NIEKTÓRZY ROZDZIELAJĄ „KLER” I „LAIKAT”

      Lecz gdyby słowo „duchowny” było używane w sensie biblijnym, jako oznaczające sługę – kogoś poświęconego na służbę Bogu, poświęconego, by czynić Jego wolę aż do śmierci, wtedy ten termin będzie się stosował nie tylko do tych z tej klasy, którzy nauczają publicznie, ale również do tych z tej klasy, którzy – innymi talentami – służą Panu i kładą swoje życie za braci innymi sposobami, zarówno publicznie, jak i prywatnie.

      Ludzkie systemy, błędnie nazwane kościołami Chrystusa, podniosły fałszywe sztandary na temat kapłaństwa i podzieliły lud Boży, przeciwnie do Jego porządku, na „kler” i „laikat”. Na szczęście pogląd ten zaczął się zmieniać, gdyż Chrześcijanie dostrzegają to, co nasz Pan i Apostołowie wyraźnie stwierdzili, iż „niewiele mądrych według ciała, niewiele możnych, niewiele zacnego rodu” zostało powołanych i przyjętych do Jego kapłaństwa; ale głównie „ubodzy na tym świecie, aby byli bogatymi w wierze, i dziedzicami królestwa” (1Kor. 1:26; Jak. 2:5).

      Pomiędzy Pańskimi kapłanami znajdowało się wielu, którzy byli bardzo nisko poważani, rolnicy, zwykli robotnicy, jednak mężczyźni i kobiety, których serca były w pełni oddane Panu, i których służba polegała na czynieniu na miarę swych sił wszystkiego, co ich ręce napotkały do zrobienia jako Panu – czyniąc dobrze wszystkim, którym mieli okazję, a zwłaszcza domownikom wiary – kładąc swoje życie dla braci.

      Kiedy ostatecznie zostaną ogłoszone listy, to niewątpliwie nazwisk wielu wysoko cenionych wśród ludzi, nazwisk wielu wielkich i zacnych, mądrych i uczonych, uznawanych przez ludzi, po których się spodziewano, iż będą też uznani przez Pana, może tam zabraknąć; ponieważ, w swej miłości do uznania ich przez ludzi, nie szukali wyłącznie uznania pochodzącego od Boga – albo z powodu braku przejawiania właściwej wiary w Okup, albo z powodu zaniechania praktykowania właściwego poświęcenia – poświęcenia swego życia na służbę Panu.

NAGRODA WIERNYCH

      To głównie do tej antytypicznej klasy kapłańskiej odnosi się nasz na początku zacytowany werset. Ich wdzięczność dla Pana za jego łaski i błogosławieństwa sprawiła, iż życie nie było dla nich drogie, że kładli je dobrowolnie w Jego służbie. Ich serca były przepełnione uwielbieniem, ponieważ po poświęceniu się i po wejściu w ten sposób do przybytku Pana, aby usiąść z Chrystusem w niebiańskich warunkach, niebiańskie światło i pokarm im dostarczany umożliwiał im radowanie się bez miary nawet w ucisku, nawet w sprawach, które inaczej, według ciała, bez siły i oświecenia przez prawdę, zniechęciłyby ich i wzbudziłyby w nich bojaźń.

      Ponieważ weszli w tę społeczność z Panem w Jego cierpieniach, z Jego duchem oceny, mogli się cieszyć nawet w domu ich pielgrzymowania – a kiedy pielgrzymka się skończyła, jako nowe stworzenia przeszli poza zasłonę, do pełni oczekującej ich radości – stali się tacy, jak Jezus, widząc Go takim, jakim On jest, i dzieląc Jego chwałę.
BS '97,73-75.

IZRAEL PROWADZONY W CZASIE DŁUGIEJ WĘDRÓWKI

„A Pan szedł przed nimi we dnie w słupie obłoku, aby je prowadził drogą, a w nocy w słupie ognia” aby im świecił” (2Moj. 13:21).

      Izraelici po opuszczeniu Egiptu spędzili blisko rok przy górze Synaj, zanim byli gotowi zacząć marsz w kierunku Kanaanu, ziemi obiecanej. Podczas tego okresu zgoła dokonała się w nich pewna konstruktywna praca, która ich przekształciła z hordy stosunkowo niezorganizowanych emigrantów, w potężny naród z przymierzem określającym ich wzajemne związki z Bogiem. Na górze Synaj zostało ustanowione Przymierze Zakonu, przez które ten naród został przyjęty przez Jehowę jako Jego szczególny lud, wyróżniający się spośród innych narodów ziemi. Oni się zobowiązali do pełnej wierności Jemu i wszystkim zasadom Jego sprawiedliwości, a On zobowiązał się być ich Bogiem, ich Przewodnikiem i ich Opiekunem. Te wszystkie zarządzenia skupiły się jednak w Mojżeszu, pośredniku Przymierza Zakonu; był on reprezentantem ludu przed Bogiem i Boga przed ludem.

      Ich organizacja do tego czasu była połączeniem politycznego i wojskowego porządku pod panowaniem

poprzednia strona – następna strona