Sztandar Biblijny nr 1 – 1983 – str. 55
wydaje i rozpowszechnia w różnych językach – przez kolporterów, ewangelistów i innych chrześcijańskich pracowników, pocztą, itp. – wielkie liczby książek napisanych na podstawie Biblii oraz broszur, czasopism i bezpłatnych traktatów. Ruch także wykorzystuje swoich wykwalifikowanych mówców, nauczycieli i ewangelistów, zapewniając im posługi kaznodziejskie, studia biblijne, zebrania pytań i odpowiedzi, projekcje obrazów biblijnych, ilustrowane wykłady biblijne oraz posługi weselne, pogrzebowe, itd. Nigdy nie prosi się o fundusze na prowadzenie pracy, lecz, przyjmuje dobrowolne ofiary. Nasi pastorzy są szczególnie przygotowani do służby przez wykształcenie w naukach biblijnych, bądź w naszych szkołach przygotowawczych, bądź w oparciu o kursy korespondencyjne.
PISMO ŚWIĘTE JASNO NAS NAUCZA
Że Jehowa jest Najwyższym Bogiem – nieskończonym, wiecznym i niezmiennym, doskonałym w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy; że Jezus, Jego jednorodzony Syn, istniał jako potężne Słowo lub Logos, „początek stworzenia Bożego”, „pierworodny wszystkich rzeczy stworzonych”, Przedstawiciel Ojca we wszystkich dziełach stworzenia zanim stał się człowiekiem (Jan 1:1-3; 6:51; 17:5; Obj. 3:14; Kol. 1:15-17).
Że to Słowo „stało się ciałem”, urodzonym z „dziewicy” i było człowiekiem Jezusem, trochę mniejszym „od aniołów -by- za wszystkich śmierci skosztował”, jednakże „odłączony od grzeszników” (Jan 1:14; Izaj. 7:14; Żyd. 2:9; 7:26).
Że Chrystus jest Boską istotą; że „umartwiony był ciałem, ale ożywiony duchem”, stał się „duchem ożywiającym” wielce wywyższonym, któremu „Bóg … darował imię, które jest nad wszelkie imię”. „Który sam ma nieśmiertelność [z wyjątkiem Boga]” (1Piotra 3:18; 1Kor. 15:45, 50; Filip. 2:9-11; 1Tym. 6:16; Żyd. 1:3, 13).
Że Duch Święty pochodzący od Ojca i Syna przejawia się we wszystkich prawdziwych chrześcijanach (Łuk. 11:11-13; Jan 14:26; 15:26; 16:7-15; 1Kor. 2:9-16; 3:16; Ef. 3:16; 4:4, 30; 2Tym. 1:7).
Że człowiek został stworzony doskonałym, na obraz charakteru Boga i że na skutek grzechu dosięgła go kara – nie wiecznego życia w mękach, lecz – śmierci, unicestwienia, na którą był narażany przez obcowanie z różnymi rodzajami zła, dozwolonego przez Boga w celu poznania przez doświadczenie natury zła
kol. 2
i skutków grzechu i rozwinięcia pragnień nienawidzenia go i przebaczania (1Moj. 1:26-31; 2:17; 3; Kazn. 7:29; Rzym. 5:12-19; 6:21-23; 8:20-22; 11:32; Ps. 76:8-11; 90).
Że Kościół, stanowiący 144000 jednostek, zebranych spośród Żydów i pogan, jest Świątynią Boga, „czynem Jego”; że „kościół pierworodnych” obejmuje „lud wielki” – „żywe kamienie” w Dziedzińcu Jego wielkiej Świątyni – wraz z Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi w Tysiącleciu; że konstrukcja tej wielkiej Świątyni była wznoszona przez cały Wiek Ewangelii, począwszy od chwili, gdy Jezus stał się Odkupicielem rodzaju ludzkiego i Głównym Kamieniem Narożnym tej Świątyni, przez którą, gdy będzie ukończona, Boskie błogosławieństwa spłyną na „wszystkich ludzi”, którzy będą mieli przystęp do Niego (Obj. 7:1-17; 14:1; Rzym. 11:11, 12; 1Kor. 3:16,17; 2Kor. 6:16; Ef. 2:10, 20-22; Joel 2:28, 29; 2Tym. 2:20; Żyd. 11:38-40; 1Moj. 28:14).
Że tymczasem postępuje przedtysiącletnie przygotowywanie – cyzelowanie, kształtowanie i polerowanie – poświęconych wierzących do pojednania w Chrystusie za grzech. Kiedy już ostatni z nich będzie gotowy, wielki Mistrz wszystkich razem wywiedzie w zmartwychwstaniu. A Świątnica, napełniona chwałą Pańską, stanie się miejscem spotykania się Boga z ludźmi przez cały Wiek Tysiąclecia (Obj. 15:5-8; 21:3).
Że podstawa nadziei życia wiecznego dla wybranych i nie wybranych zawiera się w fakcie, iż Bóg „jest Zbawicielem wszystkich ludzi, a szczególnie wiernych”; że Jezus „z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztował” jako „okup [odpowiednia cena] za wszystkich”; że Bóg „chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i do znajomości prawdy przyszli”; i że Jezus jest tą „prawdziwą Światłością, która oświeca każdego człowieka na ten świat przychodzącego” (1Tym. 4:10; 2:3-6; Żyd. 2:9; Jan 1:9; 4Moj. 14:21; Izaj. 11:9; 40:5; Jer. 31:34; Habak. 2:14).
Że nadzieja prawdziwego ludu Bożego obecnie rozwijanego dotyczy hojnego wejścia do wiecznego Królestwa Boga i że obecną jego misją jest rozwinięcie i udoskonalenie samego siebie i innych na podobieństwo Chrystusa, by móc świadczyć o Bogu i Chrystusie światu i przygotować się do dzieła błogosławienia wszystkich narodów świata w nadchodzącym Królestwie na ziemi (Rzym. 12:2; Filip. 2:12; Gal. 5:22,23; 2Piotra 1:5-11; 3:18; Jan 18:37; Dz.Ap. 1:8; 1Kor. 9:16; 2Tym. 4:2).