Sztandar Biblijny nr 19 – 1986 – str. 88
w naszych książkach Pojednanie i Christ-Spirit-Covenants (niektóre rozdziały w Ter. Pr. ‘63,53), dlatego nie będziemy roztrząsać tego tematu ponownie w szczegółach, lecz przedstawimy krótko odpowiednie podstawowe nauki biblijne i zbadamy niektóre inne części Pisma Świętego, które trynitarze cytują jako dowody ich błędnego nauczania.
ASV i inne współczesne przekłady Biblii poprawiają błąd w KJV dotyczący słowa duch (w wersji tej występuje słowo „Ghost” zamiast „Spirit” – dotyczy to przekładu angielskiego). Słowami, hebrajskim i greckim, przetłumaczonymi na „duch” są: ruach i pneuma. Słowa te mają różne znaczenia w Biblii, jak to pokazano w naszych książkach Pojednanie i Creation (drugi tom epifaniczny), jak dech, wpływ, moc, wiatr itd. Duch nie jest osobą.
Zgodnie z tym dajemy podwójną definicję Ducha Świętego: (1) Moc lub wpływ Boga, użyte gdziekolwiek lub przez kogokolwiek. Z Ewangelii Łukasza 1:35 jest widoczne, iż Duch Święty jest mocą lub wpływem Boga: „Duch Święty zstąpi na cię, a moc Najwyższego zacieni cię”. Tutaj Duch Święty jest określony jako moc Najwyższego. Występuje tu hebrajski paralelizm, który jest jednym ze sposobów Hebrajczyków do wyrażania swej poezji. Przeto wyrażenie, „Duch Święty zstąpi na cię”, znaczy to samo, co definiuje wyrażenie, „Moc Najwyższego zacieni cię”.
Ewangelia Łukasza 24:49 określa Ducha Świętego jako „moc z wysokości”. Tak również podaje Jan 20:22, 23: „Tchnął [Jezus] na nie, i rzekł im: Weźmijcie [greckie słowo pneuma bez przedimka określonego] Ducha Świętego [moc]. Którymkolwiek grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którymkolwiek zatrzymacie, są zatrzymane”. Chrystus dostarczył cenę okupu jako podstawę przebaczenia grzechów i dlatego w tym tekście udzielił uczniom świętej mocy do działania w charakterze Jego przedstawicieli, którzy mieli oznajmiać jaka jest podstawa i warunki przebaczania grzechów lub ich zatrzymywania i do zapewniania o tych dwóch faktach osoby zainteresowane.
Kiedykolwiek jest mowa o Duchu działającym w , przyrodzie lub oddziałującym na upadłych ludzi, dotyczy to zawsze działania w znaczeniu świętej mocy lub wpływu Boga.
Drugą definicją Ducha Świętego jest (2) usposobienie Boga w Nim samym lub w innych istotach. Jest to w nich święty umysł, święte uczucia i święta wola. Podczas wieku Ewangelii jest to duchowe usposobienie w uczniach Chrystusa zapoczątkowane w nich, gdy stali się uczniami Chrystusa i rozwijane w nich przez Ducha (w znaczeniu mocy), Słowo i Opatrzności Boga działające w nich i na nich.
Duch Święty, dodatkowo nazywany w Biblii Duchem Boga i Chrystusa, określany jest wieloma innymi nazwami, które pokazują, iż oznacza on usposobienie Boga w Nim samym i w Jego ludzie. Czytamy o duchu świątobliwości, cichości, łaski, mocy, miłości i zdrowego umysłu, Prawdy, obietnicy, czuwania, mądrości, zrozumienia, rady, siły, znajomości, bojaźni
kol. 2
(czci), chwały itd. Biblia przez przeciwstawienie wymienia ducha lub usposobienie służalczości, niewoli, bojaźni, błędu, drzemania, świata, ciała, antychrysta, wieszczego (wieszczbiarskiego) itd. Jak z tego wynika nazwy te nie odnoszą się do różnych osób, lecz do różnych rodzajów niepożądanych cech lub usposobienia umysłu, serca i woli.
Należy też pamiętać, że w Proroctwie Izajasza 11:2 podana jest definicja Ducha Świętego. „I odpocznie na nim [Chrystusie] Duch Pański [Jehowy], Duch [usposobienie] mądrości i rozumu, Duch [usposobienie] rady i mocy, Duch [usposobienie] umiejętności i bojaźni [czci] Pańskiej”. Również godny uwagi jest fakt, iż w Ewangelii Jana 14:17; 15:26; 16:13 Duch Święty jest nazwany „Duchem [w tekście greckim przedimek określony przed słowem] prawdy”, to jest usposobienia, które Słowo Boże, Prawda [w greckim tekście przedimek określony] (Jan 17:17), wyrabia w Jego ludzie. Podobnie w Efez. 1:13 Duch jest nazwany „Duchem [przedimek określony] obietnicy [usposobienie, które obietnica (1Moj. 22:16-18) związana przysięgą wyrabia w osobach przyswajających ją]”. Definicje te dowodzą, że Duch Święty nie jest osobą, lecz jest usposobieniem Boga w Nim samym i w innych.
Ten sam wniosek wypływa z oświadczenia Apostoła Pawła podanego w 1Kor. 2:10: „… duch wszystkiego się bada [studiuje], i głębokości Bożych”. Gdyby duch był Wszechmocnym Bogiem, znałby intuicyjnie wszystkie rzeczy, jak Bóg zna, i nie potrzebowałby niczego studiować. Jednak duch Boży, usposobienie, w uczniach Chrystusa nie zna wszystkiego i musi studiować głębokie rzeczy Boga, aby je zrozumieć. Ta sama myśl znajduje się w Rzym. 8:26, 27, gdzie jest powiedziane, iż duch wzdycha niewymownie nie mogąc wyrazić swych uczuć. Natomiast Bóg Wszechmocny nie wzdycha ani nie jest niezdolny do wyrażenia swych uczuć. Jednak Jego usposobienie w uczniach Chrystusa często wzdycha (Rzym. 8:23) i często nie jest w stanie wyrazić swych uczuć. Lecz Bóg zna nasze potrzeby i zaspokaja je (Mat. 6:32; 1Kor. 2:10; Efez. 3:20).
Ponownie, gdy jesteśmy napominani w 1Tes. 5:19, aby nie zagaszać Ducha Bożego, jesteśmy ostrzegani przed czynieniem czegokolwiek, co mogłoby zgasić ogień Boskiego usposobienia w nas. Rozumienie, iż Duch Boży tutaj oznacza Wszechmocnego Boga, znaczyłoby zarazem, że przez zgaszenie go moglibyśmy zgasić istnienie Wszechmocnego Boga! Każdy tekst w Biblii zawierający wyrażenie Duch Święty, jeśli nie podaje słów Duch Święty w znaczeniu mocy, wpływu, używa je w sensie usposobienia Boga w Nim samym i w innych – Jego umysłu, serca i woli. Ten pogląd wytrzymuje wszystkie próby Biblii.
Chociaż Bóg jest osobą i chociaż Jezus jest osobą, Duch Święty, oczywiście, nie jest osobą. Nie ma tekstu Pisma Świętego, z wyjątkiem błędnego tłumaczenia, który by mówił o Duchu jako osobie, natomiast liczne teksty mówią o Bogu i Chrystusie jako osobach.