Sztandar Biblijny nr 152 – 2000 – str. 78
dozwolenia zła, aby zrozumieć, że doświadczenie człowieka pod przekleństwem miało nauczyć go poznawania marności – przemijającego charakteru – ziemskich spraw i zajęć. Z tych doświadczeń człowiek mógłby się nauczyć czci dla Boga i przestrzegać Jego przykazań.
W wersecie 11 Mojżesz skutecznie pyta (i odpowiada) „Dlaczego zło zostało dozwolone?” Parafrazując jego słowa pytamy: „Kto może wytłumaczyć dlaczego przekleństwo, jako wyrażenie Boskiego niezadowolenia z powodu grzechu, ciąży na ludzkiej rodzinie? Co znaczy to wszystko?” Zwięzła odpowiedź pojawia się w następnym zdaniu „kto bojąc się ciebie zna gniew Twój.”
Długowieczność Izraelitów była uwarunkowana posłuszeństwem wobec Boskich przykazań (5Mojż. 4:39,40). W szerszym znaczeniu, cześć dla Boga zmniejsza skutki przekleństwa. Ona nie łagodzi jego fizycznych skutków; raczej, cześć wierzących dla Boga i poddanie się Jego woli, które w kontekście zawiera cierpienie, czynią je możliwym do zniesienia i przemieniają je w uświęcone dobro. W przypadku nie wybranych przekleństwo wytworzy cześć dla ich Stworzyciela. W rezultacie ludzkość ostatecznie znienawidzi grzech i będzie go unikać.
To jest tym sednem dozwolenia na zło. Jest to myśl, którą powinno się mieć na uwadze, aby zrozumieć sens życiowych doświadczeń. Pan odpowie na modlitwę wersetu 12 w sposób, który okaże się wiecznym dobrem dla ludzkości w Prawdzie i Sprawiedliwości.
Werset 13
W wersecie 13 jest skierowana do Pana prośba „nawróćże się”. Tutaj jest użyte to samo hebrajskie słowo shuwb, co w wersecie 3. Mojżesz pragnie, aby Bóg przywrócił swą łaskę i „miał współczucie dla swych sług” (Rotherham). W krótkości, treścią modlitwy wersetu 13 jest, aby Bóg zakończył doświadczenie ze złem i wprowadził doświadczenie ze sprawiedliwością i życiem.
Bóg nie „żałuje” tak, jak to czyni człowiek. W języku średnioangielskim słowo „żałować” znaczyło „zmieniać się” lub „obrócić się.” Bóg w swojej wszechmocy i wszechwiedzy, znając koniec na początku, nigdy nie zmienia swoich decyzji, lecz On przechodzi od jednej metody lub procedury postępowania do następnej. Kiedy jeden zarys Jego planu jest wypełniony, On kieruje swą uwagę na następny zarys.
Wersety 14, 15
Te wersety stosują się do sprawiedliwych „dni”, które nadejdą. Porównajmy je z wersetami 9, 10, które odnoszą się do „dni” pod przekleństwem. Pierwsza część dni i lat jest spędzona w warunkach Boskiego gniewu, w pracy i smutku, a druga jest pełna radości i zadowolenia.
Wyrażenie z poranku z wersetu 14 oznacza dosłownie rano i skupia naszą uwagę na Wieku Tysiąclecia, który w porównaniu z ciemną nocą Boskiego gniewu jest jak błyskawica na niebie. W tym poranku rozpocznie się restytucja, przynosząca radość i zadowolenie.
Dawid proroczo pisze o tym czasie w Ps. 35:10: „Tedy wszystkie kości moje rzeką: PANIE! Któż podobny tobie? Który wyrywasz utrapionego od mocniejszego [szatana] nadeń, a nędznego i ubogiego od drapieżcy jego.”
U Izajasza 29:19, 23 czytamy: „Ale cisi nader się rozweselą w PANU, a ubodzy ludzie rozradują się w Świętym Izraelskim…. Albowiem gdy ujrzy synów swoich, dzieło rąk moich, w pośrodku siebie, poświęcających imię moje; tedy będą