Sztandar Biblijny nr 191 – 2004 – str. 12
Gdyby Bóg nie zabezpieczył przyszłego życia człowieka przez Okup naszego Pana Jezusa i obietnicę zmartwychwstania, śmierć byłaby końcem wszystkich nadziei ludzkości (1Kor. 15:12-18). Jednak Jego Plan przewiduje zmartwychwstanie Kościoła (przy końcu Wieku Ewangelii) i świata (w nadchodzącym Królestwie Chrystusa).
DUSZA JAK STOSOWANA W MAT. 10:28
U Mat. 10:28 nasz Pan stosuje słowo „ciało” w znaczeniu naszego obecnego życia, a słowo „dusza”, w znaczeniu naszego przyszłego życia. On mówi, że nie mamy obawiać się człowieka, który może odebrać nam najwyżej nasze obecne życie, które znajduje się już pod wyrokiem śmierci. Z drugiej strony, żaden człowiek nie mógł odebrać lub stanowić zagrożenia dla naszej perspektywy wiecznego życia. Przeciwnie, mamy bać się Boga, który mógłby zniszczyć nasze nadzieje na życie wieczne, gdyby zostało nam dowiedzione, że nie jesteśmy godni życia.
Słowo „piekło” w naszym tekście jest tłumaczeniem greckiego słowa Gehenna, określonego tutaj przez Jezusa jako miejsce unicestwienia, a nie miejsce mąk W szerszym znaczeniu odnosi się ono do wtórej śmierci: zupełnego i wiecznego zniszczenia, bez żadnej nadziei na zmartwychwstanie.
The Emphatic Diaglott wydany przez Benjamina Wilsona podaje dobre tłumaczenie Mat. 10:28: „Nie obawiaj się tego, który zabija ciało, ale nie może zniszczyć życia; ale raczej bój się Tego, który może w Gehennie zupełnie zniszczyć zarówno życie, jaki ciało.”
Więcej informacji na temat duszy można znaleźć w naszej broszurce pt. Co to jest dusza?
ORĘDOWNIK CZY POŚREDNIK?
Pytanie: W Piśmie Świętym o Jezusie mówi się czasami jako o orędowniku (1Jana 2:1), a w innym przypadkach jako o pośredniku (Żyd. 8:6). Czy jest tutaj jakaś różnica?
Odpowiedź: Zgodnie ze Słownikiem języka angielskiego spuścizny amerykańskiej istnieją trzy definicje rzeczownika orędownik:
1. Osoba, która spiera się w jakiejś sprawie; zwolennik lub obrońca
2. Osoba, która występuje z obroną w czyimś imieniu; rzecznik
3. Prawnik
Te definicje dokładnie opisują urząd Jezusa jako Orędownika, urząd, który On pełnił podczas Wieku Ewangelii. Ten urząd nie był skierowany do świata w ogólności, lecz tylko do klasy wiary – tych, którzy starali się znaleźć blisko Boga. Ta klasa podjęła kroki żalu za grzech, wiary w Chrystusa i poświęcenia się Bogu.
Jednak w oczach Bożych cały świat ludzkości, włączając klasę wiary, jest postrzegany jako więzień skazany przez prawo, pod potępieniem śmierci wskutek grzechu ojca Adama i w następstwie tego skazany na śmierć, którą cała ludzkość dziedziczy (Rzym. 5:12).
I tutaj ukazuje się urząd Jezusa jako Orędownika (1Jana 2:1). Możemy pomyśleć o tym jak o scenie w sądzie: Bóg jest nieomylnym sędzią, Boska Sprawiedliwość jest Prawem, a skazaniec ma już wyrok śmierci. Jezus wchodzi do Wysokiego Sądu Wszechświata i, stając przed Sędzią, błaga o odpuszczenie pokutującym, wierzącym i poświęconym skazanym. On zgadza się, że wyrok Prawa był sprawiedliwy, ale także przedstawia Boskiej Sprawiedliwości Swoją doskonałą ludzką zasługę jako wystarczającą, aby zapłacić cenę kary za więźnia potępionego przez Prawo. Przez przypisanie zasługi na rzecz wierzącego, On zadowala Prawo przeciwne więźniowi, stwarzając odpowiednie warunki do jego uwolnienia.
|
Gdyby Bóg nie zabezpieczył przyszłego życia człowieka przez Okup (naszego Pana Jezusa) i obietnicę zmartwychwstania, śmierć byłaby końcem wszystkich nadziei ludzkości (1Kor. 15:12- 18) |
URZĄD JEZUSA JAKO POŚREDNIKA W PRZYSZŁOŚCI
Pośrednik jest tą osoba, która wkracza między dwie strony nie mające do siebie zaufania, lecz które chcą zawrzeć kontrakt korzystny dla obu stron. Mediator gwarantuje każdej ze stron, że ta druga będzie się starała przestrzegać swoich aspektów porozumienia.
Mając w pamięci tę definicję, możemy zauważyć, że urząd Jezusa jako Pośrednika różni się zupełnie od Jego urzędu Orędownika. Podczas Wieku Ewangelii On nie sprawował urzędu Pośrednika, ale będzie to czynił podczas Swojego Królestwa na ziemi. Urząd Pośrednika działa pomiędzy klasą niewiary – tymi, którzy od upadku Adama pozostawali nieprzyjaciółmi Boga (1Tym. 2:4-6) – i Bogiem.
Kiedy rodzaj ludzki powróci w Królestwie ze stanu śmierci, będzie niedoskonały. Bóg zaofiaruje członkom klasy niewiary wieczne życie, jeżeli oni będą Jemu posłuszni w sposób doskonały; z drugiej strony, ta klasa niewiary skorzysta z tej propozycji, jeżeli On da jej to błogosławieństwo – na wypełnienie pewnych warunków.
Problem polega na tym, że żadna ze stron nie będzie ufać drugiej, iż ta będzie przestrzegać umowy. Bóg, wiedząc że upadły człowiek nie może przestrzegać Jego Prawa, nie będzie ufał w jego obietnicę posłuszeństwa; a klasa niewiary, z powodu swojej niewiary, nie będzie wierzyła, że Bóg dotrzyma Swojej obietnicy.
I wówczas wkroczy Pośrednik (Jezus, Głowa, i Kościół, Jego Ciało). Pośrednik będzie poręczał Bogu za klasę niewiary przez:
1. przedstawienie Bogu doskonałej ludzkiej zasługi Jezusa, rekompensującej Adamowe niedoskonałości rodzaju ludzkiego; i
2. obietnicę doprowadzenia chętnych tego świata aż do doskonałego posłuszeństwa oraz zgładzenia niechętnych spośród nich.
Pośrednik będzie również poręczał za Boga klasie niewiary przez stopniowe przywracanie jej do doskonałości Adamowej, jeżeli okaże posłuszeństwo.
W wyniku tego postępowania przy końcu Wieku Tysiąclecia nastąpią dwa błogosławieństwa:
1. ono uleczy nieufność, którą Bóg i klasa niewiary żywiły wobec siebie; i
2. wprowadzi Boga i człowieka względem siebie w związki Nowego Przymierza, w których każda ze stron będzie miała zaufanie do drugiej odnośnie przestrzegania swoich indywidualnych obietnic przymierza warunkowego.
BS '04,10- 11