Sztandar Biblijny nr 173 – 2002 – str. 79
BÓG PRZYMIERZY
[Część 7. naszej serii na temat Abak. 2:2: „Napisz widzenie, a napisz rzetelnie na tablicach, aby je prędko czytelnik przeczytał”.
Ten artykuł obejmuje okres od stworzenia Adama do końca Wieku Tysiąclecia i pokazuje w szerokim zarysie jak Bóg realizował swój Plan Wieków za pośrednictwem reguł przymierzy.]
Bóg z wielkim zadowoleniem ma do czynienia z ludźmi na podstawie przymierzy. Jak zauważyliśmy w pierwszym artykule tego wydania, przymierza ogólnie dzielą się na dwa rodzaje: warunkowe i bezwarunkowe. Przymierze warunkowe jest zwykle dwustronne w swojej istocie i oznacza, że występują przynajmniej dwie strony, które zgadzają się spełniać pewne rzeczy w celu utrzymania związku przymierza; przymierze bezwarunkowe jest generalnie jednostronne, to znaczy jedna strona zobowiązuje się osobiście do udzielania dobrodziejstw drugiej stronie bez warunków wstępnych. Pismo Święte często może odnosić się do przymierza bezwarunkowego jako obietnicy.
Pismo Święte mówi nam o wielu przymierzach. W tym artykule zajmiemy się znamiennymi szczegółami głównych przymierzy biblijnych, szczególnie tych, które rzucają światło na dzieła Boskiego Planu. Te przymierza to:
• Przymierze Adamowe – umowa pomiędzy Adamem i jego Stwórcą, której złamanie przyniosło śmierć dla Adama i jego rodu;
• Przymierze Tęczy – różnie określane, między innymi jako Przymierze Noego, jest obietnicą uczynioną przez Boga Noemu, jego rodzinie i wszystkim stworzeniom na ziemi, że On nigdy więcej nie zatopi ziemi wodami potopu;
• Przymierze Abrahamowe – to obietnica uczyniona Abrahamowi, że, zwłaszcza przez Sarę, jego potomstwo będzie błogosławić cały świat;
• Przymierze Zakonu (lub Mojżeszowe) umowa między Jehową i Jego wybranym ludem, Izraelem, że w zamian za doskonałe posłuszeństwo jego prawu da im życie wieczne; i
• Przymierze Nowe – nadchodzący Wiek Tysiąclecia, będące odpowiednikiem Przymierza Zakonu, pod którym zmartwychwstały świat ludzkości (niewybrani) będzie przyprowadzony do życia wiecznego pod warunkiem wiernego dotrzymania prawa Królestwa Bożego, które wówczas wejdzie w życie.
Wypełnienie wszystkich spośród tych pięciu Przymierzy oprócz Przymierza Adamowego zależy od Przymierza Abrahamowego, które możemy określić jako przymierze wszechobejmujące lub wszechzacieniające. Przymierze Abrahamowe przyczyniło się do rozwoju Nasienia Abrahamowego – Chrystusa i Jego Wybrańców – bez którego nikt nie mógłby udzielić błogosławieństw przymierza. Przymierze Abrahamowe zawiera w sobie Przymierze Ofiary, na mocy którego klasa Kościoła, Oblubienica Chrystusa, wskutek poświęcenia została poprzez próby i cierpienia przeniesiona do Boskiej chwały i współdziedzictwa z Chrystusem. To przymierze nazywamy Przymierzem Sary lub Łaski (1Moj. 22:17, 18). Jednak w tym artykule nie będziemy zajmować się tym przymierzem.
PRZYMIERZA DWUSTRONNE I JEDNOSTRONNE
Przymierza Adamowe, Zakonu oraz Nowe są dwustronne; Przymierze Tęczy jest jednostronne – bezwarunkowa obietnica uczyniona przez Boga swoim stworzeniom; Przymierze Abrahamowe jest zasadniczo przymierzem jednostronnym i bezwarunkowym, z wyjątkiem początkowego życzenia, jakie Bóg uczynił Abrahamowi, aby ten opuścił swoją ziemię ojczystą i udał się do innej krainy (1Moj. 12:14). Jak już zaznaczono, na Przymierzu Abrahamowym, zapieczętowanym Boską przysięgą, oparte są wszystkie pozostałe przymierza (1Moj. 22:16-18).
Przymierze Zakonu zostało zamierzone, aby zilustrować dobrodziejstwa wynikające z Przymierza Abrahamowego oraz wykazać moc wiary; było, jak mówi Apostoł Paweł, „pedagogiem”, aby przyprowadzić „prawdziwych Izraelitów” do Chrystusa (Gal. 3:24).