Sztandar Biblijny nr 210 – 2006 – str. 27
Nasz Pan Jezus potwierdza tę samą myśl, mówiąc: „Albowiem jako Ojciec ma żywot sam w sobie [nieśmiertelność, życie w najwyższym tego słowa znaczeniu – niepodleganie śmierci], tak dał i Synowi, aby miał żywot w samym sobie” (Jana 5:26). Klasa Oblubienicy, która była „więcej niż zwycięzcami”, otrzymała nieśmiertelność przez cierpliwe trwanie w czynieniu dobra (Rzym. 2:7). Jak stwierdziliśmy, Wszechmogący Bóg najpierw Sam posiadał nieśmiertelność, dopóki nie udzielił jej jako nagrody Swemu chwalebnemu Synowi – Chrystusowi. Pierwsze zmartwychwstanie jest obecnie zakończone i 144 000 wybranych weszło na ten sam poziom nieśmiertelności, stąd, jak oświadcza Pismo Święte, sposobność otrzymania Boskiej natury ustała (Mat. 25:10; Obj. 19:7).
LUDZKIE ŻYCIE W TYSIĄCLECIU
Życie, którym cieszą się istoty duchowe, inaczej określane w Piśmie Świętym jako życie wieczne, nie jest wrodzoną nieśmiertelnością, lecz wiecznym życiem podtrzymywanym przez Stworzyciela, podlegającym warunkowi posłuszeństwa i sprawiedliwości. Tego warunku będą również doświadczać restytucjoniści w następnym wieku (Dz. 3:19-21). Podobnie Adam przy stworzeniu miał życie wieczne, lecz było ono uzależnione od jego posłuszeństwa wobec Stwórcy. Kiedy stał się nieposłuszny, Boski warunek jego podtrzymywania został wycofany. On został wypędzony z Edenu, aby zaczął działać wyrok śmierci „umierając umrzesz” (1Moj. 2:17). Podobnie szatan i inni niepokutujący aniołowie, z powodu grzechu nieposłuszeństwa zostaną zniszczeni, co dowodzi, że ich życie jest warunkowe, tak jak życie Adama i jego rodzaju (Żyd. 2:14; Izaj. 27:1; Mat. 25:41). Odkupienie, które będzie dokonane przez Odkupiciela podczas Jego panowania jako Mesjasza, ma na celu przywrócić wszystkich chętnych i posłusznych do ludzkiej doskonałości i Boskiej łaski, jakimi cieszył się Adam zanim zgrzeszył. Wszyscy samowolnie źli, wszyscy niepragnący powrotu do społeczności z Bogiem przez Odkupiciela, zostaną zniszczeni we wtórej śmierci – nie w wiecznych mękach. Próba będzie tak gruntowna, tak zasadnicza, iż Bóg oświadcza, że nie będzie tam już więcej płaczu, nie będzie umierania; z czego wynika, że nie będzie tam już żadnego grzechu – że lekcje związane z ludzkim i anielskim przestępstwem będą tak dokładnie poznane, iż ci, którzy okażą się godni wiecznego życia, będą mieć charaktery ugruntowane w sprawiedliwości i sprzeciwiające się grzechowi; lecz oni będą musieli być posłuszni zarządzeniom Królestwa, aby mogli utrzymywać doskonałość i zachowywać życie wieczne. Jak już wspomnieliśmy, Pismo Święte używa słowa nieśmiertelność w bardziej ograniczonym znaczeniu, niż występuje ono w powszechnym użyciu. Biblia stosuje to słowo do Ojca i do Syna oraz do Oblubienicy, Małżonki Baranka. Błogosławieństwo wiecznego życia zapewnione dla aniołów i ludzi, którzy okażą się posłuszni Boskiej woli, jest biblijnie określane nie jako nieśmiertelność, lecz jako wieczne lub wiecznie trwające życie.
DWIE CZĘŚCI ZBAWIENIA
Dlatego Pismo Święte wyjaśnia dwojakie dzieło Chrystusa: (1) Dzieło dla świata, w zapewnieniu życia wiecznego wszystkim chętnym i posłusznym z ludzkości; (2) Dzieło wobec Kościoła, które zapewniło chętnym i posłusznym z klasy Oblubienicy, chwałę cześć i nieśmiertelność, Boską naturę. Biblijne wyrażenie mówi, że Chrystus „żywot na jaśnię wywiódł i nieśmiertelność przez Ewangelię” (2Tym. 1:10). Myśl o życiu wiecznym była zasugerowana w odległej przeszłości, lecz nie była podana dokładnie. Oświadczenie, że „nasienie niewiasty potrze głowę węża” nasuwało na myśl uleczenie z grzechu i śmierci, zwycięstwo nad przeciwnikiem, uwolnienie ludzkości z kary śmierci. Lecz ono nie było jasne. Obietnica Boga wobec Abrahama, że w jego nasieniu wszystkie rodziny ziemi będą błogosławione, zawierała wzmiankę o Boskim zamierzeniu uleczenia ludzkości ze śmierci, i z obecnego upadłego stanu, o powrocie do warunków wiecznego życia. Lecz wówczas nie było to wyraźne. Prorocy także dawali pewne wzmianki o przyszłych błogosławieństwach za pośrednictwem wielkiego Mesjasza, lecz nie mówili, że życie wieczne będzie wspaniałym rezultatem Jego dzieła. Dopiero gdy pojawił się Zbawiciel i poświęcił się aż do śmierci na korzyść ludzkości, stało się właściwe, by nawet Jemu dać takie zapewnienia. Po Jego poświęceniu w 29 roku naszej ery oraz w czasie Jego trzyipółletniej służby, On głosił, że Jego misją jest szukanie i odzyskiwanie tego, co zginęło oraz udzielenie Swym naśladowcom działu wraz z Nim, nie tylko w cierpieniach Wieku Ewangelii, lecz w ich obecnym panowaniu w chwale (2Tym. 2:12). Wtedy był czas, w którym przez świętość, wierność i lojalność wobec Boga i Prawdy oraz przez kładzenie życia jako części ofiary za grzech zostało zapewnione ich „powołanie i wybór” do najwyższej nagrody chwały, czci i nieśmiertelności, Boskiej natury. Chwała niech będzie Bogu za cudowny Plan Zbawienia, którego centrum stanowi Baranek zabity „przed założeniem świata” (1Piotra 1:19, 20).
SB '06,24-27; BS '06,23-26.