TYPICZNY PRZYBYTEK IZRAELA

2Moj. 40

„Wnijdźcież w bramy jego z wysławianiem (dziękczynieniem), a do sieni jego z chwałami” (Psalm 100:4)

      Nie możemy tu oddać sprawiedliwości tej lekcji; nie jest to też konieczne. Odsyłamy naszych czytelników do książki Cienie Przybytku Lepszych Ofiar, która była i jest pomocą ludowi Pańskiemu w pogłębianiu dzieła łaski w jego sercach przez jej wyjaśnienia bogactw Boskiej łaski już udzielonych, jak i przyszłych. Błogosławieństwa te są zilustrowane w typicznym Przybytku Izraela oraz w jego zarządzeniach, ofiarach, itd., co będzie też tematem tego numeru.

      Ostrzegamy naszych czytelników przed niewłaściwymi zastosowaniami, które, jak możemy wnosić na podstawie literatury na ten temat, są dość powszechne. Przybytek i jego dziedziniec, itd., nie były, jak wielu przypuszcza, budowlą świątynną ani miejscem nabożeństwa Izraela.

      Pewien przeciętnie uzdolniony duchowny i pisarz całkowicie błędnie przedstawił Przybytek i jego obrządki w następujący sposób:

      Wyobraź sobie, że zbliżasz się do Przybytku w jednym z pustynnych miejsc obozowania. … To olśniewający widok; białe płótna dziedzińca kontrastują z ciemnymi przykryciami wewnątrz Przybytku. Wspaniała zasłona u wejścia jest podwiązana u góry, bowiem dziedziniec pełen jest wiernych przynoszących ofiary. Kapłani odziani w białe szaty palą ofiary na wielkim miedzianym ołtarzu znajdującym się na środku, podczas gdy inny kapłan używa świętej umywalni obok wejścia do Przybytku, przygotowując się do wejścia do środka. Wielobarwna zasłona jest zwinięta na złotych słupach. We wnętrzu możemy dostrzec blask złotego stołu i kunsztownie wykonanego świecznika, a jednocześnie dochodzi nas woń rzadkiego kadzidła. Daleko w głębi Świętego Miejsca możemy zobaczyć jaśniejącą zasłonę, i drżymy, gdy wydaje się, że ona świeci jak gdyby od światła Szekinah znajdującego się za nią. Wszystko jest tak pełne czci, ciche, że słyszymy odgłos dzwoneczków zawieszonych na szatach najwyższego kapłana, gdy się porusza, a odwracając się ponad jego pięknymi szatami i połyskującym napierśnikiem czytamy na koronie znaczenie tego wszystkiego: „Świętość Panu.”

      Całkiem przeciwnie do tego poetyckiego opisu, Izraelici zazwyczaj nie mogli wchodzić nawet do najdalszej od środka zewnętrznej części Przybytku, na Dziedziniec. Nie mogli również niczego zobaczyć ponad wysokim płóciennym ogrodzeniem, które go otaczało, ani bezpośrednio zaglądać przez jego wejście, które znajdowało się za „bramą” z ciężkich zasłon.

      Jedynie pokolenie Lewiego, poświęcone na służbę Bogu, miało wstęp na teren dziedzińca, a z niego tylko jedna kapłańska rodzina, składająca się na początku z pięciu osób – Aarona i jego czterech synów, mogła wchodzić do właściwego Przybytku, którego zasłony, nie tylko nie były zwinięte na pokrytych złotem słupach, by umożliwić Lewitom spoglądanie na świecznik, stoły, itd., lecz były opuszczone w tym właśnie celu, by nie widzieli niczego wewnątrz. By nie próbowali nawet zaglądać do środka, kiedy kapłani wykonujący posługi podnosili zasłonę i przechodzili pod nią, zostało wprowadzone Boskie prawo zakazujące Lewitom patrzenia i nakazujące karę śmierci za nieposłuszeństwo (4Moj. 4:19, 20).

 WAŻNOŚĆ TYPÓW

      Wszystko to ma głębokie znaczenie w związku z właściwym rozumieniem znaczenia tych typów.

DZIEDZINIEC

      Ponieważ Dziedziniec przedstawiał stan usprawiedliwienia przez wiarę w ofiarę za grzechy w pojednaniu dokonywanym przez najwyższego kapłana,

poprzednia strona – następna strona