Sztandar Biblijny nr 152 – 2000 – str. 76
PSALM 90 – JEGO WYJAŚNIENIE
Psalm 90 jest klasycznym i zasadniczym fragmentem biblijnym udowadniającym dozwolenie zła, lecz dodatkowo przedstawiającym wiele innych cennych i niezwykle ważnych, związanych z tym lekcji. Rozważymy go werset po wersecie.
| Psalm 90 zawiera wspaniałe widoki na przyszłość dla tych, którzy w tym życiu nie otrzymali zbawienia wyborczego! Radujemy się, że oni nie są straceni, o czym tak wielu uczy. |
Wersety 1-2
Jehowa jest tutaj przedstawiony w Jego przeszłej i przyszłej wieczności. Izaj. 57:15 mówi o Boskim majestacie: „Bo tak mówi on najdostojniejszy i najwyższy, który mieszka w wieczności, a święte jest imię jego: Ja, który mieszkam na wysokości na miejscu świętem, mieszkam i z tym, który jest skruszonego i uniżonego ducha, ożywiając ducha pokornych, ożywiając serce skruszonych.” W Psalmie 93:2 czytamy: „Utwierdzona jest stolica twoja przed wszystkimi czasy; tyś jest od wieczności.”
Wieczność i wszechwładza Jehowy jako Stworzyciela i Króla wszechświata, przeciwstawiona ciężkiemu położeniu jego stworzeń, jest pokazana w wersetach 1-12 i kształtuje podstawę odwołania się, które się rozpoczyna w wersecie 13.
Werset 3
Ten werset jest różnie tłumaczony przez bib-listów. Wersja KJV oddaje go następująco: „Kierujesz człowieka na zniszczenie i mówisz, nawróćcie się synowie ludzcy”. Słowa „kierujesz” i „nawróćcie się” są przetłumaczone z tego samego hebrajskiego słowa shuwb (czyt. szub), użytego w Starym Testamencie ponad 400 razy, w kilku odcieniach znaczeniowych, od negatywnych do pozytywnych, mianowicie odnowić, ożywić, itp.
A oto tłumaczenie podane w Nowej Międzynarodowej Wersji (NFV): „Ty znowu człowieka obracasz w proch, mówiąc, powróćcie do prochu, synowie ludzcy” [zob. także uwagę na marginesie w Amerykańskiej Wersji Standardowej (ASV)]. Septuaginta (Bagster) tłumaczy ten werset w formie pytającej: „Czy nie kierujesz człowieka z powrotem do jego niskiego miejsca, podczas gdy mówisz, nawróćcie się, synowie ludzcy?” dając w ten sposób nadzieję na możliwość powrotu ze stanu śmierci.
Ten ostatni pogląd podziela w swoim komentarzu Adam Clark:
Kierujesz człowieka na zniszczenie [literalnie obracasz umierającego człowieka, enosh, w marny pył, dacca], lecz powiesz, nawróćcie się, dzieci Adama. To zdaje się wskazywać na wyraźną i pewną nadzieję zmartwychwstania ludzkiego ciała, po długim śnie, kiedy było zmieszane z prochem ziemi.
Osobliwie, kilka stron dalej w swojej analizie, Clark rezygnuje z tego wyjaśnienia na korzyść myśli „boś proch, i w proch się obrócisz.”
Trudność interpretacji jest rzetelnie potwierdzona w „Komentarzu Biblijnym”, zredagowanym przez F.C. Cooka, M.A., Canon of Exeter (W. Brytania), a wydanym przez Scribnera (Nowy Jork, 1896 rok), który prezentuje trzecią możliwość:
Wyrażenie Ty obracasz, także odnosi się do 1Moj. 3:19 i w tym przypadku jego znaczenie jest następujące: „Kierujesz człowieka na zniszczenie (tzn. w proch i zepsucie) i mówisz, powróćcie do prochu, wy, dzieci prochu” lub: „Ty obracasz człowieka w proch i mówisz do innego pokolenia, powróć do życia i zatrzymaj je na pewien czas”. To drugie tłumaczenie (zobacz Kazn. 1:4) w najbardziej wyraźnym świetle ukazuje kontrast pomiędzy wiecznością Boga i przemijającą egzystencją człowieka, lecz to pierwsze wydaje się najlepsze, ponieważ zdaje się cytować słowa z 1 Mojżeszowej. Zobacz także Kazn.12:7.