Sztandar Biblijny nr 12 – 1985 – str. 59
Słowo „zginąć” użyte w 1Kor. 15:18 i gdzie indziej w Biblii nie oznacza stanu odłączenia od Boga, w co każą nam niektórzy wierzyć, chociaż odłączenie od Boga często jest zawarte w utracie życia. Zginąć to znaczy umrzeć, przestać istnieć tymczasowo lub wiecznie. Zobacz, na przykład: 4Moj. 17:12; 24:20; 5Moj. 28:20, 22; Psalm 37:20; 49:11, 13; Abd. 16; Mat. 8:25, 32; Łuk. 11:50, 51; 13:1-5, 33; Jan 3:15, 16.
W odniesieniu do Pierwszego Zmartwychwstania Piotr powiedział: „Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa …odrodził nas ku nadziei [nadziei życia] żywej [istniejącej] przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa od umarłych” (1Piotra 1:3). Paweł zaś powiedział: „Owszem i wszystko poczytam sobie za szkodę… Żebym go [Chrystusa] poznał, i moc zmartwychwstania jego …Owabym jakimkolwiek sposobem doszedł do [głównego] powstania z [głównych] martwych” (Filip. 3:8-11). „Błogosławiony i święty, który ma część w pierwszym [głównym] zmartwychwstaniu…” (Obj. 20:6).
Dalej czytamy: „Że będzie …zmartwychwstanie i sprawiedliwych [usprawiedliwionych, poświęconych wierzących] i niesprawiedliwych [nie usprawiedliwionych, świata w ogólności]”
kol. 2
(Dz.Ap. 24:15). Niektórzy „…względem prawdy celu uchybili, gdy powiadają, iż się już stało zmartwychwstanie..” (2Tym. 2:18).
W świetle powyżej zacytowanych tekstów (a mogłoby być zacytowanych wiele więcej) nie powinniśmy myśleć, że wzbudzenie umarłych przez Boga jest niewiarygodne. Istotnie, Chrystus przez łaskę Bożą skosztował śmierci „za wszystkich” (Żyd. 2:9) i jest „okupem za wszystkich” (1Tym. 2:6). Zatem każda jednostka rasy Adamowej ma otrzymać jedną pełną, wystarczającą, wolną sposobność korzystania z życia Chrystusa danego dla niej (Jan 6:51). Jezus jest „…prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka przychodzącego na świat”. On obiecał, że nastąpi „odrodzenie” i że „pociągnie wszystkich” do Siebie, bo On jest „…ubłaganiem za grzechy nasze [Kościoła]; a nie tylko za nasze, ale tez za grzechy wszystkiego świata” (Jan 1:9; 12:32; Mat. 19:28; 1Jana 2:2). Naprawdę byłoby to nieprawdopodobne i niewiarygodne, żeby Bóg nie wzbudził umarłych i nie dał im szansy usłyszenia jedynego „…imienia pod niebem, danego ludziom, przez którebyśmy mogli być zbawieni” (Dz.Ap. 4:12). BS '76,26.
kol. 1
NAUKOWCY WYKORZYSTUJĄ
ZJAWISKO ZAĆMIENIA KSIĘŻYCA
ORAZ BIBLIĘ
PRZY OBLICZANIU
DATY ŚMIERCI JEZUSA
Od wieków debatuje się nad ustaleniem właściwej daty ukrzyżowania Jezusa Chrystusa, lecz dwaj brytyjscy uczeni twierdzą, iż zachowawszy „racjonalną pewność” doszli do wniosku, że Jezus umarł w piątek 3 kwietnia 33 roku.
Colin J. Humphreys i W. G. Waddington, obaj z Uniwersytetu w Oxfordzie stwierdzili w opublikowanym wczoraj artykule, który ukazał się w brytyjskim magazynie naukowym Nature (Natura), iż opierają swe wnioski na obliczeniach astronomicznych oraz wzmiankach biblijnych i historycznych. Humphreys pracuje w Uniwersytecie Oxfordzkim na wydziale metalurgii i materiałoznawstwa, a Waddington na wydziale astrofizyki tegoż uniwersytetu.
Naukowcy podają, iż udało się im zrekonstruować kalendarz żydowski obejmujący początki pierwszego wieku i ustalić datę zaćmienia księżyca, które, jak sugeruje Biblia oraz pozostałe źródła historyczne, nastąpiło po akcie ukrzyżowania. „Przyjęcie takich obliczeń” piszą naukowcy ,,pozwoli dokładnie określić dzień, miesiąc i rok ukrzyżowania”.
W przeszłości jedynym pewnikiem wskazującym na datę śmierci Jezusa, stwierdzają, był fakt, iż śmierć Jego nastąpiła między 26 a 36 rokiem w czasie, gdy Poncjusz Piłat był rzymskim pełnomocnikiem Judei.
„Prawie każdy rok z tego okresu ma swoich rzeczników”, piszą naukowcy, a jednocześnie nie ma pewności co do dnia egzekucji, ponieważ istnieje różnica jednego dnia
kol. 2
pomiędzy datami podanymi w Ewangelii Jana a datami jakie podali synoptycy: Mateusz, Marek i Łukasz.
Uczeni oświadczają, iż wszystkie cztery Ewangelie Biblii zgodnie podają, iż Jezus skonał na kilka godzin przed rozpoczęciem się żydowskiego sabatu, przed zapadnięciem nocy w piątek, i że po upływie jednego dnia miało być Święto Przejścia (Wielkanocy), corocznego święta żydowskiego, obchodzonego podczas pełni księżyca w miesiącu Nisan.
Artykuł informuje, że czas Wielkanocy był dokładnie podany w zawierającym daty świąt oficjalnym kalendarzu judejskim, który używany był przez kapłanów służących w Świątyni. Baranki zabijano … w dniu 14 Nisan a ów miesiąc występujący w kalendarzu żydowskim, odpowiada miesiącom zaznaczonym we współczesnych kalendarzach wydawanych na zachodzie jako marzec-kwiecień. …Posługując się szeregiem skomplikowanych i ścisłych, dokładnie przemyślanych obliczeń, obaj wymienieni wyżej naukowcy doszli do wniosku, że „Jezus umarł w tym samym czasie [dniu], w którym zabijano baranki wielkanocne. Takie stwierdzenie zgodne jest z wieloma stwierdzeniami Nowego Testamentu takimi jak „Baranek nasz wielkanocny za nas ofiarowany jest, Chrystus” – czytamy dalej.
Drogą eliminacji naukowcy doszli do wniosku, że w ciągu dekady, od 26 do 36 roku naszej ery, jedynym możliwym rokiem, kiedy mogło mieć miejsce ukrzyżowanie był rok 33.