Sztandar Biblijny nr 177 – 2002 – str. 123
Jeszcze około sto lat temu łączność była ograniczona i zwykli mężczyźni i kobiety niewiele wiedzieli o wydarzeniach na świecie. Relacje w gazetach o odległych, naturalnych nieszczęściach oraz doniesienia o wojnach i konfliktach plemiennych cieszyły się chwilowym zainteresowaniem nielicznych.
Przeczucie nadchodzących politycznych i społecznych wstrząsów oraz potęgujące się przypływy wzburzenia poprzedzające nadejście zmian, były rozpoznawane przez niektórych, lecz nie cieszyły się jeszcze powszechnym zainteresowaniem i niezbyt zdołały zakłócić ogólną aprobatę życia lub budziły uczucia nieokreślonej niechęci przed aktywnym działaniem w celu zakwestionowania ówczesnego stanu rzeczy. Chrześcijańscy wierni nadal chętnie śpiewali:
Bogatego w swoim zamku, Ubogiego w swej bramie, Bóg postawił wysoko lub nisko, I wyznaczył ich stan.
– C.F. Akmnder, 1818-95
Kiedy w 1914 roku wiatry wojny zostały uwolnione, świat się zmienił. Zarówno bogaci jak i biedni zostali wciągnięci w wielką pożogę i wielu rozpoznało, że bezprzykładny czas ucisku, który był przepowiadany przez proroka Daniela i naszego Pana Jezusa, rozpoczął się na świecie (Dań. 12:1-4; Mat. 24:21).
Posługując się wyrażeniami właściwymi dla procesu żniwnego, oracz zajął miejsce żeńcy (Amosa 9:13). Ziemia została przewrócona. Oracz ucisku wyżłobił głębokie bruzdy w porządku świata, który na zewnątrz wydawał się dość ustabilizowany i trwały, lecz wewnątrz zawierał nasiona niezadowolenia, które wkrótce wykiełkowały i rozmnożyły się – żniwo gorzkości, które spowodowało, że naród powstał przeciw narodowi, a królestwo przeciwko królestwu, a że rozmnożyła się nieprawość, miłość wielu oziębła (Mat. 24:7, 12).
LITERALNE I SYMBOLICZNE ŻNIWA
Jezus przy wielu okazjach wyrażał się w formie przypowieści o gromadzeniu do królestwa tych, którzy poszukują prawdy. On uważał wierny lud Boży izraelski za dojrzałe ziarna, posyłając do nich najpierw 12 Apostołów, a później 70 uczniów jako pracowników dzieła żęcia (Mat. 9:37, 38; 10:1, 2; Łuk 10:1, 2; Jana 4:35-38).
Ten symbolizm był oczywisty dla chętnych uczniów, przyzwyczajonych do cyklu pór roku, w kraju gdzie dominowało rolnictwo.
Oranie rozpoczynało się w czasie pierwszych deszczy w miesiącu Tiszri czyli Etanim (wrzesień/październik), a po nim następował siew różnych roślin w miesiącu Kislew (listopad/grudzień), kiedy padały zimowe deszcze. Len zbierano w miesiącu Abib czyli Nisan (marzec/kwiecień), a żniwo jęczmienne rozpoczynało się w miesiącu Abib i kończyło miesiąc później. Miesiące Siwan i Tammuz (maj – lipiec) niosły ze sobą suszę i wtedy odbywało się żęcie pszenicy, a w miesiącu Ab i Elul (lipiec – wrzesień) następowały zbiory winogron, daktyli i fig.
Niektóre z żydowskich świąt religijnych odzwierciedlały kolejne etapy roku rolniczego. Wieczorem 14-go dnia miesiąca Nisan (Abib) Izrael obchodził Święto Przejścia. 15-go był sabat, który wyznaczał początek siedmiodniowego Święta Przaśników. 16-go Nisan kapłan obracał przed Panem snop z pierwszych plonów żniwa (3Moj. 23:5-12). To zapowiadało zmartwychwstanie Pana Jezusa Chrystusa trzeciego dnia po ukrzyżowaniu – który był „pierwiastkiem tych, którzy zasnęli” (1Kor. 15:20).
Święto Tygodni, Pięćdziesiątnica, była obchodzona 50-go dnia po ofiarowaniu pierwszego dojrzałego snopa. Dwa bochenki obracania