Sztandar Biblijny nr 173 – 2002 – str. 78
zachowania się jako dobry obywatel – umowa społeczna. Nasi współobywatele mają prawo oczekiwać, że będziemy traktować ich uprzejmie i z szacunkiem, i że udzielimy im pomocy w razie potrzeby.
Niestety, ta umowa jest często naruszana, w miarę jak samolubstwo coraz bardziej zakorzenia się w społeczeństwie. Powodzenie umowy społecznej zawsze opierało się na przekonaniu każdego z członków społecznej grupy, że on lub ona jest częścią bardziej ważnej całości. Jesteśmy świadkami dewaluacji tej zasady prawie na każdej płaszczyźnie naszej społecznej struktury, zarówno w zachodnich jak i w innych krajach.
|
Przymierze Soli Jest to starotestamentowe określenie przymierza lub umowy, która miała być wiecznie zachowywana (4Moj. 18:19). Najwidoczniej sól została wykorzystana jako metafora obowiązywania umowy, ponieważ była podstawowym składnikiem izraelskiej diety, a także stosowano ją jako środek konserwujący żywność w starożytnym świecie – Nowy Ilustrowany Słownik Biblijny Nelsona (1995) |
Miło jest zauważyć, że wciąż znajdują się w nas dobroczynne odruchy oparte na współczuciu i to w znacznym stopniu. To szczególnie dało się odczuć w Stanach Zjednoczonych po ataku na kraj we wrześniu ubiegłego roku, kiedy nastąpił wylew współczucia i pomocy z kraju i zagranicy. Dobroczynna działalność i troska o bliźniego jest codziennie prowadzona przez towarzystwa pomocy na całym świecie. To jest dowodem Boskiego usposobienia w ludzkości (czy jest ono uznane jako takie, czy nie) i niemym świadectwem mocy pierwotnego przymierza społeczności, które Bóg zawarł z Adamem i Ewą w Edenie. Ten obraz Boży w człowieku nigdy nie zostanie zupełnie zatarty.
 |
|
LABAN I JAKUB Ich przymierze soli zakończyło gorzki spór i dostarczyło nam jednego z najpiękniejszych dobrodziejstw, jakie kiedykolwiek zaszczyciło nasz język – Myspa, co jest zapisane w 1Moj. 31:48, 49. |
Ponieważ jesteśmy chrześcijanami, nasza umowa z ludzkością w ogólności, a z innymi chrześcijanami w szczególności, zawsze musi być rozpatrywana przez pryzmat naszego poświęcenia się woli Bożej. Tylko w ten sposób możemy odzwierciedlać sprawiedliwość, szlachetność, łaskawość i miłosierdzie Boga naszego przymierza. Związani z Nim przez nasze osobiste przymierze poświęcenia, zyskujemy prawo, by żyć ufnością – nie zaufaniem w nas samych, lecz w Jego obietnicę dla nas, że nigdy nas nie zaniecha ani nie opuści. Jako słudzy Boga naszego przymierza, starajmy się okazywać tę samą stałość oddania i lojalności wobec tych, którzy są wokół nas, wszystko to czyniąc na chwałę Bogu (1Kor. 10:31).
BS ’02, 74-77