Sztandar Biblijny nr 137 – 1999 – str. 51
PRZYMIERZE ABRAHAMOWE
1. Przymierze Boga z Abrahamem. To przymierze, przymierze bezwarunkowe, zawiera w sobie błogosławieństwo dla naturalnych, cielesnych potomków Abrahama oraz reszty ziemskiego nasienia, jak również dla wyższego, duchowego Nasienia, „którym jest Chrystus. A jeźliście wy Chrystusowi, tedyście nasieniem Abrahamowym, a według obiemicy dziedzicami” (Gal. 3:16, 29). Jeśli będziemy o tym pamiętać, pomoże nam to w zrozumieniu pełnego znaczenia tego przymierza. Przymierze Boże z Abrahamem zostało pierwotnie zawarte po śmierci jego ojca, kiedy Abraham wszedł do ziemi Kanaan (1Moj. 12:1-5); zostało ono potwierdzone
1 rozwinięte w przymierzu związanym przysięgą (1Moj. 22:16-18), które przedstawia dwa rodzaje nasienia: duchowe, czyli niebiańskie, i ludzkie, czyli ziemskie.
Duchowe nasienie jest nazywane gwiazdami na niebie. Jezus nazywa siebie „gwiazdą jasną i poranną” (Obj. 22:16), a reszta duchowego nasienia, duchowi wybrani, są podrzędnymi gwiazdami. Wydaje się, iż gwiazdy miały wielką wagę i znaczenie dla starożytnych, którzy spoglądali ku nim z zabobonną czcią, wierząc, że sterują one przeznaczeniem zarówno narodów, jak i ludzi. A zatem ta część nasienia przymierza, która jest przedstawiona jako gwiazdy na niebie oznacza niebiańskich władców – zwłaszcza Chrystusa i Jego Oblubienicę. O ziemskim nasieniu jest mowa jako o „piasku, który jest na brzegu morskim” (1Moj. 22:17). Piasek reprezentuje ziemski lud rozwijany pod przymierzem tak samo wyraziście, jak gwiazdy reprezentują niebiański lud rozwinięty pod przymierzem.
Przestudiujmy to przymierze, a zobaczymy, iż ono zawiera te dwa elementy i uznaje zarówno cielesnego, jak i duchowego Izraela (1Moj. 12:2, 3; 13:14-16; 15:5, 18; 22:16-18; 26:3, 4; 28:13, 14). Apostoł Paweł zapewnia nas, iż „nasieniem”, do którego się odnosi w tym przymierzu, jest Chrystus i Kościół (Gal. 3:16, 29). Cielesny Izrael utracił przywilej stania się, z Jezusem, duchowym Nasieniem – stracił najlepszą, najwyborniejszą cześć przymierza – duchowy dział (Mat. 21:43). Apostoł do Rzym. 11:7 wyjaśnia: „Czego Izrael szuka, tego nie dostąpił; ale wybrani dostąpili, a inni zatwardzeni (zaślepieni) są.”
Jednakże utrata tej lepszej części nie odcięła ich zupełnie od udziału w tym przymierzu. „Bo nie chcę… bracia… [z pogan], żebyście byli zarozumiali sami w sobie [myśląc, że wszystko z łaski Bożej i przymierza zostało im zabrane i dane wam], nie chcę, abyście byli nieświadomi tej tajemnicy, iż zatwardzenie z części przyszło na Izrael, pókiby nie weszła zupełność pogan [tj. dopóki Kościół, Oblubienica Chrystusowa wybierana spośród pogan (Dz. 15:13-18) nie zostałaby próbnie skompletowana w swoich członkach]. A potem cały Izrael będzie zbawiony [ze swego zaślepienia, stanu zatwardziałości], jako napisano: 'Przyjdzie z Syjonu Wyzwoliciel i odwróci niepobożność od Jakuba’; A to jest przymierze moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich” (Rzym. 11:25-27 – Diaglott).
Chociaż od wielu stuleci oni są uważani za wrogów i są zaślepieni co do Ewangelii, to jednak oni przez cały czas są „miłymi dla ojców. Albowiem darów swoich i wezwania Bóg nie żałuje” (wersety 28, 29), to oznacza, iż te ziemskie błogosławieństwa są dla nich tak pewne, jak dla nas duchowe błogosławieństwa, ponieważ Bóg tak obiecał, takie zawarł przymierze i nigdy się nie zmienia. Dzięki niech będą Bogu, że odkąd ich dwójnasób niełaski (Izaj. 40:1, 2; Jer. 16:18) skończył się w 1878 roku, ich częściowe zaślepienie stopniowo zanika. (Zobacz naszą broszurkę Żydowskie nadzieje i perspektywy).
W ten sposób dostrzegamy szerokość i głębokość Boskiego planu oraz ustaleń – jak naturalne nasienie zostało odrzucone na pewien czas, by mogło się rozwinąć duchowe nasienie, które z kolei ma się stać narzędziem błogosławienia ziemskiego nasienia, a wraz z nim wszystkich narodów ziemi. Potem oni (ziemskie nasienie) dostąpią miłosierdzia dla miłosierdzia wam [duchowemu nasieniu] okazanego (wersety 31, 32), kiedy „Przyjdzie z Syjonu [nominalnego Izraela – cielesnego i duchowego] wybawiciel [Jezus i Kościół], i odwróci niepobożność od Jakuba [cielesnego Izraela].” Gdy my to zrozumiemy, rozumiemy Przymierze Abrahamowe w całej jego pełni. Pokazuje to nam, co Bóg miał na myśli, kiedy obiecywał, że nasienie Abrahama będzie potężne, posiądzie bramę nieprzyjaciół swoich (pokona Szatana, grzech, błąd, samolubstwo i światowość) i tak dalece będzie przewyższać innych, iż będzie w stanie „błogosławić wszystkie narody ziemi.” „O głębokości bogactwa i mądrości i znajomości Bożej! Jako są niewybadane sądy jego i niedoścignione drogi jego! Bo któż poznał umysł Pański? albo kto był rajcą jego?” (w. 33, 34).
PRZYMIERZE ZAKONU
2. Przymierze Zakonu. To przymierze tym różniło się od Abrahamowego, iż było warunkowe i dwustronne. Zostało zawarte pomiędzy Bogiem a Izraelem, a na mocy jego ustaleń Bóg był zobowiązany czynić pewne rzeczy, jeśli Izrael czynił pewne inne rzeczy. Lecz Przymierze Abrahamowe było bezwarunkowe. Bóg powiedział: „Będę,” itd.; chociaż to było Przymierze Abrahamowe, nie kładło ono żadnych zobowiązań na Abrahama. (Obrzezka została ustanowiona po daniu przymierza i służyła jako jego pieczęć, czy też znak – Rzym. 4:10, 11; 1Moj. 17:11.) Nie było to przymierze Abrahama, lecz całkowicie przymierze Boga, ono było jednostronne i z tego powodu nie miało pośrednika. (Pośrednikiem jest ktoś, kto stoi pomiędzy dwiema stronami porozumienia czy kontraktu, jego obowiązkiem jest dopilnowanie, by obie strony, które w mniejszym lub większym stopniu nie ufają sobie nawzajem, wypełniły swoją część przymierza, lub też by każda strona była zadowolona z drugiej.) Zamiast tego, Bóg przysiągł przez siebie samego, iż dotrzyma swojego przymierza (1Moj. 22:16; Żyd. 6:13-18).