Sztandar Biblijny nr 199 – 2004 – str. 143

—————
w ramce

– MYŚL MIESIĄCA –

      BÓG JEST ZAWSZE OBECNY ze Swym ludem. On zawsze myśli o nas, czuwa nad naszymi interesami, strzeże nas przed niebezpieczeństwami, zaopatruje w rzeczy duchowe i doczesne, czyta w naszych sercach i dostrzega każdy odruch miłującego przywiązania do Niego.

      On kształtuje wpływy wokół nas dla naszej karności i oczyszczania, i słyszy najsłabsze wołanie o pomoc, sympatię lub społeczność z Nim. Pan nigdy, ani na chwilę, nie przestaje czuwać czy wzywamy Go podczas pracowitych dni, czy podczas spokojnych nocy.

      Słowo przetłumaczone tutaj oblicze, oznacza Boską łaskę i chociaż On na pewien czas odwrócił się od grzesznego świata, to w Czasie naprawienia wszystkich rzeczy”, kiedy Jego łaska powróci do ludzkości, Jego oblicze będzie promieniować uprzejmością, uzdrowieniem i błogosławieństwem.

      Chwała Bogu! – że ci, którzy miłują i służą Jemu, już teraz mają błogosławione zapewnienie Jego uśmiechu.
——————

—————
w ramce

JAN, UMIŁOWANY UCZEŃ

      JAN, często określany tymi ujmującymi słowami (Jana 13:23; 19:26), był synem Zebedeusza, urodzonym prawdopodobnie w Betsaidzie, w Galilei, gdzie razem ze swym bratem Jakubem i towarzyszami Piotrem i Andrzejem, zajmował się łowieniem ryb.

      Będąc od dzieciństwa zaznajomiony z Pismem Świętym, razem z innymi „prawdziwymi Izraelitami” oczekiwał na obiecanego Mesjasza i bez wahania porzucił sieci, aby pójść za Jezusem, kiedy Mistrz powołał go do pełnoetatowego uczniostwa (Mat. 4:21, 22). Wydaje się, że jego rodzina żyła w dość dobrych warunkach i kiedy Jezus powołał braci, aby byli Jego uczniami, oni mogli opuścić ojca, który dalej wykonywał swe zajęcie wraz z najemnymi sługami (Mar. 1:19, 20).

      Uważa się, że Jan, choć znacznie młodszy niż inni Apostołowie, cieszył się większym zaufaniem Mistrza niż którykolwiek z nich. On był świadkiem wzbudzenia córki Jairusa (Mar. 5:22-43) i był obecny podczas przemienienia (Mat. 17:1-9). On znalazł się wśród najbliższych towarzyszy Mistrza w czasie Jego samotności i prywatnych modlitw, a nawet podczas agonii w Getsemane (Mat. 26:36-46).

      Okazując swą miłującą lojalność, Jan odważnie podążał za Panem przez męczarnie Jego procesu i trwał przy Nim podczas ukrzyżowania, narażając się na pewne niebezpieczeństwo. Powierzenie Janowi opieki nad Marią, matką Jezusa, było ostatnim dowodem wielkiej miłości i zaufania cechującego ich pokrewieństwo (Jana 19:26, 27).

      Wydaje się, że Jan miał dom w Jeruzalem, do którego prawdopodobnie przyprowadził Marię po ukrzyżowaniu. To, że później mieszkał w Jeruzalem przez pewien dłuższy czas jest wskazane w Gal. 2:1-9, gdzie Apostoł Paweł pisze o swym spotkaniu z Janem i innymi „filarami” kościoła w Jeruzalem, około 52 roku. Jego służba zaprowadziła go do wielu nowo powstałych zborów w Azji Mniejszej, lecz historyczny dowód podtrzymuje przekonanie, że większość jego pracy została dokonana w Efezie.

      W późniejszych latach pewien czas spędził na wygnaniu na wyspie Patmos, na Morzu Egejskim, prawdopodobnie z rozkazu panującego cesarza Domicjana i tam zostało mu udzielone „Objawienie Jezusa Chrystusa… posłane … słudze swemu Janowi” (Obj. 1:1). Potem Jan powrócił do Efezu, gdzie, jak jest powiedziane, żył do 100 lat.

      Wrażenie charakteru Jana pozostawione w jego Ewangelii i Listach, jak również w kilku zapisach o jego życiu zostawionych nam przez jego współczesnych, wskazuje na mądrego, czułego i głęboko uduchowionego człowieka, tak pokornego, że nigdy nie mówi o sobie jako o Apostole. Jego światło, jako czcigodnego członka „dwunastu”, doprowadziło wielu ludzi do wiary chrześcijańskiej i ma taki wpływ nawet w dzisiejszych czasach.

      BS '04,143 [UK]
——————