Sztandar Biblijny nr 214 – 2006 – str. 93

 na dalsze panowanie grzechu i śmierci oraz na to, aby szatan nadal był bogiem tego świata i zwodzicielem ludzi (2Kor. 4:4).

      Pismo Święte daje nam jedyną odpowiedź. Ono mówi nam, że z Boskiego punktu widzenia 6 000 lat panowania grzechu i śmierci jest w Boskich oczach jedynie krótkim czasem – że „tysiąc lat przed oczyma Twymi są jako dzień wczorajszy, który przeminął, i jako straż nocna” (Ps. 90:4; 2Piotra 3:8) – i że mamy mieć wiarę i cierpliwość w oczekiwaniu na pełną manifestację Boskiej mocy w urzeczywistnieniu dla całej ludzkości dobrych wieści o wielkiej radości i podniesieniu z przekleństwa. Biblia wskazuje nam, że Boskie polecenie dla ludzkości brzmiało: rozmnażajcie się i napełniajcie ziemię. To zadanie zostało dużo szybciej wykonane pod panowaniem grzechu i śmierci, niż byłoby to w przeciwnych warunkach i tym sposobem Bóg sprawia by dostateczna liczba ludzkości zapełniła całą ziemię. Następnie Pismo Święte zapewnia nas, że grzech, samolubstwo i światowość, działające obecnie w ludzkim społeczeństwie, dostarczają pewnych lekcji i doświadczeń, które okażą się pomocne dla wszystkich w Królestwie. Bóg zamierza, by te lekcje były korzystne na przyszłość, kiedy Odkupiciel wy pełni Swą obietnicę i wezwie wszystkich, którzy są w grobach, aby wyszli z więzienia śmierci (Jana 5:28, 29).

      Przykład tego został nam udzielony przez naszego Pana, który wezwał Swego zmarłego przyjaciela, Łazarza, by „wyszedł” – i „wyszedł ten, który był umarły.” Łazarz został wzbudzony z umarłych, lecz nie zmartwychwstał do pierwotnego doskonałego stanu, ponieważ umarł ponownie. On był umarły lub, mówiąc z Boskiego punktu widzenia o osobach, które są niedoskonałe, jakby był umarły. Ponieważ Jezus powiedział: „niechaj umarli grzebią umarłych swoich” (Mat. 8:22). O Szczepanie, który został ukamienowany na śmierć, jest powiedziane, że „zasnął” (Dz. 7:60) i o wszystkich, zarówno dobrych jak i złych z przeszłości, jest powiedziane, że zasnęli z ojcami swymi. Oni zasnęli z tego punktu widzenia, że zmartwychwstaną w przyszłości.

      Innym szczególnym powodem zwłoki w ustanowieniu Królestwa Mesjasza i błogosławieniu całego świata, za który Pan dostarczył odkupienia jest to, że inne zarysy Boskiego programu mają być wypełnione; wybór wszystkich z nasienia Abrahama, Maluczkiego Stadka, Starożytnych i Młodocianych Godnych, którzy mają towarzyszyć Jezusowi w Jego Królestwie i tysiącletnim dziele błogosławienia wszystkich rodzin ziemi (1Moj. 22:16-18; Gal. 3:8, 16, 29). Kiedy to dzieło wyboru zostanie w pełni zakończone, będzie ustanowiona ziemska część Królestwa i dobre wieści o wielkiej radości dotrą do wszystkich ludzi. Z pewnością w przeszłości te dobre wieści nie dosięgły wszystkich ludzi!

RADOŚĆ O PORANKU

      Czas rozpoczęcia błogosławienia rodzaju ludzkiego, „czas restytucji”, jest przez Pismo Święte wyznaczony na „poranek” nowej dyspensacji. Pismo Święte ukazuje obraz ziemi, którą okrywają ciemności, a zaćmienie narody (Izaj. 60:2), ale że we właściwym czasie wzejdzie światło Boskiej chwały. W międzyczasie, w okresie ciemności, prawdziwi uczniowie Pana zostali wezwani do chodzenia wiarą, a nie widzeniem. Słowo obietnicy Ojca musi być pochodnią dla ich nóg i światłością na ich ścieżce (Ps. 119:105), świecą „w ciemnym miejscu świecącą, … ażby dzień oświtnął” (2Piotra 1:19).

      Sam nasz Pan jest nazwany „Słońcem sprawiedliwości”, które powstanie ze zdrowiem w jego promieniach (Mal. 4:2); a w jednej ze Swych przypowieści On przedstawia Swój Kościół jako będący również częścią tego Słońca sprawiedliwości, które ma wzejść i ożywić świat. On opisuje przyszłą chwałę zgromadzonej „pszenicy” Wieku Ewangelii, mówiąc: „Tedy sprawiedliwi lśnić się będą jako słońce w królestwie ojca swego” (Mat. 13:43). W wyniku świecenia Jezusa i Kościoła w Ich tysiącletnim Królestwie (Obj. 5:9, 10; 20:4, 6) na ziemi, zaćmienie i ciemność błędu, nieświadomości, przesądu i grzechu, które obecnie panują, będą natychmiast rozproszone prawdą Słowa Bożego (1Tym. 2; 4; Jer. 31:34), zostaną usunięte wojny, cierpienia i smutek, a zaprowadzony rzeczywisty i nieprzemijający