Sztandar Biblijny nr 194 – 2004 – str. 59
Odpowiedź: To dusza umiera, i dusza powróci obudzona w zmartwychwstaniu. W Edenie Bóg powiedział do Adama: „Dnia, którego jeść będziesz z niego, śmiercią umrzesz” (1Moj. 2:17). To dusza czyli osoba Adama umarła, a nie tylko ciało (zob. naszą broszurkę Co to jest dusza? – dostępna na życzenie). „Dusza, która grzeszy, ta umrze” (Ezech. 18:4,20). Prosimy przeczytać także Ps. 78:50; Dz. 3:23; Jak. 5:20. Jezus położył „ofiarą za grzech duszę swą” i „wylał na śmierć duszę swoją” (Izaj. 53:10, 12). On złożył swoje ludzkie życie jako okup za Adama i jego rodzaj (1Tym. 2:6).
Podczas zmartwychwstania, umarłe dusze, a nie umarłe ciała, zostaną wzbudzone ze snu śmierci. „I co siejesz, nie siejesz ciała, które ma potem wyrosnąć … Ale Bóg daje mu ciało jakie chce, a każdemu nasieniu jego własne ciało” – rodzaj ciała stosowny do jego natury czy to duchowej, czy ludzkiej; ponieważ „są ciała niebieskie i ciała ziemskie” (1Kor. 15:37, 38, 40).
DUCHOWE I LUDZKIE CIAŁA
Niebiańskie lub duchowe ciała są dla Kościoła. Ludzkie ciała byłyby nieodpowiednie dla niebiańskich warunków (1Kor. 15:50). Reszta ludzkości, nie będąc spłodzona ze świętego Boskiego ducha czyli nie będąc nowymi stworzeniami, po przebudzeniu otrzyma ludzkie ciała, które ostatecznie mogą stać się doskonałe i dostosowane do wiecznej egzystencji na „nowej ziemi” (2Piotra 3:13; Obj. 21:1).
W 1Kor. 15:35-37 czytamy: „Ale rzecze ktoś: Jakoż wzbudzeni bywają umarli, i w jakim ciele wychodzą? O głupi! To, co ty siejesz, nie bywa ożywione, jeśliby nie umarło. I co siejesz, nie siejesz ciała, które ma potem wyrosnąć, ale gołe ziarno, jako się trafi, albo pszeniczne, albo jakiekolwiek inne. Ale Bóg daje mu ciało jakie chce, a każdemu nasieniu jego własne ciało.” Te wersety wskazują, że ciała złożone w grobie w czasie pogrzebu, nie powracają z powrotem. Jako ilustracji Paweł używa faktu, że posiane ziarna pszenicy nie wracają, lecz raczej są tworzone nowe ziarna. Analogicznie, ciała, które są pogrzebane, nie powracają w zmartwychwstaniu.
„UMARLI TWOI” I „MOJE UMARŁE CIAŁO”
Pytanie: W pierwszej części Izaj. 26:19 (KJV) czytamy: „Ożyją umarli twoi, wstaną razem z moim umarłym ciałem.” Do kogo odnoszą się w tym wersecie „umarli twoi” i „moje umarłe ciało”?
|
Zmartwychwstanie świata ma dwie części: 1. wzbudzenie umarłych ze stanu śmierci, i 2. podniesienie wzbudzonych z niedoskonałości Adamowej z powrotem do doskonałości, jaką cieszył się Adam zanim okazał nieposłuszeństwo. |
Odpowiedź: Izajasza 26:19 bywa wykorzystywany do udowodnienia, że te same ciała, które są składane w grobie, powstaną w zmartwychwstaniu. Po dokładniejszym przestudiowaniu, odkrywamy pewne problemy w interpretacji, kiedy opieramy się na tłumaczeniu King James Version. Usiłując wyjaśnić znaczenie, tłumacze czasami dodają słowa, które nie mają pokrycia z oryginalnym tekstem. Oni wtedy sygnalizują dodane słowa przez zastosowanie kursywy. Dodane słowa „razem z” w naszym tekście, wydają się potwierdzać fałszywą interpretację. Także hebrajskie słowo przetłumaczone jako „ciało” nie ma liczby mnogiej, lecz w innych miejscach, to samo hebrajskie słowo jest oddane w liczbie mnogiej. Przykładem tego jest słowo „trupy” w Izaj. 5:25.
Amerykańska oraz Angielska Rewidowana Wersja, Moulton, Lesser i tłumaczenie Żydowskiego Towarzystwa Wydawniczego, oddają ten werset jak następuje: „Ożyją umarli twoi, moje umarłe ciała powstaną.”
DWIE CZĘŚCI ZMARTWYCHWSTANIA
Zmartwychwstanie świata ma dwie części:
1. wzbudzenie umarłych ze stanu śmierci, i
2. podniesienie wzbudzonych z niedoskonałości Adamowej z powrotem do doskonałości, jaką cieszył się Adam zanim okazał nieposłuszeństwo. Ukończenie tego procesu wobec ludzkości będzie wymagało całego Tysiąclecia.
O tych samych rzeczach uczy Izaj. 26:19:
* Pierwsze zdanie, „Ożyją umarli twoi”, odnosi się do wzbudzenia z umarłych.
* Drugie zdanie, „Moje umarłe ciała powstaną” odnosi się do powrotu ze stanu Adamowej niedoskonałości do doskonałości.
Wyrażenie „umarłe ciała” nie odnosi się do tych, którzy rzeczywiście są w stanie śmierci, lecz do umarłych w upadkach i grzechach (Efez. 2:1, 5), ponieważ bez zasługi Chrystusa Bóg uznaje każdego, komu brakuje sprawiedliwości, za umarłego (2Kor. 5:14). Powodem użycia słowa moje w zdaniu „moje umarłe ciała”, jest, że Chrystus – który jest mówcą w tym wersecie – z racji swego odkupienia i nabycia ich, stanie się ich Właścicielem i Panem, stąd może właściwie mieć do nich prawo (Rzym. 14:9). Patrząc na ten werset zgodnie z tym, dostrzegamy, że on nie odnosi się do tych samych ciał, które były pogrzebane, jako ponownie wzbudzonych, lecz do dwóch części procesu zmartwychwstania:
1. wzbudzenia z umarłych, i
2. ich powrotu do Adamowej doskonałości.
BS '04,58-59