POWODZENIE ZŁEGO RZĄDU

—————
w ramce

      1 Królewska 16:23-33

      „SPRAWIEDLIWOŚĆ  WYWYŻSZA NARÓD; ALE GRZECH JEST KU POHAŃBIENIU NARODÓW.” Przyp. 14:34
——————

      IZRAELSKA DYNASTIA AMREGO odniosła sukces według światowych standardów, lecz fiasko z Boskiego punktu widzenia. Amry, wielki generał, wstąpił na tron izraelski po śmierci Jeroboama. On odnosił wielkie sukcesy i pokonał Moabitów na wschód od Jordanu, nakładając na nich coroczny haracz w postaci wełny z dwustu tysięcy owiec. On zbudował nową stolicę, miasto Samarię i bez trudu przewyższył Jeroboama, jako złego przywódcę ludu w sprawach religijnych. Według izraelskiego przymierza z Wszechmogącym było tylko jedno kapłaństwo Lewitów i jedna świątynia w Jeruzalem, reprezentująca obecność Jehowy dla całego ludu izraelskiego. Jak prowadzony świecką mądrością Jeroboam zupełnie oddzielił dziesięć pokoleń od dwóch pozostałych przez ustanowienie nowych miejsc czci i uproszczenie czci oraz symbolizowanie Boga przez złotego cielca, tak ten sam duch świeckiej mądrości zasugerował Amremu jeszcze większe oddalenie się od Boga i większe przybliżenie do zwyczajów i bałwochwalstwa okolicznych narodów.

      Amry umarł lub, zgodnie z opisami, „Amry zasnął z ojcami swymi.” Nie mamy z tego opisu wnioskować, że jako zły człowiek on poszedł na wieczne męki i że istotą tych mąk jest sen. Nie mamy też myśleć o nim jako o świętym, który poszedł do nieba i że ci, którzy są w niebie, śpią. Nie powinniśmy też myśleć, że poszedł do czyśćca i że tam są senne doświadczenia. Musimy odrzucić wszystkie takie niebiblijne poglądy odnoszące się do umarłych, dobrych i złych. Powinniśmy powrócić do Pisma Świętego i z niego nauczyć się, że wszyscy, którzy umierają, tak jak święty Szczepan (Dz. 7:60), zasypiają oczekując na poranek zmartwychwstania, kiedy Odkupiciel wezwie wszystkich z grobu (Jana 5:28,29). Wówczas, jak oświadcza Daniel: „wielu z tych, którzy śpią w prochu ziemi, ocucą się”; nieliczni do chwały i czci, a wielu na wstyd i wzgardę trwającą cały wiek – z której będą zmuszeni oczyścić się przez posłuszeństwo Boskim wymaganiom pod chwalebnym panowaniem sprawiedliwości Mesjasza (Dan. 12:2).

ACHAB I IZABELA

      Imię Achab znaczy „podobny do jego ojca”, i na pewno taki był! Jego imię było właściwe. Jego panowanie odniosło jeszcze większe sukcesy w kierunku niesprawiedliwości. Przez dwadzieścia dwa lata on oddawał się dalszemu podkopywaniu prawdziwej religii i wprowadzaniu najgorszych form rozpustnego, pogańskiego bałwochwalstwa. W tym postępowaniu bardzo wspierała go jego żona, Izabela, córka króla Sydonu. Jej imię znaczy „cnotliwa”; jednak ona użyła swego wielkiego wpływu wobec swego męża i wobec całego narodu w szerzeniu nieczystości w związku z orgiami znanymi jako religijne rytuały i ceremonie połączone z oddawaniem czci Baalowi i „Astarot”, żeńskiemu bóstwu. W związku z oddawaniem tego rodzaju czci, ofiarowano ludzkie życie, zazwyczaj życie dzieci, tak jak zostało to wykryte na Alasce w 1867 roku, gdy przeszła ona w posiadanie Stanów Zjednoczonych. Ofiary z ludzi były częste, szczególnie w związku z kładzeniem fundamentów pod wielki budynek.