okres kilku wieków doświadczeń Izraela pod panowaniem licznych sędziów. Kiedy pokutowali, Pan powoływał sędziów lub, jak możemy powiedzieć, wyzwolicieli, przez których ich nieszczęścia były naprawiane. Jednak nawet te powtarzające się doświadczenia nie wywierały na nich zbyt głębokiego wpływu, dlatego musieli uczyć się tych lekcji wielokrotnie. Kiedy sędzia wyzwalał ich z utrapienia, a oni mieli spokój przez resztę jego życia, to tylko po to, by znowu upaść po jego śmierci. Niemniej jednak, Boskie Przymierze było z tym narodem. Wieki, które upłynęły od jego zawarcia, dowodzą stałości Boskiego miłosierdzia.

BOSKA ŁASKA POWRACA DO IZRAELA

      Jak wcześniej wykazaliśmy, Biblia wyraźnie mówi o tym, że ciemiężenie Izraela miało miejsce wtedy, gdy znajdowali się pod panowaniem narodów pogańskich. W Europie było to szczególnie w okresie 1914-1918 oraz 1939-1945. Okres karania trwający 2520 lat rozpoczął się w 607 roku przed Chrystusem, gdy Królowi Sedekiaszowi została odebrana korona (Ezech. 21:25-27). Przez całe 2520 lat oni nie byli niezależnym narodem i nie mieli statusu narodu aż do 14 maja 1948 roku. Jak Pan oświadczył, Sedekiasz był ostatnim z linii Dawida, który miał panować, aż Królestwo Mesjasza będzie ustanowione. Zatem koniec Czasów Pogan wskazuje, że Królestwo Mesjasza już się rozpoczyna. Wszędzie widzimy przejawy tego, że On jako wielki Sędzia przejmuje sprawy świata i że ostateczne wyzwolenie Izraela jest bliskie, chociaż liczne karania już przyszły na Izraela, a dużo większe nadciągają w „ucisku Jakuba.”

      Duchowy Izrael, (Kościół) jest pierwszym, który został wyzwolony przez chwalebną „przemianę” w Pierwszym Zmartwychwstaniu. Tym sposobem zostało ustanowione Boskie Duchowe Królestwo, również z udziałem „Ludu Wielkiego” (Obj. 7:9-17). To wielkie wydarzenie i towarzyszący temu czas ucisku, który obecnie postępuje, będzie zakończony wprowadzeniem na urząd i wywyższeniem przywódców cielesnego Izraela, aby stali się ziemskimi władcami Królestwa. Będą nimi Starożytni Godni spośród narodu żydowskiego – Abraham, Izaak, Jakub i wszyscy Prorocy. Niemniej jednak Izrael jako naród, wyzwolony spod panowania pogan, otrzyma swe błogosławieństwa przez przyjęcie zarządzeń Królestwa, co zawiera w sobie myśl, że ich oczy zrozumienia zostaną otwarte i że uznają swego Mesjasza za wielkiego Króla.

      Dlatego jest napisane, że ci, którzy Go przebili, będą patrzeć na Niego i opłakiwać, uświadamiając sobie, że ukrzyżowali Księcia Życia (Zach. 12:10). Niemniej jednak oni otrzymają wielkie błogosławieństwo, odpowiednio do tego jak będą się starać, aby sumiennie służyć Bogu i zasadom Jego sprawiedliwości. Potem Pan wyleje na nich ducha modlitwy i błagania, w związku z którym będą wielce błogosławieni (Zach. 12:10). To błogosławieństwo Pana, które przyjdzie najpierw na Izraela, oznacza ostatecznie także błogosławienie przez nich całego świata.

      Wszyscy, którzy zdają sobie sprawę z tego, że czasy pogan skończyły się, powinni spodziewać się dalszych etapów Boskiego Planu i współpracować z nimi. Jednym z nich jest zdobycie Palestyny przez Izrael i panowanie nad tą ziemią. Dojrzał ku temu czas; od 1948 roku Izrael został uznany jako naród w małej części Palestyny. Przez Boską nadzorującą opatrzność cała Palestyna przejdzie ostatecznie w posiadanie Żydów.

      ES '05,58-60

NADZIEJA IZRAELA OBJAWIONA

      Gdy spoglądamy na Izraela przeszłości i na jego narodowe narodziny w 1948 roku, jak dzisiaj są postrzegani Żydzi? Zagrożeni militarnie oraz przez ekonomiczny bojkot z zewnątrz, ogromnie przewyższani liczebnie przez śmiertelnych wrogów i ze sprzymierzeńcami wahającymi się w udzielaniu im poparcia, rozdarci przez polityczne, religijne i etniczne frakcje wewnątrz kraju, z kręcącą się spiralą inflacji ekonomicznej – jednak mają tutaj pozostawać Boscy wybrańcy.

      Jedynie ci, którzy są oświeceni przez słowo proroctwa, mogą wyobrazić sobie Izraela w jego obecnym stanie oraz w jego przyszłej wiodącej pozycji wśród narodów ziemi. To przewidywanie zostało po raz pierwszy przedstawione przez Pastora Russella w jego pismach przez rokiem 1904 i zawierało ostateczną nadzieję dla całego świata ludzkości. Ta wielka nadzieja dla Izraela jest przedstawiona w słowie – Syjonizm (Miche. 4:2, 3; Ps. 48:3).