Sztandar Biblijny nr 214 – 2006 – str. 84

ludzkość – która mając oczy nie widziała, mając uszy nie rozumiała, mając serca nie pojmowała posłannictwa Boskiego miłosierdzia (Izaj. 6:10). Oni wypełnili Pismo zabijając tego Jedynego, posłanego, by przynieść im pomoc. I błędnie rozumieli, rzucali oszczerstwa, zniesławiali, „zabijali” Jego naśladowców – tych nielicznych pobłogosławionych słyszącymi uszami, rozumiejącymi sercami i oczyma wiary. Ci nieliczni stanowią tych, których Pismo Święte określa prawdziwym Kościołem Boga, włączając Apostołów i wszystkich wiernych z całej chrześcijańskiej dyspensacji – domowników wiary, „Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebie” (Żyd. 12:23).

      Potrzeba człowieka stała się dla Boga sposobnością do okazania Jego chwalebnego charakteru – doskonałego w sprawiedliwości, mądrości, miłości i mocy. Choć miłość nie mogła oczyścić winnego Adama, to zdołała dostarczyć Odkupiciela, by cierpiał „sprawiedliwy za niesprawiedliwych.” Lecz Boska sprawiedliwość mogła na to zezwolić tylko pod warunkiem, że ta ofiara była dobrowolna. Stąd czytamy, że Bóg przedstawił Swemu jednorodzonemu Synowi chwalebny plan i zaprosił Go do współpracy w nim. Syn wyraził zgodę, opuścił niebiańską chwałę, stał się ciałem i „złożył samego Siebie” jako godną przyjęcia ofiarę, „sprawiedliwy za niesprawiedliwych” – w celu odkupienia Adama i jego rodzaju.

      Ojciec uwielbił Jezusa, wzbudzając Go z umarłych do jeszcze wyższej czci i chwały niż miał przedtem; do nieśmiertelności – Boskiej natury. Obecnie na tym chwalebnym stanowisku On jest upoważniony, by być Pośrednikiem pomiędzy Bogiem i człowiekiem – pomiędzy sprawiedliwością Boga i upadłą ludzkością. On jest uprawniony do udzielenia ziemskich praw, które ofiarniczo złożył za Adama i jego rodzaj – za wszystkich, którzy przyjmą doskonałość ludzkiej natury, jej prawa i przywileje, pod warunkiem, że będą w zgodzie z Boskim prawem – pozostałych Bóg zniszczy, unicestwi (2Piotra 2:12; Dz. 3:23).

      Jak gdyby to wszystko nie było wystarczająco wspaniałe, jak gdyby w tym wszystkim mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc Niebiańskiego Ojca nie była dostatecznie zilustrowana, przedstawiona, Bóg dodał następny zarys. Zanim zaczął się zajmować światem jako całością, aby ponownie udzielić chętnym i posłusznym z ludzkości doskonałości ludzkiej i ziemskiego Edenu, raju i wiecznego życia – przed rozpoczęciem tego dzieła Restytucji (Dz. 3:19-21), Ojciec zapoznał Swego Syna z innym zarysem Swojego planu. On dał Jezusowi Oblubienicę – klasę ludzi wybranych z upadłego rodu – powołanych, wybranych, wiernych zwycięzców. Oni, jako współdziedzice z Chrystusem, będą z Nim mieć udział w podnoszeniu ludzkości do doskonałości ludzkiej w Tysiącletnim Królestwie.

RADUJĄC SIĘ W UTRAPIENIACH

      Utrapienia i próby wszystkich tych, którzy stali się Oblubienicą Chrystusa były podobne do tych, które znosił Odkupiciel. Oni cierpieli z Nim, aby z Nim panować. Tak jak On ofiarował Swoje ziemskie życie, jego prawa i interesy, tak i oni. On nakłaniał ich: „przedstawiajcie wasze ciała żywymi ofiarami, świętymi i godnymi przyjęcia przez Boga, waszą rozsądną służbę” (Rzym. 12:1, KJV). Oczywiście, istnieje różnica pomiędzy tymi naśladowcami a samym Jezusem. On przyszedł na świat święty, niewinny, nieskalany, odłączony od grzeszników; stąd Jego ofiara jest w pełni doskonała.

      Osoby przyjęte jako członkowie Jego Oblubienicy należały do niedoskonałego rodu. Oni byli „dziećmi gniewu jako i drudzy” (Efez. 2:3). Dlatego przyjęcie ich jako ofiarników nie byłoby możliwe, gdyby wielki Wódz ich zbawienia nie przypisał im dostatecznej części zasługi Swojej ofiary w celu zrekompensowania ich braku doskonałości. To sprawiło, że ich ofiary były godne przyjęcia przez Ojca jako część ofiary Jezusa – oni zostali policzeni wraz z Nim jako „członkowie Jego Ciała.”

      Ci, którzy mieli oczy i słuch wiary, by zrozumieć posłannictwo Boskiego Słowa, byli wierni do najwyższego stopnia. Cóż więcej nasz Niebiański Ojciec mógł dokonać dla Kościoła niż to, co uczynił – zapewniając im odkupienie i dając im dział w największych błogosławieństwach i zaszczytach Królestwa ze Swoim Synem? Ponadto, w tym czasie ucisku On błogosławi i przygotowuje całą ludzkość do błogosławieństw Królestwa, przez przyszłą Restytucję dla wszystkich z rodu Adama, zarówno żyjących, jak i umarłych.

      „Dziękujcie Panu albowiem dobry, albowiem na wieki miłosierdzie Jego!” Podczas Wieku Ewangelii Boskie miłosierdzie zostało okazane wszystkim tym, którzy podjęli swój krzyż i kroczyli za Jezusem. Obecnie oni są uwielbieni w duchowej części Królestwa. Po części, Boskie miłosierdzie jest w procesie powrotu do Żydów z cielesnego Izraela. W niedługim czasie Nowe Przymierze zostanie zawarte z nimi i z całą ludzkością, która dojdzie do poznania PANA i zacznie czynić