Sztandar Biblijny nr 137 – 1999 – str. 54
JEZUS POŚREDNIKIEM PRZYMIERZA NOWEGO
Zauważyliśmy już, że w każdym przymierzu, w którym obydwie strony mają pewne zobowiązania do wykonania, jest pośrednik, czyli ktoś, kto stoi między stronami, gwarantując wypełnienie ich warunków. Mojżesz był pośrednikiem Przymierza Zakonu, a Jezus jest pośrednikiem Przymierza Nowego. Bóg oczekuje od Niego wypełnienia Zakonu przez rodzaj ludzki, który ma mieć życie wieczne, a Izrael i świat będą oczekiwać od Niego, iż On da im zdolność spełnienia wymogów Zakonu. Kościół Wieku Ewangelii nie przychodzi do Chrystusa pod Przymierzem Nowym, ani pod „starym” Przymierzem Zakonu, lecz pod przymierzem starszym od tych dwu (Gal. 3:17), tj. Przymierzem Abrahamowym, jako cześć tego Nasienia (Gal. 3:29).
Tak jak przymierze typiczne, czyli Przymierze Zakonu (lub „testament”) zostało zatwierdzone, czy też zapieczętowane przez Mojżesza, jego pośrednika, krwią cielców i kozłów (2Moj. 24:1-8), tak Przymierze Nowe ma być zapieczętowane krwią „lepszych ofiar [liczba mnoga]”, które tamte reprezentowały, mianowicie ofiarami Chrystusa – Głowy i Ciała (Żyd. 9:18-23).
Mojżesz wziął wiązkę hyzopu i szkarłatnej wełny i nimi pokropił zatwierdzającą krwią zmieszaną z wodą zarówno księgę (typ Zakonu – Boskiej Sprawiedliwości), jak i cały lud (Żyd. 9:19). Tak samo rzecz się ma z Przymierzem Nowym, ono także musi być zatwierdzone krwią, a jego Pośrednik daje Swoją własną krew (życie), zarówno Głowa i Ciało, podczas Dnia Ewangelii przeznaczonego na składanie ofiar. Po ukończeniu lepszych ofiar, lud zostanie w znaczeniu przenośnym pokropiony zasługą oczyszczającej krwi (życia) i czystą wodą Prawdy. Pokropi zarówno księgę (Zakon), jak i lud, doprowadzając ludzi do harmonii z Bogiem, a tym samym do harmonii z Jego Prawem. Ich zęby nie będą już cierpnąć z powodu grzechów ojców (Jer. 31:29, 30), ani kiedy czynić będą dobro, nie znajdą już zła pośród siebie, bowiem wtedy „mię oni wszyscy poznają, od najmniejszego z nich do największego z nich,” i „ziemia będzie napełniona znajomością Pańską” (Jer. 31:34; 4Moj. 14:21; Izaj. 11:9).
Kto będzie kropił po ukończeniu ofiar? W typie był to Mojżesz, w antytypie będzie to Wielki Prorok i Pośrednik – „Proroka wam wzbudzi Pan, Bóg wasz, z braci waszych, jako mię; onego słuchać będziecie we wszystkim, cokolwiek do was mówić będzie. I stanie się, że każda dusza, któraby nie słuchała tego proroka, będzie wygładzona z ludu” (Dz. 3:22, 23). To proroctwo odnosi się do „czasu naprawienia wszystkich rzeczy”, Ap. Piotr cytuje je jako mające wtedy zastosowanie (Dz. 3:21).
Ten prorok, czy też nauczyciel, „Chrystus” – Głowa i Ciało, wyrósł podczas Wieku Ewangelii, i wkrótce, podczas Wieku Tysiąclecia, rozpocznie dzieło kropienia i oczyszczania ludzkości, a dusza (osoba), która wtedy nie będzie posłuszna i się nie oczyści, zostanie zniszczona. W tym przyszłym Wieku grzesznik mając sto lat zostanie odcięty, chociaż w tym wieku stosunkowo będzie zaledwie „dziecięciem” (Izaj. 65:20).
TRZY ŻONY ABRAHAMA
Rozważmy pokrótce te przymierza, tak jak one są zilustrowane w typie, czyli alegorii (Gal. 4:22-31). Ap. Paweł wyjaśnia, że żona Abrahama, Sara, była typem przymierza zawartego z Abrahamem, odnoszącym się do „nasienia”. Gdy lata mijały, a nie narodziło się żadne dziecko, wówczas oni zaczęli szukać wypełnienia w jakiś inny sposób, Hagar zajęła miejsce żony i urodziła syna, który, jak się wydawało, miał być dziedzicem. Podobnie, w pierwotnej obietnicy Boga danej Abrahamowi chodziło o Chrystusa, lecz On się nie narodził dopóki nie nadszedł „słuszny czas”. A w międzyczasie „Zakon” był dany z góry Synaj i, jak mogło się wydawać, zajął miejsce pierwotnego przymierza. Pod Przymierzem Zakonu rozwinęło się cielesne nasienie – Cielesny Izrael. Jednakże Przymierze Abrahamowe nie zawiodło, gdyż po tym, jak Przymierze Hagary zrodziło Cielesnego Izraela (reprezentowanego przez Ismaela), prawdziwe nasienie Abrahama, „dziedzice według obietnicy,” Chrystus Jezus i członkowie Jego ciała – Duchowy Izrael (Gal. 3:29), zaczęło się rodzić pod zarysami Sary według pierwotnego przymierza.
Tylko do tego punktu św. Paweł doprowadza typ i antytyp, ponieważ mówił on jedynie o dwóch nasieniach, cielesnym i duchowym, oraz o dwóch przymierzach, pod którymi zaczęły one istnieć. Stwierdzamy jednak, iż Bóg ma zawrzeć „nowe przymierze,” „po tych dniach,” jest więc naturalne, że zadajemy pytanie: Dlaczego to Nowe Przymierze nie było reprezentowane przez którąś z żon Abrahama? Po zbadaniu tej sprawy, dochodzimy do wniosku, iż było reprezentowane. Kiedy udamy się do 1Moj. 24:67, czytamy, że Izaak przyjął Rebekę do namiotu Sary i ona stała się jego poślubioną żoną, itd., co jest typem na to, jak Niebiański Oblubieniec przyjmuje swoją Oblubienicę przy końcu jej pobytu na ziemi, przy końcu jej podróży w Wieku Ewangelii, przyprowadza ją do siebie i wiąże ze sobą we wszystkich rzeczach obiecanych w pierwszym przymierzu (czyli przymierzu Sary). W następnym wersecie czytamy: „Potem Abraham pojął drugą żonę, której na imię było Ketura,” ilustrowała ona, tak jasno jak tylko typ potrafi, Nowe Przymierze.
SZEŚCIU SYNÓW KETURY
Każde z dwóch pierwszych przymierzy miało tylko jednego potomka: pierwsze – Duchowy Izrael, „dziedzica wszystkich rzeczy” (Izaak; Żyd. 1:2; Rzym. 8:17), a drugie – Cielesny Izrael, „miły dla ojców” (Ismael; Rzym. 11:28). Jednak Nowe Przymierze (Ketura) rodzi sześciu synów (1Moj. 25:2). Dlatego też Nowe Przymierze przyniesie życie wieczne sześciu klasom w Wieku Tysiąclecia, które mogą odpowiednio być przedstawione jak następuje: (1) Zamran: 70 najwybitniejszych