Sztandar Biblijny nr 183 – 2003 – str. 57
PYTANIA BIBLIJNE
Pytanie: Czy w Piśmie Świętym występuje różnica w stosowaniu wyrazów Żyd i Izraelita!
Odpowiedź: Po śmierci Salomona 12 pokoleń Izraela podzieliło się – 10 pokoleń utworzyło królestwo północne, a dwa pokolenia (Judy i Beniamina) królestwo południowe. Królowie 10 pokoleń byli nazywani królami izraelskimi, a potomków Dawida, którzy panowali nad Juda i Beniaminem, nazywano zazwyczaj królami judzkimi.
Określenie Żyd jest przetłumaczone z hebrajskiego wyrazu Yehudim i znaczy „z pokolenia Judy”, czyli Judaista – poddany królestwa Judy. Tak więc, przez pewien czas, potomkowie Jakuba byli nazywani Izraelitami lub Żydami według ich pokoleniowego pokrewieństwa do jednego lub drugiego królestwa. Jednak nawet wtedy, gdy istniały dwa królestwa, stosowanie określenia Izrael do całego narodu nie zostało zupełnie zaniechane.
Przykład znajdujemy u Jer. 31:27-33, który wskazuje na Wiek Tysiąclecia i Nowe Przymierze, które Bóg ustanowi z 12 pokoleniami Izraela. To proroctwo było dane kiedy 10 pokoleń oddzieliło się od dwóch; jednakże, jest oczywiste, że całe 12 pokoleń jest włączone w obietnicę Nowego Przymierza. Obydwa królestwa są wymienione z nazwy (w.31), a po połączeniu ich w jedno, proroctwo odnosi się do wszystkich 12 pokoleń w jednej nazwie, Izrael.
Konkordancja Younga definiuje słowo Żyd jako „potomek Judy; w późniejszych czasach także Izraelita” i stwierdza, że „W 2 Król. 16:6 ten termin jest zastosowany do dwóch pokoleń; w czasach późniejszych do dwunastu pokoleń.”
PO POWROCIE Z NIEWOLI NASTĘPUJE ZMIANA
Najpierw 10, a później dwa pokolenia poszły do niewoli w Babilonie. Po niewoli przedstawiciele wszystkich 12 pokoleń, a zwłaszcza pokolenia Judy, wrócili do ziemi izraelskiej. Od tego czasu wszystkich 12 pokoleń było reprezentowanych w ziemi, a 10 i dwa pokolenia nie były już więcej traktowane jako dwa oddzielne królestwa. Pozostałości z 12 pokoleń były określane jako Żydzi i jako lud Izraela – terminy te były używane zamiennie.
Przykładem tego był Jezus, ponieważ uznawano Go za Żyda, a jednak lud okrzyknął Go „Królem Izraela” (Jana 4:9). Innym przykładem jest Paweł, pochodzący z pokolenia Beniamina, który nazywał siebie Izraelitą, jak również mówił o sobie, że jest Żydem (Rzym. 11:1; Dz.Ap. 22:3). Ponadto, nasz Pan najwidoczniej używał wyrażenia „dom izraelski” obejmującego zarówno Żydów jak i Izraelitów w Ew. Mat. 10:6. Zobacz także Mat. 15:24.
Sumując, jedyny przypadek, w którym możemy dostrzec różnicę pomiędzy określeniami Żyd i Izraelita jest wtedy, gdy występuje wyraźne odniesienie do członków pokolenia Judy i Beniamina (królestwa południowego) jako oddzielnego od członków 10 pokoleń (królestwa północnego). Ogólnie rzecz biorąc, te dwa określenia są synonimiczne i stosowane zamiennie.
Pytanie: Jaki powinien być chrześcijański punkt widzenia na Żydów jako jednostki oraz Izrael jako naród?
Odpowiedź: Przez cały Wiek Ewangelii ogólny chrześcijański pogląd był taki, że ponieważ Żydzi odrzucili i ukrzyżowali Jezusa, więc jeśli nie przyjmą Go w tym życiu, nie mają żadnej nadziei na zbawienie. Ten pogląd w dużej mierze przyczynił się do prześladowań, które spotykały Żydów przez cały wiek. (Odsyłamy do pierwszego artykułu w tym numerze.)
Zgadzamy się z pierwszą częścią tego poglądu – że Żydzi odrzucili Jezusa i byli odpowiedzialni za Jego śmierć (Dz.Ap. 3:13-17). Jednakże twierdzenie, że Żydzi, którzy nie przyjmą Jezusa w tym życiu (a to obejmuje ogromną większość) nie mają żadnej nadziei na zbawienie, jest niebiblijne. Ta myśl opiera się na błędzie mówiącym, że nie ma przyszłej próby – że jedyna możliwość otrzymania życia wiecznego kończy się dla każdego w tym życiu.
PISMO ŚWIĘTE WSKAZUJE NA ŚWIETLANĄ PRZYSZŁOŚĆ
Prawdopodobnie, najbardziej przekonywającym i jasnym fragmentem biblijnym uczącym, że Żydzi jako jednostki i naród izraelski jako całość ma