Sztandar Biblijny nr 147 – 2000 – str. 34
też nad Kościołem powszechnym.
Oprócz 12 Apostołów, którzy mieli pewne im przyznane pełnomocnictwa do rządzenia pod kierownictwem Chrystusa w Kościele powszechnym, Jezus uniezależnił każdy zbór od podporządkowania go każdemu innemu zborowi i uczynił go wolnym do zarządzania pod Jego zwierzchnością jako głową wszystkimi swoimi sprawami według własnego zrozumienia Jego woli. Czyni to każdy zbór panią swoich własnych spraw i poddaną swojemu zrozumieniu woli Pana. Czyni Chrystusa Monarchą każdego zboru w jego stosunku do Niego, a każdy zbór demokracją w odniesieniu do siebie i innych osób, zborów, czy też organizacji kościelnych. Według powyższego Pan użył 12 Apostołów do związywania i rozwiązywania w odniesieniu do wszystkich kościołów (zborów) i Kościoła powszechnego oraz w zarządzaniu pracą wobec Kościoła powszechnego oraz jego pracą.
KONGREGACJONALIZM CO TO JEST
W dwóch powyższych akapitach podaliśmy zwięzły opis organizacji Kościoła, powszechnego i lokalnego, jak również wyjaśniliśmy zwięźle ustrój rządu kościelnego, który z Boskiego upoważnienia jest dla Kościoła powszechnego i kościołów lokalnych. W trakcie tego poruszyliśmy sprawy, które stanowią szafarską doktrynę Kościoła Kongregacjonalnego. Ta szafarską doktryna może zostać zdefiniowana jak następuje:
Każdy zbór ludu Pańskiego pod zwierzchnictwem Chrystusa jest panią swoich własnych spraw w całkowitej niezależności od wszystkich innych osób, zborów i organizacji religijnych. Uznaje swoje więzi z innymi w Chrystusie w celu chrześcijańskiej społeczności i pomocy.
Tę doktrynę uważamy za biblijną prawdę. Chociaż w pewnym sensie każdy zbór jest monarchią absolutną z Chrystusem jako władcą absolutnym – w innym sensie wzajemne relacje członków, z których się składa, czynią go pod zwierzchnictwem Chrystusa czystą demokracją, zarządzającą swoimi sprawami jednomyślnie lub większością swoich członków.
Zbór odmawia wszelkim zewnętrznym partiom, bez względu na to, czy byłyby to jednostki, kościoły, związki kościołów lub wodzów, prawa i praktyki, dyktowania sobie czegokolwiek, czy też rządzenia jego sprawami. Jednakże życzliwie przyjmuje inne osoby i kościoły w chrześcijańskiej społeczności i jedności z nimi w Chrystusie, jak również jest gotów pomagać im w Panu. Ta doktryna jest zwięźle ujęta w wyrażeniu Kongregacjonalizm, czy też eklezjalizm – pierwsze z tych słów wywodzi się z łaciny, a drugie z greki.
BIBLIJNE DOWODY PODTRZYMUJĄCE EKLEZJALIZM
Ta doktryna może być biblijnie dowiedziona. Jest niewątpliwym faktem, iż zbory zorganizowane przez Apostołów zarządzały swoimi własnym sprawami i to z nakazu Jezusa i Apostołów, którzy między innymi byli zobowiązani do „zawiązywania” właściwego rządu kościelnego w zborach.
Apostołowie wykonując tę wiążącą władzę doradzali i sankcjonowali wybieranie przez zbory własnych urzędników: (1) diakonów – siedmiu diakonów (Dz. 6:1-6) i diakonów zborowych, by zbierali i zanosili ich datki ubogim świętym w Jerozolimie (2Kor. 8:19, 23; cheirotoneo, przetłumaczone tutaj jako „obrany” [w. 19] oznacza wybrany przez wyciągnięcie ręki, czyli taki, na którego głosowano); i (2) starszych (Dz. 14:23; tu cheirotoneo myląco zostało przetłumaczone jako „postanowili”).
Kościoły za radą św. Pawła decydowały w sprawach gospodarczych, tj. dawaniu datków na biednych świętych i wyznaczaniu przedstawicieli, którzy kierowaliby zbiórką i dostarczaniem pieniędzy (2Kor. 8:1-24). A zatem, przy aprobacie Apostołów, zbory decydowały w swoich sprawach gospodarczych. Co więcej, z nakazu Chrystusa (Mat. 18:15-17) utrzymywanie dyscypliny znajduje się w rękach zboru. Napomnienie św. Pawła, jednomyślnie przyjęte przez zbór w Koryncie, aby wymierzyć karę kazirodczemu bratu (1Kor. 5:1-13), udowadnia, iż ten zbór utrzymywał karność. Późniejsze przyjęcie tego brata przez głosowanie, po tym jak pokutował (2Kor. 2:6-10), dowodzi, iż zbór decydował, czy ma utrzymywać społeczność z pewnymi ludźmi, czy nie.
Zbory także wysyłały misjonarzy (Dz. 13:1-3). Te pięć faktów: wybieranie starszych i diakonów przez zbory, prowadzenie spraw gospodarczych, utrzymywanie dyscypliny, przyjmowanie ludzi do społeczności i wysyłanie misjonarzy, wszystko to przy aprobacie Pana i Apostołów – udowadnia, iż pod zwierzchnictwem Pana każdy zbór jest zarządcą swoich własnych spraw. Tę doktrynę dodatkowo potwierdza nauka, iż kapłaństwo składa się z wszystkich poświęconych wierzących (1Piotra 2:5, 9), co nasuwa myśl o równych kapłańskich prawach wszystkich poszczególnych członków zboru i wynikającym z tego prawie załatwiania wspólnych spraw na zasadzie rządów jednomyślnych lub większościowych, co stanowi rządy kongregacjonalne. Ta doktryna jest także prawdziwa, ponieważ, bardziej niż jakakolwiek inna metoda rządów zboru, prowadzi do usankcjonowanego przez Boga rozwoju zalet Chrystusowych wymaganych od ludu Pana w ich wzajemnych relacjach (Rzym. 8:29; 12:2-13).
Tym sposobem, z Boskiego ustanowienia, każdy zbór jest demokracją w swoim zarządzaniu i przyznaje równe prawa wszystkim swoim członkom w świetle praw kościoła. Te fakty pozostają w zupełnej zgodzie z różnorodnymi talentami, osiągnięciami, funkcjami, itd. posiadanymi przez różnych członków zboru, tak jak demokracja w Ameryce i innych wolnych krajach pozostaje w zgodzie z rozmaitością talentów, osiągnięć, funkcji, itd. swoich obywateli, z których wszyscy mają – przynajmniej teoretycznie – takie same uprawnienia przed prawem.
To właśnie za takim teoretycznym i praktycznym uznaniem równych praw członków zboru wobec rządów zboru, na podstawie kapłaństwa jego poświęconych członków, opowiada się Kongregacjonalizm, i dlatego sprawiedliwość jest jego centralną myślą doktrynalną.