ZMARTWYCHWSTANIE SPRAWIEDLIWYCH I NIESPRAWIEDLIWYCH

Dzieje Apostolskie 24:15

      ZMARTWYCHWSTANIE SPRAWIEDLIWYCH nie może oznaczać zmartwychwstania tych, którzy byli doskonali, ponieważ nie ma nikogo doskonałego, nikogo sprawiedliwego, „ani jednego.” Zatem „zmartwychwstanie sprawiedliwych” musi oznaczać zmartwychwstanie tych, którzy zostali usprawiedliwieni; a usprawiedliwionymi w Piśmie Świętym są ci, których przykładem jest Abraham. Abraham uwierzył Bogu i został usprawiedliwiony przez wiarę. To wiara go usprawiedliwiła oraz uczynki, które ją potwierdzały.

      Podobnie i Kościół, kiedy jego członkowie byli tutaj na ziemi, starając się zapewnić swoje powołanie i wybór, Apostoł tak mówi o nich, włączając siebie: „Zatem będąc usprawiedliwieni przez wiarę, mamy pokój z Bogiem przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, przez którego, przez wiarę mamy dostęp do tej łaski, w której trwamy i radujemy się w nadziei chwały Bożej” (Rzym. 5:1, 2, KJV). Zgodnie z tym, oni nie tylko zostali usprawiedliwieni z grzechu, lecz przez poświęcenie zostali do prowadzeni do chwalebnej pozycji członków klasy Chrystusa; a tym samym mieli nadzieję uczestniczenia z Nim w zaszczytach Jego Królestwa w przyszłości. Zostać uwolnionym od winy to jedno, a zostać podniesionym do pozycji synów Bożych, dziedziców Boga i współdziedziców z Chrystusem, naszym Panem, to inny zarys nadziei.

      O zmartwychwstaniu umarłych na ziemi jest podobnie powiedziane w Jana 5:28,29, gdzie czytamy: „Nie dziwujcie się, ponieważ nadchodzi godzina, kiedy wszyscy, którzy są w grobach, usłyszą Jego głos i wyjdą, ci którzy dobrze czynili, na zmartwychwstanie życia, a ci którzy źle czynili, na zmartwychwstanie sądu” (ASV). Pan Jezus nie miał na myśli tylko tych, którzy byli dobrzy, ponieważ On włącza w to wszystkich, którzy są w grobach. W kontekście tego wersetu czytamy, że ci, którzy dobrze czynili, wyjdą „na zmartwychwstanie życia”, a ci, którzy źle czynili, wyjdą na „sąd”. Słowo sąd oznacza próbę, a po niej wydanie wyroku.

ZMARTWYCHWSTANIE KOŚCIOŁA

      Ci, którym wiara umożliwiła wytrwanie zarówno wśród potępienia, jak i wśród aprobaty, zostali tym samym uzdolnieni do spełnienia Boskiego wymagania, wypracowania podobieństwa charakteru do Jezusa. Oni przeszli ze stanu potępienia Adamowego do odmiennego życia nowych stworzeń w Chrystusie Jezusie. Jak mówi Apostoł: „Wiemy, żeśmy przeniesieni z śmierci do żywota, iż miłujemy braci” (1Jana 3:14). To przejście z śmierci do życia nie nastąpiło w pełnym znaczeniu, gdy byli tutaj na ziemi, lecz obecnie, gdy zostali przeniesieni za zasłonę, do duchowej sfery, w której otrzymali Boskie życie i są członkami Ciała Chrystusa.

      Ponieważ nie ma ani jednego dobrego, jedynym znaczeniem, w jakim ktoś może „czynić dobrze” jest dojście do harmonii z Bogiem przez posłuszeństwo, takie jak pod Przymierzem, które obejmowało Abrahama, Izaaka i Jakuba lub pod jeszcze wyższym Przymierzem, które obejmowało Kościół w Wieku Ewangelii. W przeciwieństwie do tego świat jest nazwany obcymi, cudzoziemcami (Efez. 2:19). Zatem przez Ducha Świętego, przez to „namaszczenie Duchem Świętym”, oni mieli dowód przyjęcia ich przez Ojca.