Sztandar Biblijny nr 207 – 2005 – str. 69
jednego z klasy Łazarza (Mat. 8:8-10). Uzdrowienie córki syro-fenickiej kobiety było innym okruchem ze stołu bogacza dla członkini klasy Łazarza (Mat. 15:26). W odpowiedzi na jej prośbę Jezus powiedział, „Nie dobrze jest brać chleb dziecinny, a miotać szczeniętom” (poganom). Przyjmując tę myśl, kobieta odpowiedziała, „Tak jest, Panie! a wszakże i szczenięta jedzą odrobiny, które spadają ze stołu panów ich.” Jej wiara w Boga wyróżniła ją jako jedną z klasy Łazarza, spoza domu bogacza. Ona była towarzyszką psów (pogan) i w tamtym czasie mogła jedynie otrzymać okruch ze stołu bogacza.
Jak śmierć bogacza reprezentowała zmianę w jego położeniu, tak śmierć klasy Łazarza wskazywała na zmianę w położeniu tej klasy wyrzutków. Lecz, zamiast być pogrzebani, oni zostali przeniesieni przez aniołów do Abrahama – nie do nieba, nie do czyśćca, nie do jakiegoś pośredniego stanu. Ponieważ Abraham w przypowieści przedstawia Boga, przyjęcie wiernych z klasy Łazarza przez Abrahama, symbolicznie przedstawia przyjęcie tej klasy jako prawdziwych dzieci Abrahama – prawdziwych dzieci Bożych. Jak Jezus wyszedł poza „obóz” znosząc przed śmiercią urągania od swego narodu, to samo dotyczyło wszystkich Jego żydowskich naśladowców,
—————
w ramce
„W piekle gdzie był w mękach, podniósł oczy i w oddali ujrzał Abrahama oraz Łazarza przy jego boku” – Łuk.16:23 NIV
——————
którzy należeli do tego narodu. Oni byli uznawani za wyrzutków razem z poganami; takich Bóg przyjął jako Jego duchowe dzieci, przez spłodzenie z Ducha Świętego. I tak Apostoł Paweł mówi, że ci, którzy z natury byli poganami, nie byli z rodu Izraela. „A jeśliście wy Chrystusowi, tedyście nasieniem (dziećmi) Abrahamowym, a według obietnicy dziedzicami” – współdziedzicami z Chrystusem, członkami wielkiego Mesjasza (Gal. 3:29). Drodzy bracia, mamy tutaj spójną interpretację tej przypowieści. Ona pomaga także w zilustrowaniu nam szczególnego pokrewieństwa Żydów pod Przymierzem Zakonu oraz jak to szczególne pokrewieństwo zostało utracone z powodu ich niewiary i jak ta niewiara oddaliła ich od Boskiej łaski w Wieku Ewangelii oraz stworzyła głęboką i szeroką przepaść pomiędzy nimi i klasą duchowego Izraela (Kościołem), przedstawioną w Łazarzu na łonie Abrahama. Dziękujemy Bogu, za obietnicę Pisma Świętego, że z końcem Wieku Ewangelii ta przepaść niewiary i wynikającej z niej oddalenia od Boskiej łaski przestanie istnieć, i Izrael zostanie wyzwolony z mąk tych wieków oraz doświadczy narodowego ożywienia czyli zmartwychwstania ze wspaniałymi przywilejami, łaskami i korzyściami wynikającymi z Nowego Przymierza, wkrótce po jego inauguracji.
Ponieważ Boskie łaski dla niebiańskiego i ziemskiego potomstwa Abrahama są w ten sposób odróżnione, ziemskie potomstwo będzie błogosławione za pośrednictwem niebiańskiego, to błogosławienie innych narodów nastąpi przez ich stowarzyszenie się z Izraelem. Innymi słowy, możemy rozumieć, że Boski Rząd ustanowiony w Izraelu w rękach Starożytnych i Młodocianych Godnych, stanie się ośrodkiem Boskiej łaski i ludzie z innych narodowości będą musieli przyjść do tego ośrodka po swoje zaopatrzenie w Łaskę i Prawdę. Prorok przedstawia tę sprawę następująco: „I pójdzie wiele narodów, mówiąc: Pójdźcie, a wstąpmy na górę PAŃSKA, to jest do domu Boga Jakubowego, a będzie nas nauczał dróg swoich, i będziemy chodzili ścieżkami jego; bo zakon z Syjonu (z duchowego królestwa) wyjdzie, a słowo PAŃSKIE z Jeruzalemu (z centrum ziemskiego królestwa)” (Miche. 4:2). Wspaniały będzie ten dzień.
ŚWIAT MA PRZEJŚĆ RESTYTUCJĘ
Tym sposobem wszystkie narody, ludy, rodziny i języki zostaną stopniowo doprowadzone do zrozumienia Boskiego Planu; oni wszyscy będą błogosławieni sposobnościami i przywilejami Restytucji oraz oświetleniem przez promienie Słońca Sprawiedliwości, które wówczas przez wyznaczone kanały będą zalewać całą ziemię. Tym sposobem oryginalne Przymierze znajdzie swe rozszerzone wypełnienie; głównie w Chrystusie, duchowym Izraelu; a drugorzędnie, pod Nowym Przymierzem z Izraelem według ciała; przez nich będą błogosławione wszystkie rodziny ziemi, tak że wszyscy chętni i posłuszni stopniowo będą mogli osiągać pozycję dzieci Bożych oraz stać się posiadaczami „wolności synów Bożych” – wolności od grzechu, smutku, bólu i śmierci. Jak Stare Przymierze Zakonu było zawarte jedynie z Izraelem, tak Nowe Przymierze będzie zawarte tylko z odrodzonym Izraelem. Inne narody będą mieć w nim udział przez poddanie się prawom wychodzącym z Jeruzalem (Miche. 4:2), jako „prozelici u bramy”, nie pod Starym, lecz pod Nowym Przymierzem (Ezech. 16:60, 61). „Kto ma uszy ku słuchaniu, niechaj słucha.”
BS '05,66-69