Sztandar Biblijny nr 15 – 1985 – str. 155
i cały twój ród. Zademonstruję ci moją miłość i gdy poznasz wysokość i głębokość i długość oraz szerokość mojej miłości, spodziewam się, że będziesz całkowicie i doskonale przestrzegał moje prawo i żył wiecznie, lecz jeśli nie będziesz posłuszny, umrzesz wtedy drugą śmiercią i nigdy nie otrzymasz innej sposobności do restytucji.
Pytanie: Czy Pismo Święte naucza o uniwersalnym odkupieniu lub uniwersalnym zbawieniu, lub o tych dwóch doktrynach?
Odpowiedź: Sprawa ta może być wyrażona w różnych określeniach a jednak poprawnie. Moglibyśmy powiedzieć, że mamy uniwersalne odkupienie, działające na korzyść wszystkich, i że wyniki śmierci Chrystusa będą skuteczne dla wszystkich z rodu Adama. Gdy odkupienie stanie się skuteczne dla wszystkich, będzie ono oznaczać ich zbawienie: albo w ten sposób że będą aktualnie i całkowicie zbawieni od warunków grzechu i śmierci, albo że będą mieli zupełną, kompletną sposobność powrotu z grzechu i śmierci, a to jedynie z udziałem ich własnej woli. Uczynek pierwszego Adama będzie całkowicie unicestwiony przez Chrystusa. Każdy członek rodzaju ludzkiego będzie miał przywilej powrotu do wszystkiego, co zostało stracone, jeśli zechce. Wieczne zbawienie, zupełne uwolnienie od grzechu i śmierci, będzie wymagało zupełnej współpracy jednostki. Istnieje prawo Boże, którego złamanie prowadzi do wyroku śmierci, jak to było w przypadku ojca Adama. Złamanie tego prawa przez kogokolwiek, kto został uwolniony od wyroku Adama i zupełnie odnowiony, oznaczałoby ponowne skazanie tej jednostki na śmierć. Biblia mówi o tym skazaniu jako o drugiej śmierci i naucza, że niektórzy będą jej podlegać. Pierwsza śmierć przyszła na wszystkich z powodu grzechu jednego człowieka. Druga śmierć przyjdzie tylko za rozmyślny, ze zrozumieniem popełniony, grzech jednostki, który, jak naucza Biblia, niektórzy popełnią. Taki grzech nie mógłby być popełniony, dopóki takie osoby przedtem nie zostaną uwolnione od wyroku poprzednio otrzymanego przez ojca Adama – wyroku pierwszej śmierci. Dlatego świat nie mógłby teraz umierać drugą śmiercią, ponieważ nie został jeszcze uwolniony od pierwszej śmierci. Żaden człowiek nie mógłby być dwukrotnie sądzony i skazany za to samo przewinienie. Aby otrzymać drugi wyrok musiałby być uwolniony od pierwszego wyroku albo aktualnie, albo poczytalnie a następnie popełnić drugie przewinienie. Świat – Adam i cały jego ród – został raz skazany. Dopóki nie będą uwolnieni z tego potępienia, nie mogą być ponownie skazani.
Dlatego Biblia oświadcza, że Bóg ma zamiar wprowadzenia wielkiego Dnia, tysiącletniego Dnia, w którym Chrystus będzie sądził świat lub postawi go na próbie. Prawo do takiego doświadczania świata nasz Pan Jezus zapewnił przez swoją śmierć, gdy ,,śmierci skosztował” za Adama i całe jego potomstwo skazane w nim (Żyd. 2:9). Śmierć naszego Pana, doskonałego człowieka, zniesie wyrok wydany
kol. 2
na pierwszego człowieka. W ten sposób otwarta jest droga dla wielkiego „czasu naprawienia wszystkich rzeczy” [restytucji], opowiedzianego przez Apostoła Piotra (Dz.Ap. 3:19-21). Tak nasz Pan Jezus stał się Odkupicielem, Nabywcą, Adama i całej jego rasy. Jeszcze nie skończył całkowicie dzieła kupna, ponieważ zastosowanie zasługi Jego ofiary za świat ma nastąpić po Jego drugim adwencie, gdy Kościół zostanie skompletowany. Skasowanie grzechu świata nastąpi, gdy tylko będzie dokonane to kupno. Wówczas świat będzie oddany Chrystusowi, wolny od kary za grzech oryginalny lub Adamowy. Każda jednostka będzie miała pełną sposobność lub próbę, lub sąd, do ustanowienia swego rzeczywistego charakteru, swoich rzeczywistych intencji, rzeczywistej postawy wobec dobra i zła, do Boga i grzechu. Najpierw będzie to dotyczyć narodów żyjących a potem, stopniowo, tych którzy będą w grobie, skąd zaczną wychodzić. Będzie to uniwersalne odkupienie, lub uwolnienie, od Adamowej kary śmierci, uniwersalne kupienie z śmierci, lecz nie uniwersalne uwolnienie lub zbawienie do wiecznego życia, które będzie warunkowym.
Apostoł Paweł mówiąc o tym wielkim dniu próby, lub dniu sądu, świata, oświadcza: „Bóg postanowił dzień [przyszły] w który będzie sądził wszystek świat w sprawiedliwości przez męża, którego na to naznaczył” (Dz.Ap. 17:31). Słowo „mąż” w tym przypadku jest oczywiście użyte w obrazowy sposób, aby przedstawiało Jezusa, Głowę Chrystusa i Kościół, Jego Ciało, którzy mają stanowić wielkiego Pośrednika między Bogiem i ludźmi, przez tysiąc lat, w celu udzielenia całej ludzkości możliwości pełnego uwolnienia od Adamowej kary i zupełnej sposobności do powrotu do Boga. „Kto chce” może mieć tę pełną sposobność i może przez robienie postępów, być uznany godnym wiecznego życia. Może, w końcu tysiąca lat, w ostatecznej próbie ludzkości, pokazać, że jest zdolny i chętny – zdolny, ponieważ doskonały, chętny, ze względu na prawe intencje serca – do przestrzegania Boskiego prawa. Wszyscy tacy otrzymają od Ojca wieczne życie. Wszyscy inni będą zniszczeni.
Adam był na próbie w celu otrzymania życia wiecznego, lecz chybił celu na początku swej próby. Świat, ludzkość, po otwarciu Tysiąclecia zacznie iść odmienną drogą. Wystartują jako niedoskonali, lecz, mając doświadczenie dotyczące natury i skutków grzechu, i znajdując się pod ochroną dzieła Chrystusa – nie udzielonego jako indywidualne przypisanie, ale przez działanie Pośredniczącego Panowania – otrzymają zachęcające pozwolenie na podnoszenie się, coraz wyżej, z grzechu i śmierci. Mając ten przywilej, otrzymają pozwolenie na pokazanie swych charakterów czy to ustalonych w dobrym, czy w złym. Otrzymają wieczne życie, jeśli będą wiernie utwierdzeni w dobrym. Jeśli w złym, stracą wieczne życie oraz umrą ponownie i będą umarłymi na zawsze – ściągną na siebie drugą śmierć. W ten sposób Biblia naucza o uniwersalnym odkupieniu lub zbawieniu od Adamowej kary