Sztandar Biblijny nr 177 – 2002 – str. 129
zbierani z narodu żydowskiego i przyprowadzeni do Kościoła chrześcijańskiego, tworząc jego zaczątek.
Głównym Żniwiarzem w tym dziele był Pan Jezus – zarówno kiedy był w ciele, jak i po Jego wywyższeniu – a pod-żniwiarzami byli Apostołowie i inni współpracownicy. To dzieło żniwa pozyskanych dla Pana Izraelitów jest pokazane u Mat. 9:36-38, Jana 4:34-38 i Mat. 3:12.
Tym sierpem, którego używali żniwiarze, było Słowo Boże, a najważniejszym posłannictwem – Królestwo Boże.
Na wezwanie odpowiedzieli wierzący Izraelici, mający naturalne pokrewieństwo ze Słowem Prawdy. To dzieło rozpoczęło się przy chrzcie Jezusa na jesieni 29 r. (Jezus nie tylko był Głównym Żniwiarzem, ale z innego punktu widzenia był pierwszym, który został pozyskany jako dojrzałe ziarno pszeniczne w Izraelu.) Podczas 3% roku, kiedy był w ciele, Jezus pozyskał ponad 500 ziaren pszenicy (1Kor. 15:6). Jednakże w Dniu Pięćdziesiątnicy dzieło żniwa zostało rozszerzone na tysiące, które tego dnia zostały w Jerozolimie pozyskane dla Pana. Prześladowania tylko posłużyły do rozszerzenia i nasilenia się tego dzieła (Dz. 8:1-4).
Jezus zarządził, że od jesieni 36 roku Słowo mogło był również głoszone poganom. Kiedy żołnierze Krzyża wkroczyli do świata Greków i Rzymian, to najpierw wyszukali Żydów, a później zwrócili się do pogan z uwagi na to, że zanim nastąpiłoby posianie nasienia dla celów Żniwa Wieku Ewangelii, wpierw miały być zżęte plony Wieku Żydowskiego. Dlatego do końca Żniwa Żydowskiego miała być zebrana cała dojrzała pszenica nie tylko w Palestynie, ale również we wszystkich okolicznych krajach.
Ale żęcie nie jest jedynym etapem pracy żniwa – jest jedynie pierwszym z siedmiu (wymienionych powyżej). I wszystkie, podobnie jak żęcie, mają swoje odpowiedniki w symbolicznym Żniwie przy końcu Wieku Żydowskiego. Wiązanie odpowiada gromadzeniu nawróconych Żydów w społeczności o podobnych wierzeniach; suszenie odpowiada ich rozwojowi w łasce, wiedzy i służbie; młócenie jest odpowiednikiem próbowania w celu wzmocnienia ich charakterów; przewiewanie odpowiada oddzieleniu ich od osób postronnych; przesiewanie – ich odłączenie od niewiernych oraz częściowo niewiernych; i składanie do spichlerza odpowiada ich przeniesieniu do Kościoła Chrystusowego w Pięćdziesiątnicę i później. Te wszystkie procesy dokonały się w Żniwie Wieku Żydowskiego i spowodowały zebranie spośród cielesnego Izraela wszystkich „prawdziwych Izraelitów” jako zaczątku duchowego Izraela -Kościoła Chrystusowego.
ŻNIWO WIEKU EWANGELII
Stosując ten sam opis dotyczący uprawy ziemi, jaki posłużył nam przy Wieku Żydowskim, odkryjemy że Wiek Ewangelii również ma swój czas przewidziany na sadzenie i rozwój symbolicznych plonów. Dla Wieku Ewangelii ten okres zawierał się między ofiarowaniem się Jezusa w Jordanie na wiosnę 29 roku, jako pierwszego ziarna pszenicy, a początkiem Drugiego Adwentu Jezusa na jesieni 1874 roku.
W tym przypadku Kościół Chrystusowy (składający się zarówno z symbolicznej pszenicy jak i kąkolu) mógł być przyrównany do pola pszenicznego. Nasienie, które zostało posadzone, przedstawia Słowo Boże, Stary i Nowy Testament. Dojrzałą pszenicą byliby święci, zupełnie poświęceni i wierni chrześcijanie. A kąkol stanowiliby ci, którzy wyznają imię i nauki Chrystusa, ale których pragnienia serc były daleko od Pana i służenia Jemu.
Wiek Ewangelii także ma swoje Żniwo, okres trwający, podobnie jak Żniwo Wieku Żydowskiego, czterdzieści lat – od jesieni 1874 roku do jesieni 1914 roku. To był czas, w którym nastąpiło zebranie świętych. Jezus, tak jak podczas Żniwa Żydowskiego, był Głównym Żniwiarzem. W Żniwie Żydowskim naśladowcy Pana byli pod-żniwiarzami i tak samo Jego naśladowcy byli pod-żniwiarzami w Żniwie Ewangelii. Tak jak w Żniwie Żydowskim, tak samo w Żniwie Ewangelii Słowo Boże było sierpem, a najważniejszym posłannictwem było Królestwo Boże. Jak w Żniwie Żydowskim zebrana pszenica, „prawdziwi Izraelici”, odpowiedzieli na wezwanie i zostali przeniesieni do spichlerza Kościoła Chrześcijańskiego, tak i w Żniwie Ewangelii zebrana pszenica, święci, odpowiedziała i została zebrana w Królestwie Niebiańskim.
Procesy dzieła Żniwa przebiegały podobnie, jak w Żniwie Żydowskim, z tym wyjątkiem, że siódmy lub końcowy proces powodował ich przemianę z natury ziemskiej na niebiańską.
DZIEŁO ŻNIWA EWANGELII
Pozostając przy temacie rolnictwa, Jezus w przypowieści o siewcy przedstawia pracę Pana podczas Wieku Ewangelii, polegającą na pozyskiwaniu Jego ludu (Mat. 13:3-23). On rozwinął tę myśl w przypowieści o pszenicy i kąkolu, szczególnie podkreślając wsianie dwóch rodzajów nasion oraz wynikający stąd wzrost i żniwo (Mat. 13:24-30, 36-40). Podobne myśli Jezus przytacza pod innym