Sztandar Biblijny nr 20 – 1986 – str. 127
nieświadomości, zapomnienia w warunkach śmierci w grobie.
Do piekła wymienionego przez Biblię jako pierwsze (sheol lub hades) idą w momencie śmierci wszyscy, bez względu na to czy byli dobrzy czy źli (na przykład Jakub i Ijob – 1Moj. 37:35; Ijob 14:13). Jezus znalazł się po śmierci w pierwszym piekle, w sheolu lub hadesie, i pozostał w nim aż do swego zmartwychwstania (Psalm 16:10; Dz.Ap. 2:31). Dzięki śmierci Jezusa będącej formą złożenia okupu za wszystkich (1Tym. 2:5, 6) oraz Jego zmartwychwstaniu, ci, którzy znajdują się w pierwszym piekle mają zapewnienie, że uwolnią się z niego w czasie wzbudzania od umarłych.
Drugim piekłem wymienianym przez Biblię jest śmierć druga, „owo sroższe karanie [niż pierwsze piekło, do którego poszli ci, którzy umierali pod zakonem Mojżesza]” (Żyd. 10:26-29), które, jak pokazuje Pismo Święte, nie daje żadnej nadziei na wyjście, uwolnienie lub zmartwychwstanie, ponieważ śmierć druga jest wiecznym zniszczeniem, pokazanym w jeziorze ognistym. Owo drugie piekło zostało przygotowane dla tych, którzy otrzymawszy właściwe oświecenie, świadomie i uparcie grzeszą przeciwko Panu i prawdzie zawartej w Jego Słowie – Żyd. 6:4-8.
Gdybyż tylko nasi przyjaciele i sąsiedzi katolicy jak i inni ludzie z uwagą przebadali pod kątem tych ważnych nauk Pismo Święte, zamiast przyjmować nauki ludzkie zajmujące się życiem przyszłym i piekłem, nauki ludzkie opierające się na pogańskiej, niechrześcijańskiej doktrynie mówiącej o nieśmiertelności duszy, to nie pogodziliby się z naukami o życiu przyszłym i piekle, które zostały stworzone w oparciu o fałszywą przesłankę, zakładającą, że umarli posiadają świadomość. Przecież Biblia od początku do końca pokazuje, że umarli nie mają świadomości – „umarli o niczem nie wiedzą”, i „niemasz żadnej pracy, ani myśli, ani umiejętności, ani mądrości w grobie [sheol], do którego ty idziesz” (Kazn. 9:5, 10). „Albowiem w śmierci niemasz pamiątki o tobie, a w grobie [sheol] któż cię wysławiać będzie?” „Wynijdzie duch jego, i nawróci się do ziemi swojej; w onże dzień zginą wszystkie myśli jego” (Psalm 6:6; 30:4; 78:50; 116:8; 146:4).
Bóg nie pozwolił Adamowi, pierwszemu człowiekowi spożywać zakazanego owocu w ogrodzie Eden, „albowiem dnia, którego jeść będziesz z niego, śmiercią umrzesz”. Jednak szatan kusząc matkę Ewę, aby przyprowadzić ją do nieposłuszeństwa, wypowiedział swe pierwsze kłamstwo, kłamstwo monumentalne, mówiąc: „Żadnym sposobem śmiercią NIE pomrzecie” i tym samym bezpośrednio zaprzeczył Bogu (1Moj. 2:17; 3:4). I został nazwany „mężobójcą od początku … kłamcą i ojcem kłamstwa” (Jan 8:44). Nasi przyjaciele sąsiedzi katolicy jak i inni ludzie nie zdają sobie prawdopodobnie sprawy, że przyjmując jakiekolwiek nauki opierające się na przesłance o zachowaniu przez duszę świadomości po śmierci,
kol. 2
stają się poplecznikami kłamstwa szatana a nie prawdziwego twierdzenia, danego nam przez Boga. W naukach biblijnych nie ma miejsca dla żadnego piekła lub czyśćca, do którego po śmierci wstępuje jakakolwiek osoba!
WIELU ŻYĆ BĘDZIE WIECZNIE NA ZIEMI
Wracając do owych osiemdziesięciu trzech procent badanych, którzy mieli nadzieję, że pójdą do nieba (pięćdziesiąt procent po przejściu przez czyściec), musimy pamiętać o obietnicy danej nam przez Pismo Święte, że podczas wieku Ewangelii (Kościoła) stosunkowo niewielki procent wierzących – tych, którzy posiadali wysoki stopień podobieństwa do Chrystusa, mógł żywić nadzieje, że otrzyma ostatecznie najwyższy rodzaj nagrody w postaci życia wiecznego – nagrody niebiańskiej – i to nie w momencie śmierci, lecz w czasie zmartwychwstania. Dobrze ktoś powiedział, że niebo jest właściwym miejscem dla właściwych ludzi (Jan 14:2). Większość tych, którzy wierzą w, Boga i Chrystusa jako Zbawiciela, otrzyma propozycję zbawienia do wiecznego życia na nowej ziemi (2Piotra 3:13), w Królestwie pod (nie w) nowym niebem (Dan. 7:27), w „czasie naprawienia [restytucji] wszystkich rzeczy”, w Millenium, podczas tysiącletnich rządów Chrystusa (Dz.Ap. 3:19-23; Obj. 5:9, 10; 20:4, 6; vide broszurka pt. Królestwo Boże niebiańskie i ziemskie).
Interesujące jest, że wyobrażenie o niebie przedstawione przez wielu badanych miało wysoce wiejski i pasterski charakter, a opisy były różnorodne: wyobrażano sobie niebo jako „spokojne, zielone pastwisko” jak również jako „miejsce podobne do Gór Skalistych z ich strumieniami i wodospadami oraz łąkami, na których rosną drzewa i kwiaty i do znajdującego się tam Wielkiego Kanionu”. Jak z tego widać oczekują oni nie życia w niebie, lecz tego, co zostanie im po prostu zaoferowane oczekują owego wiecznego życia na nowej ziemi, w ziemskim raju, w Królestwie, które znajdować się będzie pod niebem. Jedynie ci, którzy je odrzucą – ci, którzy nie zechcą się poprawić – zostaną odcięci, zniszczeni śmiercią drugą (Dz.Ap. 3:23; Obj. 21:8).
Wielu wierzących, którzy nie osiągną dostatecznego rozwoju w podobieństwie do Chrystusa, nie otrzyma w nagrodę życia wiecznego wraz z naszym Panem Jezusem w niebiańskiej sferze Królestwa, lecz otrzyma ofertę – która ich w pełni usatysfakcjonuje – życia wiecznego na ziemskim poziomie Królestwa, w raju na ziemi razem z owym pokutującym na krzyżu złoczyńcą, który co jest oczywiste, nie rozwinął takiego podobieństwa do Chrystusa, które przygotowałoby go w wystarczającym stopniu do życia w niebiańskim Królestwie. Ów złoczyńca (który uprzednio przyłączył się do urągań wypowiadanych przeciwko Jezusowi przez drugiego złoczyńcę nie poczuwającego się do pokuty – Mat. 27:44), rzekł do Jezusa: „Panie! Pomnij na mnie, gdy przyjdziesz do