Sztandar Biblijny nr 183 – 2003 – str. 54
| Nie tylko Biblia jest przepełniona zapewnieniami dotyczącymi powrotu łaski i pomyślności do naturalnego Izraela, ale świadectwa tego widzimy na własne oczy. |
Przyjście ich Mesjasza było punktem zwrotnym jeżeli chodzi o nasienie Abrahamowe według ciała – oceną czy będą się nadawać, czy też nie, aby być narodem świętym Boga. Wiele osób przyjęło Jego i zostało wyniesionych ze stanu sług do stanu synów. Apostoł Jan podaje, że Jezus Chrystus był „prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka, przychodzącego na świat” (Jana 1:9) i przypomina proroctwo Izajasza 49:6: „… przetoż dałem cię za światłość poganom”, powtórzone przez Symeona przy narodzeniu Zbawiciela (Łuk. 2:32).
Oczywiście, wierni spośród Izraela dostrzegali wyraźnie prawdziwą sytuację i byli w stanie odnaleźć w swoich Pismach to, że Bóg przewidział upadek Izraela jako narodu na punkcie przyjęcia ich Mesjasza. Oni dostrzegli, że Bóg nie zmienia Swojego postanowienia, ale że tego wzorca prawości, jakim powinni odznaczać się ci, którym miał być powierzony taki wielki zaszczyt, można się było dopatrzyć tylko u niewielu „prawdziwych Izraelitów”. To oni otrzymali główne błogosławieństwa Przymierza Abrahamowego. Wszyscy Izraelici będą zbawieni (Rzym. 11:26), a dalsze obietnice zastrzeżone dla umiłowanego, choć buntowniczego, narodu zostaną wypełnione nie wcześniej aż Chrystus przyjdzie ponownie w swoim drugim adwencie.
Krótko mówiąc, narodowe zbawienie i pragnienia naturalnych Żydów są zagwarantowane. Ten przywilej nigdy nie był przeniesiony na inny naród. To jest i zawsze był jedyny wybrany naród.
WŁAŚCIWE UŻYCIE ALEGORII
Zastępcza Teologia w swoich skrajnych formach zaprzecza jakimkolwiek okruchem nadziei dla naturalnego Izraela na przywrócenie uznania ich przez ich Boga Przymierza. Obietnice Abrahamowe stosują się w pierwszorzędnym znaczeniu do Kościoła, chociaż to, kto z ludzi stanowi dzisiaj Kościół jest dręczącym pytaniem. Hebrajskie Pismo Święte jest całkowicie „uduchowione”, tak że literalne znaczenia są odrzucone, a mistyczna lub alegoryczna interpretacja jest jedynym słusznym podejściem.
Alegoria występuje w Piśmie Świętym, kiedy na przykład święty Paweł mówi o żonach Abrahama, o jednej jako o służebnicy, o drugiej jako wolnej, symbolizujących odpowiednio poddaństwo Przymierzu Zakonu oraz wolność w Chrystusie (Gal. 4:22-5:1). Alegoria może być określona jako symboliczny język lub użycie symbolizmu w celu zilustrowania prawdy. Inne podobne terminy Biblijne rozwijają to ogólne pojęcie.
PRZYKŁAD, CIEŃ, WZÓR
Jest powiedziane, że kapłani, którzy służyli pod Zakonem są przykładami rzeczy niebiańskich, w pewnym sensie tak jak rzucony cień daje wrażenie rzeczy znajdujących się za nim lub przed nim. Apostoł podaje w symbolach przekonujący przykład przepowiadając rzeczy, które mają nadejść, poprzez rzeczy minione, odwołując się szczególnie do typicznych ofiar i innych obrządków Dnia Pojednania pod Prawem Mojżeszowym (Kol. 2:16, 17; Żyd. 10:1).
TYPY W BIBLII
Typiczny charakter wielu ksiąg Pisma Świętego jest koncepcją uznawaną i bez tego poszczególne części Słowa Bożego byłyby niezrozumiałe. Każda konkordancja Biblijna podaje listę wielu typicznych przedstawicieli, na przykład Chrystusa, a zakładając że „jeden obraz ma wartość dziesięciu tysięcy słów”, dostrzegamy niebiańską mądrość w inspirowaniu tą metodą naszego zrozumienia.
CZY BÓG ODRZUCIŁ SWÓJ LUD?
Nie daj Boże! Jezus powiedział: „Nie mniemajcie, abym przyszedł rozwiązywać zakon albo proroki; nie przyszedłem rozwiązywać, ale wypełnić” (Mat. 5:17). Chociaż to nie był odpowiedni czas na ogłaszanie powrotu Izraela do jego ziemi, to On z pewnością wiedział, że Kościół nie miał zamieszkać w literalnej ziemi obiecanej, której granice szczegółowo określało Przymierze Abrahamowe.
Bóg przez proroka Ezechiela obiecał: „Bo … zgromadzę was ze wszystkich ziem, i przywiodę was do ziemi waszej” (Ezech. 36:24). „A ożyjecie, i dam wam odpocząć w ziemi waszej” (37:14). „A dowie się dom Izraelski, żem ja Pan, Bóg ich, od one-go dnia i na potem” (39:22). Nigdy wcześniej Żydzi,