Sztandar Biblijny nr 142 – 1999 – str. 91
W Boskim planie wieków, przygotowanym dużo wcześniej, nasz Pan otrzymał propozycję, której celem było odkupienie ludzkości. Został postawiony warunek, że jeśli Logos będzie posłuszny Ojcowskiej woli, dostąpi jeszcze większego wywyższenia, nawet do Boskiej natury. Dla tej radości Jemu przedstawionej nasz Pan podjął różne niezbędne kroki do wypełnienia wielkiego dzieła odkupienia. Umowa, którą zawarł z Ojcem, wymagała wielkiego upokorzenia. Chociaż to było wyrzeczenie się władzy, czci i chwały, to jednak podjęcie pierwszego kroku nie wymagało ofiarowania życia, a mianowicie, była to zgoda na zarządzenie Ojca, aby został uczyniony ciałem, by stał się ludzką istotą i zrezygnował z egzystencji na niebiańskim poziomie.
Pierwotnie, jako Logos, nasz Pan był duszą na duchowym poziomie, w znaczeniu, w jakim każda inteligentna istota jest duszą, ponieważ słowo „dusza” znaczy istota. A przeniesienie zasady życia do ludzkiego ciała, sprowadziło Go na ziemski poziom istnienia. Pierwiastek życia był ten sam, którego miał wcześniej, dlatego osobowość pozostała ta sama. Ważna była tożsamość umysłu, a tę miał nasz Pan z Boskiego rozporządzenia.
CIAŁO DANE W CELU ŚMIERCI
Pismo Święte nie wyjaśnia w jaki sposób iskra życia należąca do duchowej istoty, znanej jako Logos, została przeniesiona na ludzki poziom. Kiedy nasz Pan został tak przemieniony, podjął jedynie kroki przygotowawcze, aby stać się ofiarą za grzeszników. W swoim przedludzkim stanie On nie mógł dać równoważnej ceny za Adama, ponieważ nie miał do ofiarowania ludzkiego życia. Lecz kiedy stał się ludzką istotą i osiągnął wiek dojrzały, był w stanie stać się ofiarą za grzech.
Mówimy, że nasz Pan jako ludzka istota był tą samą duszą, którą był w swym przedludzkim stanie, ponieważ miał ten sam pierwiastek życia jak przedtem i że kiedy stał się człowiekiem, to nie umarł jako duchowa istota. Biblia oświadcza, że nasz Pan „stał się ciałem”, ludzką istotą i że różnica pomiędzy Nim i ludzkością w ogólności była taka, że On był doskonały – „święty, niewinny, niepokalany, odłączony od grzeszników” – oddzielony od reszty rodzaju ludzkiego (Żyd. 7:26). Pismo Święte wyjaśnia również, że ta różnica wynikała z faktu, iż On został spłodzony w szczególny sposób. Zasada życia, przez którą został poczęty, pochodziła bezpośrednio od Ojca Niebiańskiego. To wyjaśnienie jest zupełnie odmienne od teorii znanej jako wcielenie.
Myślą teorii wcielenia jest, że istota duchowa wzięła we władanie ziemskie ciało, nastąpiło wcielenie, zamieszkała w ciele, to znaczy, że duch wstąpił do wnętrza ludzkiego ciała. To, jak wierzymy, jest błędną myślą w odniesieniu do naszego Pana, pochodzącą z Ciemnych Wieków. Pismo Święte nie mówi, że umarło ciało naszego Pana, podczas gdy duchowa istota pozostała wewnątrz żywa. Lecz Biblia mówi, że nasz Pan opuścił chwałę jaką miał, kiedy był z Ojcem i „postawą (naturą) znaleziony jako człowiek, sam się poniżył. . . aż do śmierci, a to śmierci krzyżowej” i był „umartwiony. . . ciałem” (Jan 17:4, 5; 1Piotra 3:18; Filip. 2:8). „SŁOWO CIAŁEM SIĘ STAŁO, I MIESZKAŁO MIĘDZY NAMI”
Z tego co wiemy o dzieciństwie, to uznajemy je jako okres rozwoju. I tak czytamy o naszym Panu: „A dzieciątko ono rosło, i umacniało się w Duchu, pełne będąc mądrości, a łaska Boża była nad nim. . . . A Jezus pomnażał się w mądrości, i we wzroście i w łasce u Boga i u ludzi” (Łuk. 2:40, 52). On nie zachował wszystkich doświadczeń i inteligencji ze swego przedludzkiego stanu. Czytamy, że On wzrastał w mądrości. Jego umysł wzrastał. Oczywiście, był doskonały, uczył się o wiele szybciej i dokładniej niż inni, a to tłumaczy fakt, że jako dziecko był zdolny wprawić w zakłopotanie doktorów Prawa. Ze swoimi naturalnymi zdolnościami umysłowymi, On był w stanie pojąć sytuację i szybko zająć stanowisko.
Święty Łukasz mówi nam, że nasz Pan w wieku 12 lat towarzyszył swojej matce i Józefowi w drodze do Jeruzalem. Żydowskie dzieci były przyzwyczajone do uczestniczenia w praktykach religijnych i było zwyczajem, że żydowscy chłopcy powinni byli się poświęcać w tym wieku, w którym Jezus to uczynił. Jezus wiedział, że różni się od innych chłopców. Jest bardzo prawdopodobne, że opowiedział im o faktach związanych z Jego cudownym narodzeniem. Niektórzy przypuszczają, że nawet Jemu zarzucano, iż jest dzieckiem nieprawego łoża. Lecz ponieważ dokładnie tego nie wiemy, musimy ograniczyć się do Pisma Świętego. Nasz Pan przyszedł na świat w cudowny sposób w celu wypełnienia proroctw, a one wszystkie znajdują wypełnienie w Nim. Oczywiście, On skorzystał z pierwszej sposobności upewnienia się w tej sprawie. Kiedy w wieku 12 lat dowiedział się od doktorów Prawa, że nie może objąć kapłańskich funkcji jako chłopiec, nie czynił dalszych prób, lecz był poddany swoim rodzicom, Marii i jej mężowi, którzy właściwie byli Jego opiekunami aż do