Sztandar Biblijny nr 174 – 2002 – str. 90
DUCH ŚWIĘTY
„Dokąd ujdę przed duchem twoim? A dokąd przed obliczem twoim ucieknę?” – Psalm 139:7 –
Niezgłębiony wpływ świętego Boskiego ducha jest widoczny w Piśmie Świętym od Księgi Rodzaju aż do Objawienia. To jest ta najwyższa potęga mocy, która „unosiła się nad powierzchnią wód,” kiedy ziemia wyłaniała się z ciemności (1Moj. 1:1, 2, KJV). To ten sam niedościgniony Duch, który zaprosi każdego „kto pragnie,” aby darmo czerpał wodę życia (Obj. 22:17), kiedy Boski Plan zbawienia osiągnie punkt kulminacyjny i przyjdą „czasy ochłody od obliczności Pańskiej” (Dz.Ap. 3:20). Ten duch jest święty, ponieważ jego źródło, Bóg, jest święte.
Pismo Święte ponad 700 razy odnosi się do tej złożonej cechy Boskiego sposobu działania, różnie tłumaczonego jako duch, wiatr, tchnienie, duch święty (w jęz. angielskim są dwa słowa oznaczające ducha tj. spirit i ghost, i często w Biblii KJV w odniesieniu do ducha św. używano słowa ghost, co jest niewłaściwe, dop. tłum.). Z tych tłumaczeń ostatnie jest najbardziej mylące; był to nietrafny wybór tłumaczy angielskiej Wersji Króla Jakuba (KJV). Ze słowem „ghost” wiąże się pojęcie osobowości, ogólna myśl sugeruje bezcielesnego ducha i „Duch Święty” wydaje się oznaczać coś niewyraźnego, nieuchwytną istotę o niepewnej tożsamości lecz potężnym wpływie. Różne działania Boskiego ducha jasno dają do zrozumienia, że taka interpretacja nie jest podtrzymywana przez Pismo Święte.
Hebrajskie słowo ruach i greckie słowo pneuma znaczy wiatr, tchnienie lub moc, sugerując także usposobienie, charakter, umysł, serce i wolę. Ponieważ Bóg tchnął w Adama dech żywota, który został udzielony również niższym stworzeniom, możemy zrozumieć, że Jego duch jest niepowtarzalnym nośnikiem zasady życia – jest tym, co ożywia wszystkie żyjące stworzenia (1Moj. 2:7; 7:15, 22). Sama złożoność i wielopostaciowość życia na ziemi mówi nam o dynamicznej sile tego ducha, i nawet niewierzący, wierny poglądowi o ślepej sile, staje się oniemiały ze zdziwienia.
Ducha świętego możemy również rozumieć jako Boskie usposobienie – ten umysł, serce i wolę właściwą dla Jego sprawiedliwego charakteru, które pobudzają każdy Jego czyn i nadzorują Jego każdy cel. To święte usposobienie odbija się w charakterach mężczyzn i kobiet będących w harmonii z Nim i zachowujących pewne fragmenty z obrazu Stwórcy, jaki pierwotnie został im udzielony. Zmartwiony ludzką niegodziwością w czasach przedpotopowych, Bóg powiedział, „Nie będzie się wadził duch mój z człowiekiem na wieki” (1Moj. 6:3) i wielki potop zniszczył świat który był, udzielając ludzkości nowego startu w Noem, który „znalazł łaskę w oczach Pańskich” i był tym, w którego sercu duch Boży pozostał najwyższym wpływem (1Moj. 6:6-8).
W czasie minionych wieków ten duch był aktywny w wiernych. Apostoł Piotr oświadcza, że „od Ducha Świętego pędzeni będąc, mówili święci Boży ludzie” (2Piotra 1:21) i tym sposobem położyli podwaliny pod przyjście Chrystusa, Tego, w którym duch Boży mieszkał bez miary (Jana 3:34).
ŚWIĘTY BOSKI DUCH W CHRYSTUSIE
Jak prorokował Izajasz: „Duch Pana spocznie na nim, Duch mądrości, zrozumienia, Duch rady i mocy; Duch znajomości i bojaźni Pańskiej” (Izaj. 11:2, Żywa Biblia). Jezus zastosował do siebie inny fragment z Izajasza: „Duch Pański nade mną; przeto mię pomazał, abym opowiadał Ewangelię ubogim; posłał mię, abym uzdrawiał skruszone na sercu, abym zwiastował pojmanym wyzwolenie, i ślepym przejrzenie, i abym wypuścił uciśnione na wolność; abym opowiadał rok Pański przyjemny” (Łuk. 4:18, 19).
To, że Jezus Chrystus posiadał tak pełną miarę ducha Bożego było stosowne i konieczne. Jako przedludzki Logos, Boski Wykonawca całego stworzenia, On miał wszystkie władze i zdolności – pełną miarę Bożego ducha – niezbędne, aby wyposażyć Go do zdumiewająco wielkiego dzieła doprowadzenia do istnienia olbrzymiego wszechświata i wszystkich jego mieszkańców. Również będąc Namaszczonym Zbawicielem, usposobienie i wola Ojca były w Nim aktywne, umożliwiając Mu wypełnienie swego przeznaczenia jako „Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (Jana 1:29).