Sztandar Biblijny nr 170 – 2002 – str. 45
Królestwa, uraduje tymi wszystkimi błogosławieństwami, jakie ono ze sobą przyniesie. Wówczas skorzystać będą mogli nie tyko żyjący, ale umarli, którzy zostaną wzbudzeni i otrzymają te same sposobności.
SPOSÓB POWROTU NASZEGO PANA
Stosownie do niektórych popularnych poglądów nasz Pan miał powrócić w sposób widzialny, płynąc na literalnej chmurze i dmąc w literalną trąbę, w promieniach naturalnego oślepiającego światła, i burząc świat w drobny pył. Kiedy jednak porównamy ten pogląd z Biblią, rozumem i faktami, znajdziemy wiele sprzeczności. To wyobrażenie o widzialnym powrocie naszego Pana opiera się na literalnej interpretacji symbolicznych ustępów, takich jak przypowieści, symbole i niejasne wypowiedzi.
Uważne zbadanie Pisma Świętego objawia fakt, że powrót naszego Pana jest niewidoczny dla naturalnego wzroku człowieka, lecz widoczny dla jego wzroku umysłowego – oczu zrozumienia. Biblia uczy bezpośrednio, że Jezus, jako chwalebna istota w Boskiej naturze, nie może i nigdy nie będzie ponownie widziany przez istoty ludzkie. U Jana 14:19 czytamy: „Jeszcze maluczko, a świat mnie już więcej nie ogląda”. Tutaj Jezus odwołuje się do siebie jako istoty, która w swoim chwalebnym zmartwychwstałym ciele będzie na zawsze niewidzialna dla ludzkości. Święty Paweł mówiąc o naszym Panu w Jego wywyższonym stanie podaje w 1Tym. 6:16: „Który sam ma nieśmiertelność i mieszka w światłości nieprzystępnej, którego nie widział żaden z ludzi, ani widzieć może.”
Istnieje wiele zarysów biblijnych dowodów sugerujących, że powrót naszego Pana odbywa się w sposób niewidzialny, jednak podstawowa przyczyna tego faktu tkwi w tym, że nasz Pan porzucił ludzki stan raz na zawsze, i odkąd zmartwychwstał nie jest więcej człowiekiem, ale istotą duchową i, z konieczności, jest niewidoczny dla naturalnego wzroku. Rzeczywiście, Bóg bezpośrednio mówi nam, że obecnie Jezus jest istotą duchową. Jest to wyrażone w 1Kor. 15:45: „Stał się pierwszy człowiek Adam w duszę żywą, ale pośledni Adam w ducha ożywiającego.” Pierwszy Adam był istotą ludzką w ludzkim ciele, podczas gdy ten ostatni, Drugi Adam, to Jezus, który stał się istotą duchową przy zmartwychwstaniu.
CZAS POWROTU NASZEGO PANA
Jeżeli chodzi o czas Powrotu naszego Pana, lub Obecności (z gr. parusia), jest wiele biblijnych dowodów na to, że najpierw wydarzy się to w tajemnicy, podczas zamieszania społecznego (1Tes. 5:1-4). Mówiąc ogólnie, Biblia naucza, że Królestwo Boże, którego głównym przedstawicielem jest Chrystus, ma być ustanowione podczas siódmego 1000 lat trwającego dnia liczonego od chwili upadku Adama w grzech.
Izajasz 2:2 mówi: „I stanie się w ostateczne dni, że będzie przygotowana góra domu PAŃSKIEGO na wierzchu gór, i wywyższy się nad pagórkami, a zbieżą się do niej wszystkie narody”. W języku hebrajskim wyrażenie w ostateczne dni może także oznaczać w tym ostatecznym spośród dni. Ten ostatni dzień spośród Bożych dni, z których każdy byłby okresem trwającym tysiąc lat, byłby siódmym dniem lub siódmym tysiącletnim okresem (2 Piotra 3:8). System numeryczny Boga często podkreśla liczbę siedem. Wyrażenie „ostateczny spośród dni” oznacza siódmy dzień, ostatni dzień tygodnia. Tydzień u Boga jest równy siedmiu tysiącom ziemskich lat. Dlatego Izajasz 2:2 podsuwa myśl, że Królestwo Boże ma być ustanowione na całej ziemi podczas siódmego tysiącletniego dnia. Chociaż sama ziemia może mieć tysiące milionów lat, to wierzymy chronologii Biblii, która dowodzi, że historia człowieka od stworzenia Adama liczy niewiele ponad 6000 lat.
To, że ten siódmy tysiącletni dzień jest siódmym od upadku Adama w grzech i pod pierwotny wyrok śmierci, zostało przedstawione przez dzień Sabatu, ustanowiony dla Izraela. Po sześciu dniach trudu Izraelici mieli święcić siódmy dzień, odpoczywając od pracy.
Ludzkość będąca w grzechu i pod przekleństwem ciężko pracuje, uginając się pod ciężarami podczas sześciu antytypicznych dni (Mat. 11:28; Rzym. 8:20-22). To jest symbolizowane przez sześć dni mozolnej pracy, z których każdy jest typem na okres tysiąca lat. Lecz dzień odpoczynku od przekleństwa, ten wielki antytypiczny Sabat, Tysiąclecie, nastanie po sześciu symbolicznych dniach znoju i niedostatków. Wówczas ludzkość odpocznie od grzechu, błędu i śmierci, które pociągają za sobą nieszczęścia. To jest ten ostatni z dni, siódmy tysiącletni dzień, antytypiczny Sabat, o którym mówi Izajasz 2:2-4. Te słowa, nauczające że Królestwo ma być ustanowione w siódmym tysiącletnim dniu od upadku Adama, dają do zrozumienia, że powrót Chrystusa ma nastąpić w tym okresie, a On powraca, aby założyć Królestwo i ofiarować restytucję całej ludzkości, zarówno żywym, jak i umarłym (Dz.Ap.. 3:19-21; 15:14-17; Dan. 7:13,14; Izaj. 35:1-10).