Sztandar Biblijny nr 143 – 2000 – str. 3
to jego ołtarz miedziany przedstawiał głównie doskonałość człowieka Chrystusa Jezusa, na podstawie której Jego ofiara była przyjęta przez Boga jako nasze pojednanie za grzech, uświęcając z kolei każdą ofiarę, składaną na nim przez innych.
UMYWALNIA
Podobnie, umywalnia była typem na oczyszczenie ciała i pozbywanie się, o ile to jest możliwe, wszelkich skaz ciała i ducha przez tych, którzy znajdowali się w stanie usprawiedliwienia. Oczyszczenie to stanowiło dla nich przygotowanie się przed wejściem do samego Przybytku.
ŚWIĄTNICA I ŚWIĄTNICA NAJŚWIĘTSZA
Ponieważ tylko kapłani mogli wchodzić do Przybytku, czy nawet oglądać jego chwałę i piękno, naucza się, iż tak, jak dziedziniec reprezentuje jeden stan, Świątnica reprezentuje inny, a Świątnica Najświętsza jeszcze inny stan.
Tak jak kapłani, zanim zostali poświęceni na urząd kapłański, musieli być Lewitami, tak też ci, którzy mieli być Królewskim Kapłaństwem, przedtem musieli być usprawiedliwionymi wierzącymi, w przeciwnym razie nie nadawaliby się do przyjęcia jako członkowie Królewskiego Kapłaństwa. Ich wejście, jako kapłanów, do Świątnicy symbolizowało zmianę ich natury – z usprawiedliwionej ludzkiej natury do natury „nowych stworzeń”, spłodzonych z ducha.
Świątnica reprezentuje stan nowych stworzeń w ich ziemskim życiu, kiedy tylko są uważane za nowe stworzenia; podczas gdy Świątnica Najświętsza reprezentuje ich przyszły stan, w którym będą udoskonaleni jako nowe stworzenia przez udział w pierwszym zmartwychwstaniu – po drugiej stronie „Zasłony”.
JEZUS WCHODZI DO ŚWIĄTNICY
Przewodnik, „Najwyższy Kapłan wyznania naszego” lub porządku, przeszedł przez stan Dziedzińca jako doskonały człowiek, ofiarowując się w poświęceniu w wieku 30 lat; a potem przeszedł ze stanu Dziedzińca do Świątnicy, do stanu uświęcenia lub stanu nowych stworzeń, kiedy został spłodzony z Ducha Świętego w Jordanie.
Trzy i pół roku posługi naszego Pana jest przedstawione w Świątnicy Przybytku; a jak Pierwsza Zasłona reprezentowała J ego poświęcenie na śmierć, tak Druga Zasłona reprezentowała Jego rzeczywistą śmierć, poza którą powstał w doskonałym duchowym stanie w Świątnicy Najświętszej.
JAK GŁOWA, TAK I CIAŁO
W tym wszystkim Jezus był Przewodnikiem tych, którzy mieli stanowić Królewskie Kapłaństwo, Jego dom, członków Jego „Ciała”. Członkowie Kościoła z natury byli grzesznikami, i stąd potrzebowali wejść do stanu Dziedzińca, stanu usprawiedliwienia przez wiarę w ofiarę naszego Pana; potrzebowali oni oczyszczenia się ze skaz ciała, o ile to było możliwe, przez Słowo mówione, co jest przedstawione w myciu się przy Umywalni. I wówczas musieli uczynić swe poświęcenie zupełnym, co było reprezentowane przez Zasłonę przy drzwiach, aby wejść do Świątnicy i cieszyć się przywilejami typicznie przedstawionymi w świetle Złotego Świecznika oraz Chlebach Pokładnych i Ołtarzu Kadzenia -które oznaczają światło, prawdę i duchowe przywileje, chwałę, modlitwy i duchową jedność, jaką mieli mieć z Panem jako członkowie ciała Chrystusowego, po tej stronie Drugiej Zasłony.
Dla wszystkich, którzy zakończyli swój bieg wiernie i radośnie, czekał – poza Wtóra Zasłoną rzeczywistej śmierci – chwalebny udział w zmartwychwstaniu Pańskim do duchowych, doskonałych warunków, oraz uczestnictwo w Boskiej naturze, kiedy to mieli oni ujrzeć Jego chwałę w „pierwszym zmartwychwstaniu” (Obj. 20:6).
ANTYTYPICZNY LEWITA
Człowiek cielesny, choć usprawiedliwiony, reprezentowany przez Lewitę, nie może wglądać, nie może rozpoznać, docenić, ani cieszyć się przywilejami poświęconych, chyba że się poświęci.
Wielu duchownych w nominalnym kościele wyznaje, że nie są nawet Lewitami, że nawet nie są w stanie Dziedzińca, gdy przyznają, iż nie wierzą w naukę Pisma Świętego o upadku człowieka w grzech i pojednanie za jego grzech dokonane przez wielkiego Najwyższego Kapłana – gdy oni utrzymują, iż wręcz przeciwnie, nie było upadku Adamowego i potrzeby odkupienia, lecz że człowiek osiągnął swój obecny poziom inteligencji przez proces ewolucji. Owi ewolucjoniści, z których jest wielu wśród duchowieństwa nominalnego kościoła, lecz nie znajdują się w stanie usprawiedliwienia – na Dziedzińcu ani też nie mają do niego prawa, ni miejsca w nim. Oni nie są nawet z klasy Lewitów, domowników wiary.
Mimo, iż wielu innych osiągnęło pozycję usprawiedliwionych przez wiarę w zbawienne dzieło naszego Pana, i mimo, iż niektórzy z nich obmyli się przy miedzianej umywalni, oczyszczając swe życie przez Słowo prawdy, to jednak stosunkowo nieliczni poszli dalej i podjęli krok pełnego poświęcenia.
Tylko Królewskie Kapłaństwo miało prawo wstępu do Świątnicy, aby dostrzec chwalebne prawdy w niej przedstawione, „głębokie rzeczy Boże”, które można zobaczyć tylko w świetle pochodzącym ze Złotego Świecznika, symbolizującego oświecenie Duchem Świętym.