Z ŚMIERCI DO ŻYCIA

      Krzyż, chociaż jest symbolem cierpienia, hańby i śmierci, oplata się wokół życiem. Życie, którego Bóg udziela przez Chrystusa, jest „obfitujące” czy to w niebie, czy na ziemi (Jan 10:10).

      Gal. 6:14 stwierdza, „Nie daj Boże, abym się miał chlubić, tylko w krzyżu Pana naszego Jezusa Chrystusa.” Jako członkowie upadłej Adamowej rasy, jesteśmy pod potępieniem śmierci, „Albowiem wszyscy zgrzeszyli, i nie dostaje im chwały Bożej” (Rzym. 3:23). Świadomość tego wyklucza każdy powód do chluby z naszej strony.

      Podobnie jak to czyni wielu badaczy Biblii na całym świecie, naszym zwyczajem jest upamiętnianie cierpień i śmierci naszego Pana raz w roku podczas Pamiątkowej Wieczerzy. Postępując według opisu Apostoła Pawła z 1Kor. 11:23-25 przyjmujemy nie kwaszony chleb i nie fermentowane wino. Tak dokładnie jak to jest możliwe, staramy się przestrzegać biblijnej daty. Zgodnie z naszymi obliczeniami w 2002 roku ta data przypada 26 marca po godzinie 18. Wszyscy poświęceni Bogu, gdziekolwiek się znajdują, mają przywilej uczestniczenia w tej prostej usłudze. Apostoł zapewnia nas, że kiedy to czynimy, śmierć Pańską opowiadamy aż przyjdzie (1Kor. 11:26). O Jego Królestwo na ziemi modlimy się, a oczekując na nie, chlubimy się w Krzyżu.

Chlubię się w Chrystusowym krzyżu,
Wznoszącym się nad ruiną wieków;
Wszystek blask tej świętej historii
Gromadzi się wokół jego majestatu.

Gdy niedola mnie ogarnia,
Nadzieja zawodzi, nęka strach,
Krzyż nigdy mnie nie opuści;
Patrz! On promienieje pokojem i radością.

Kiedy słońce żywota świeci,
Jasne i czyste nad moją drogą,
Promienie z krzyża bijące
Nowego blasku dodają dniowi.

Nieszczęście i błogosławieństwo, ból i radość,
Uświęcone są przez krzyż;
Jest tam pokój, który nie zna żadnej miary,
Radość, która wiecznie trwa.

– Tłumaczenie Angielskiej pieśni nr 123 z „Hymns of Milenial Dawn”

„ŻADNYM SPOSOBEM ŚMIERCIĄ NIE POMRZECIE”

A wąż był chytrzejszy nad wszystkie zwierzęta polne, które był uczynił Pan Bóg; ten rzekł do niewiasty: Także to, że wam Bóg rzekł: Nie będziecie jedli z każdego drzewa sadu tego? I rzekła niewiasta do węża: Z owocu drzewa sadu tego pożywamy; Ale z owocu drzewa, które jest w pośród sadu, rzeki Bóg: Nie będziecie jedli z niego, ani się go dotykać będziecie, byście snąć nie pomarli. l rzekł wąż do niewiasty: Żadnym sposobem śmiercią nie pomrzecie.
   -1Moj. 3:1-4

      Opis złego postępowania Adama i Ewy w ogrodzie Eden, poprzedzony opisem raju zawartym w 1Mojż. 2:8-10, jest podstawą dla naszego krótkiego rozważania. Zważywszy, że opis tworzy szkielet dla żydowskiej i chrześcijańskiej teologii oraz rzuca światło na naturę grzechu i odkupienia, godne uwagi jest obniżenie jego wartości, przez sceptyków i krytyków, do poziomu mitu, co jest łagodnie tolerowane przez większość chrześcijan.

      Sam Pan Jezus nadaje moc temu opisowi w przemówieniu do uczonych w Piśmie i Faryzeuszy, nazywając szatana kłamcą i mordercą – tym, który przez zwiedzenie pozbawił życia Adama i Ewę (Jan 8:44; zobacz także Mar. 10:6-9). Mistrzowskie przedstawienie działania odkupienia i restytucji dokonane przez Apostoła Pawła, jest oparte na prawdziwości opisu z 1 Mojżeszowej. „Jako przez jednego człowieka”, on mówi, „grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć: tak też na wszystkich ludzi śmierć przyszła, ponieważ wszyscy zgrzeszyli” – Rzym. 5:12. Kontynuując w wierszu 14, Apostoł Paweł określa człowieka: „Lecz śmierć królowała od Adama aż do Mojżesza i nad tymi, którzy nie grzeszyli, na podobieństwo przestępstwa Adamowego, który jest wzorem onego, który miał przyjść”. Jezus jest tutaj pokazany jako doskonały odpowiednik Adama. Wniosek jest następujący: Jeśli Jezus był prawdziwy/ Adam także był prawdziwy. W rzeczywistości, jak wielokrotnie wskazywaliśmy w naszym czasopiśmie, ofiara okupowa naszego Pana Jezusa jest dokładną równowartością, ponieważ jest okupem złożonym za Adama, a tym samym za całą rasę, której on jest ojcem. (Por. Rzym. 5:15-19)

      Postępując dalej, wnosimy, że Adam i Ewa z edeńskiego dramatu byli żywymi, oddychającymi istotami, dziełami Stwórcy, z ciała i krwi, wtedy jeszcze nie upadłymi. Ponieważ byli śmiertelni, ich życie miało być podtrzymywane przez jedzenie z „drzewa żywota.” Bóg zabronił im jeść z „drzewa wiadomości.” Nie znamy rodzaju ani właściwości tych drzew; ani prawdopodobnie, nie jest to dla nas konieczne. Opis jasno stwierdza, że spożywanie z drzewa wiadomości spowoduje nieprzyjemne konsekwencje.

poprzednia strona – następna strona