stóp (15 m) na pochylenie dziobu, rufy i boków, otrzymamy 400 stóp (122 m) na 75 stóp (23 m), to jest 30.000 stóp kwadratowych (2.787 m²) na każdym pokładzie, czyli 90.000 stóp kwadratowych (8361 m²) powierzchni podłogi na trzech pokładach. Parowce przewożące żywy inwentarz z Nowego Jorku przeznaczają 20 stóp kwadratowych (2 m²) na każdego wołu. Przy takim wskaźniku na każdym pokładzie byłoby miejsce dla 1.500 wołów, czyli 4500 na trzech pokładach, i jeszcze pozostałoby dużo miejsca na wentylację, gdyż pokłady liczyły około 13 stóp (4 m) w wolnej przestrzeni.

      Według Geike’a liczba gatunków ssaków wynosiła pomiędzy 1660 a 1700. Jeśli tak było naprawdę, Arka mogła pomieścić na dwóch pokładach i części trzeciego po dwoje z każdego gatunku wielkości wołu. Jednakże według szczegółowej klasyfikacji gatunków Wallace’a, średnia wielkość była wielkością szarego lisa. Przyjmując rozmiary szarego lisa jako wielkość wszystkich gatunków, przyznając każdemu nawet jedną czwartą rozmiaru wołu i dając mu jedną czwartą miejsca wymaganego dla wołu, nawet dla wszystkich gatunków nie byłoby potrzeba przestrzeni 30.000 stóp kwadratowych (2.787 m2), jednego pokładu Arki! Wallace szacuje liczbę ptaków na 10.087, gadów na 975, a jaszczurek na 1.252. Wziąwszy przeciętny rozmiar tych gatunków, włączając w to dodatkową liczbę czystych zwierząt, które zostały zabrane po siedem (1Moj. 7:2,3), wydaje się, iż było wystarczająco miejsca dla wszystkich.

      Niektórzy zastanawiali się, czy okręt rozmiarów Arki był żeglowny. Istnieją doniesienia, że przed laty w cieśninie pomiędzy Danią i Szwecją przeprowadzono eksperymenty w celu przetestowania żeglowności okrętu zbudowanego według tych wymiarów. Wykonano model o długości 30 stóp (9 m), szerokości 5 stóp (1,5 m) i wysokości 3 stóp (0,9 m), rzeczywiste rozmiary Arki wynosiły 300x50x30 łokci. Model został zbudowany w formie staroświeckiego okrętu o dachu siodłowym, tak że przekrój przedstawiał trójkąt równoramienny. Pozostawiony, by samodzielnie stawić czoło pogodzie, wykazał niezwykłe cechy żeglowne. Dryfował bokiem wraz z przypływem, tworząc pas spokojnej wody na zawietrznej. Test ten w rozstrzygający sposób dowiódł, iż okręt o takiej prymitywnej budowie mógł być całkowicie żeglowny podczas długiej podróży. Mówi się, iż ogólne proporcje rozmiarów Arki są zachowywane przez budowniczych statków przewożących towary. Utrzymuje się, iż Fenicjanom, Grekom, Rzymianom i innym budowniczym statków wraz z ich statkami daleko jest do doskonałości Arki jako przestronnego, bezpiecznego i ekonomicznego statku do przewożenia ładunków. Bez wątpienia proporcje podane przez Boską mądrość są najlepsze.
BS '98,58.

WIELKI POTOP

      Najstarsze historie potwierdzają fakt, że był wielki potop. Samo świadectwo biblijne możemy uważać za jeden z najstarszych opisów tych historii, jeśli nie pierwotny, ponieważ nie można polegać na datach, przypisywanych przez uczonych tabliczkom z wypalonej gliny, odkrytym w ruinach Niniwy. Uczeni, w swoich usiłowaniach znalezienia czegoś starszego od Biblii, na podstawie czego, jak twierdzą, opis biblijny został sporządzony, dodają tysiące lat do starożytności potopu i tym samym są w zupełnej sprzeczności z zapisami biblijnymi, które naszym zdaniem nie są unieważnione przez ich zgadywania. Genealogia od Noego do Abrahama i Mojżesza jest jasno przedstawiona z taką dokładnością, jakiej nie spotykamy w zapiskach babilońskich.

      Apostoł przestrzega nas, że „mądrość tego świata głupstwem jest u Boga” (1Kor. 3:19), tak jak mądrość, plan i objawienie Boże są głupstwem dla tych „mądrych ludzi” (1Kor. 2:14; 1:19-21). W swoich usiłowaniach obalenia wiary Żydów i chrześcijan, w swoich staraniach ignorowania wszelkiego Boskiego objawienia i, jeśli to możliwe, ignorowania osobowego Stwórcy, atakują oni l Księgę Mojżeszową udając, iż są zdolni odróżnić przeplatanie się dwóch odrębnych opisów, przyjmując, że jeśliby to było prawdą wiarygodność Pisma Św. byłaby osłabiona i świat byłby zmuszony odrzucić myśl o natchnionym przez Boga opisie, a przyjąć za naukową prawdę przypuszczenia tych „mądrych ludzi”. Peloubet mówi na ten temat tak:

      „Sprzeczności lub krytycyzm pochodzą od tych, którzy nie tylko widzą dwa opisy, lecz uważają za rzecz naturalną, iż każdy z nich stanowi całość. Tradycje babilońskie o potopie, które wielu krytyków uważa za źródło opisu biblijnego, zawierają połączony opis. Tradycje o potopie są prawie powszechne z wielkim podobieństwem szczegółów. Najważniejszy z nich jest opis chaldejski, napisany na glinianych tabliczkach znalezionych w rumach Niniwy, obecnie znajdujących się w Muzeum Brytyjskim. W geologii nie ma niczego, co mogłoby zdyskredytować historię o potopie, natomiast wiele potwierdza ten fakt.”

      Inny pisarz, Le Normant, mówi:

      „Opis o potopie jest powszechną tradycją we wszystkich odgałęzieniach rodziny ludzkiej, z jedynym wyjątkiem czarnej rasy. Tradycja ta, wszędzie tak dokładna i zgodna, nie może opierać się na urojonym micie… Musi być wspomieniem rzeczywistego i strasznego wydarzenia… w pobliżu pierwotnej kolebki rodzaju ludzkiego i to przed rozdzieleniem się rodzin, z których powstały główne rasy”.

      O zapiskach babilońskich dotyczących potopu, które w porównaniu z opisem biblijnym mają rzeczywiście małą wartość, profesor G.F. Wright mówi:

      „Należy zauważyć, że tabliczki z pismem klinowym (zawierające opis potopu, sporządzony z zapisków babilońskich od 1.800 do 2.000 lat przed

poprzednia strona – następna strona