Sztandar Biblijny nr 221 – 2008 – str. 13

gdy kolejnych jedenastu reformatorów przedstawiało i broniło swych szafarskich doktryn. Jednak nie wcześniej aż ostatni i dwunasty reformator Maluczkiego Stadka należący do tej gwiazdy, William Miller, na początku XIX wieku przedstawił naukę Prawdy o proroctwach biblijnych i ich związku z czasami i okresami wskazującymi na powrót Pana, klasa Świątyni doznała ostatecznego przepowiedzianego oczyszczenia (Łuk. 12:32). Ten stan nastąpił w październiku 1846 roku, przez proces oczyszczenia, który w gorliwych rozpoczął się w 1829 roku, kiedy wypełniło się 1290 proroczych „dni” (z Dan. 12:9-11), trwających od 539 r. n.e., a także gdy skończyło się 2300 „dni” (z Dan. 8:13, 14) trwających od 455 r. przed Chr. do 1846 roku. Wierni bracia tamtego okresu, po rozczarowaniu 1844 roku, przeżyli czas głębokiego przygnębienia. To zostało przedstawione w typicznych doświadczeniach Eliasza w jaskini, a antytypem tego są wydarzenia wśród oświeconego ludu Pana tamtych dni (1Król. 19:9). Wierni wyszli z tego doświadczenia jako rdzeń gorliwych, oświeconych i poświęconych chrześcijan, trwających w odłączeniu od głównych prądów chrześcijaństwa oraz od ogólnie przyjętego poglądu o wiecznych mękach, wyznawanego przez różne ówczesne denominacje. Nadal postępowało ich oczyszczanie się z kalających błędów systemu antychrysta rezydującego w Rzymie, wraz z jego fałszywymi doktrynami o mszy, ludzkiej nieśmiertelności, świadomości umarłych i czyśćcu (Przyjdź Królestwo Twoje, Tom III, s. 119,120). W tym końcowym dziele oczyszczenia jest widoczny nowy wpływ powszechnej dostępności Bibliim do osobistego studiowania, ponieważ od tego czasu wśród oświeconego ludu Bożego studiowanie Biblii zastąpiło oszustwa kleru, a bracia związali się z Panem i wzajemnie ze sobą przez miłość i osobiste przekonanie, a nie za pośrednictwem kleru, wyznań wiary czy odstępczych organizacji.

NIEDOSTATEK BIBLII

      To szczególne dzieło oczyszczenia zostało poprzedzone przez wydarzenie, które nastąpiło ponad 50 lat wcześniej i jest z nim związane jak przyczyna ze skutkiem. Tym wydarzeniem jest historia Mary Jones z miejscowości Llanfihangel w Walii (Wielka Brytania) i jej pragnienie posiadania Biblii. W wieku 15 lat ona przebyła 25 mil do miasta Bala i nabyła świętą księgę od czcigodnego Thomasa Charlesa, po siedmiu latach oszczędzania w celu uzyskania potrzebnej sumy pieniędzy. Ten epizod doprowadził do rozpowszechnienia Biblii w świecie przez Towarzystwa Biblijne, które zaczęły powstawać jako bezpośrednie następstwo tego wydarzenia. Wówczas Biblia nabrała nowego, głębszego znaczenia. Bóg rzeczywiście „wywyższył uniżonych” (Łuk. 1:52) i uczynił „wielmożne rzeczy” ze Swoim pokornym, wiernym ludem i przez niego (Ps. 126:3; 1Sam. 12:24).

      Zastanawiając się nad życiem i czasami Mary Jones, otrzymujemy w tym względzie wielką poglądową lekcję. W jej czasach, nawet w najlepszych częściach Brytanii, na 25 rodzin przypadała tylko jedna Biblia; a w obszarach biedy była księgą praktycznie nie znaną, zachowaną jedynie przez wyznawanie szeroko rozpowszechnionych nauk Wesleya i Whitefielda. Był to rzeczywiście „dzień małych początków”, szczególnie w tej dalekiej, odosobnionej wiosce Llanfihangel, w północnej Walii. Jednak Pan potajemnie przygotował wielkie dzieło, które miało zmienić świat, a jedno z Jego dzieci, kilkunastoletnia dziewczynka, miało być pobłogosławione spadającą iskrą, która rozpaliła pochodnię roznoszącą światło po całym świecie przed nadchodzącym czasem Żniwa. Tym dzieckiem Pana była Mary Jones.

      Mary miała zaledwie 13 lat, kiedy duch poruszył jej uczucia, powodując silne pragnienie posiadania na własność Biblii.