Sztandar Biblijny nr 176 – 2002 – str. 111

Zastawiając sidła na pierwszą parę, Adama i Ewę, przez ich niewiedzę i brak doświadczenia ze złem, skazał ich i ich potomstwo na proces umierania, powikłany skutkami grzechu, zwielokrotnionymi przez jego degenerujące wpływy na kolejne pokolenia.

      Rozmiary szatańskiego terroru są zbyt przerażające, by je pojąć: tysiące milionów cierpiących i umierających, uginających się pod ciężarem pracy na planecie, często dla życia nieprzyjaznej, umysłowo, moralnie i fizycznie zdegradowanych, odciętych od Boskiego Źródła Życia, co do Którego szatan utrzymywał w nieświadomości swoje ofiary. Nic dziwnego, że w Piśmie Świętym jest nazwany przeciwnikiem! Zdecydowanie sprzeciwiający się wszelkiej moralności i prawości, niezważający na ból i krzyki swoich ofiar, jest on sadystycznym ciemiężycielem. W swej bezbożnej ambicji, by być „równym Najwyższemu,” chwalebny niegdyś Lucyfer stracił swe zaszczytne i uprzywilejowane miejsce w niebie, zamieniając je na służącą jego samolubnym celom tyranię nad ziemią. Krótko przed potopem pozyskał na swoją stronę armię upadłych aniołów, którzy pod jego kierownictwem rozszerzyli sferę działania określoną przez Apostoła Pawła jako „teraźniejszy wiek zły” (Gal. 1:3, 4; por. Jan 12:31).

      Szatan gardzi wszelkimi przejawami zbliżania się ludzkości zbiorowo i indywidualnie do Boskich zasad i dróg, stosując wszelkie możliwe środki, aby je pokrzyżować. Sposoby jego ataku obejmują nakłanianie do grzechu i samoupodlenia oraz przekręcanie lub zaprzeczanie wszelkiej wiedzy zmierzającej do duchowego oświecenia. On nawet angażuje się w akty fizycznej zagłady i zniszczenia środowiska naturalnego, jak w historii o Hiobie (6-22).

      Skrycie, podając się za aniołów światłości, szatan i jego zastępy usidlają ludzkość we wszelkiego rodzaju grzechu i zepsuciu oraz wypaczają i błędnie przedstawiają prawie wszystkie udzielone przez Boga prawdy, zastępując je fałszywymi naukami. On wpływa na serca ludzi, aby czynili zło, twierdząc, że to jest dobre (2Kor. 11:14). Prawdopodobnie jego najbardziej nikczemne błędy są związane z losem człowieka po śmierci.

OGIEŃ PIEKIELNY

      Do przerażenia tych, którzy stoczyli się do ziemi w walących się wieżach, niektórzy chrześcijanie mogli dodać koszmarne myśli niewierzących, kiedy zastanawiali się nad śmiercią i otchłanią wiecznych mąk otwierającą się przed nimi. Pogląd, że niepokutujący, niewierzący mężczyzna lub kobieta, pójdzie po śmierci do płonącego piekła, pełnego męczarni i niekończących się cierpień, jest wyznawany jako główna doktryna przez wielu skądinąd współczujących chrześcijan.

      Nie wystarczy powiedzieć, że taki pogląd do niewysłowionej krzywdy dodaje zniewagi. Takie rozumowanie odwraca rzeczywistość do góry nogami. Ponieważ zniszczenia dwóch potężnych

poprzednia strona – następna strona