante stworzył bardzo żywy obraz w swej odbywającej się w wyobraźni podróży po piekle, czyśćcu i niebie. W częściach zatytułowanych Inferno i Purgatorio poeta opisuje jak to w towarzystwie Wergiliusza w Wielki Piątek rozpoczął swą podróż w wyobraźni. Nad bramą do piekła ujrzeli tak popularne dziś hasło ODRZUĆ WSZELKĄ NADZIEJĘ TY, KTÓRY TU WCHODZISZ.
Żywa wyobraźnia podsunęła Dantemu opisy tortur czyśćca i wiecznych mąk spotykające grzeszników. W jego wyobrażeniach piekło składało się z kilku poziomów, na których obowiązywały różne rodzaje kar. Takie piekło wiernie i malowniczo przedstawił później wielki katolicki artysta Dore. Jego malowidła przedstawiają demony goniące ludzi, którzy przeskakując przepaście wpadają w końcu do gotującej się wody. Niektórzy uciekają przed ognistymi strzałami demonów. Inni poddawani są torturom wisząc głową w dół nad ziejącymi ogniem otworami. Jeszcze inni znajdują się w tej części, gdzie panuje mróz i zakuci w lód są poddawani wiecznym mękom. Hipokryci zmuszani są do stałego noszenia ciężkich strojów z ołowiu. Obżartuchy natomiast, muszą wiecznie leżeć jak prosięta w cuchnącym chlewie na zimnym deszczu!
W ten sposób zarówno Dante jak i Dore stworzyli nader dokładną dramatyczną adaptację teologii Tomasza z Akwinu i innych teologów oraz filozofów z okresu Mroków Średniowiecza, w którą powszechnie wierzono. Ich dzieła miały głęboki wpływ na ludzi. Niektórzy prości ludzie wierzyli, że Dante rzeczywiście odbył podróż do piekła!
Powyższe rozważania pokazują wyraźnie, że