Sztandar Biblijny nr 6 – 1984 – str. 60
jest żywy na wieki wieków. I mam klucze piekła [hadesu] i śmierci”. Ten tekst pokazuje, że w takim stopniu, w jakim to dotyczy Jezusa, gdy zmartwychwstał ze stanu śmierci, piekło zostało zniszczone – Jezus był żywy na wieki wieków, a śmierć dłużej nie miała nad nim władzy (Rzym. 6:9). W Dz.Ap. 2:31 czytamy: „…iż nie została dusza jego w piekle”. Trzeciego dnia Bóg wzbudził Go z martwych. Ukoronowany chwałą, czcią i nieśmiertelnością Jezus jest obecnie poza zasięgiem mocy piekła i śmierci, stawszy się głównym Nasieniem Abrahamowym (Gal. 3:16). Kościół jest drugorzędną częścią tego Nasienia (Gal. 3:29). Po ofiarniczym położeniu swego życia na śmierć Jezus jako Odkupiciel człowieka otrzymał moc (klucze) do otwarcia stanu śmierci (hadesu) i zniweczenia procesu umierania (śmierci). Ostatecznie On uwolni więźniów z więzienia śmierci (Izaj. 42:7; 61:1; porównaj Łuk. 4:18). To ma się spełnić względem ludzkości w Wieku Tysiąclecia, gdy Jezus zastosuje zasługę Swej chwalebnej okupowej ofiary na rzecz dzieci ludzkich. Wpierw otwiera stan śmierci w takim stopniu, w jakim to dotyczy członków Kościoła, tak iż oni jako Jego Oblubienica, mający z Nim udział w Boskiej naturze, mogą jako część Nasienia Abrahamowego uczestniczyć w dziele błogosławienia. Z pewnością hades nie może się odnosić tu do miejsca wiecznych mąk, bo te słowa podano jako zachętę („Nie bój się!” – w. 17) dla ludu Bożego. Hades jako raj szczęśliwości też nie byłby w zgodzie z tym zestawieniem wersetów. Oczywiście trzecia definicja jest właściwa.
Obj. 20:13, 14 podobnie wyraźnie wskazuje na unicestwienie pierwszego piekła przez wzbudzenie z martwych: „I wydało morze umarłych, którzy w niem byli, także śmierć i piekło [hades] wydały umarłych, którzy w nich byli; i byli sądzeni każdy według uczynków swoich. A śmierć i piekło [hades] wrzucone są w jezioro ogniste. Tać [jezioro ogniste] jest wtóra śmierć”. Morze przedstawia tu niespokojny stan upadłej ludzkości w buncie przeciwko Bogu. Ono wyda swych umarłych w tym znaczeniu, iż ci, którzy w nim będą się znajdować, „…umarli w upadkach i grzechach” (Efez. 2:1), w Wieku Tysiąclecia wyrzekną się stanu buntu przeciwko Bogu na rzecz poddania się władzy Chrystusa (Głowy i Ciała). Gdy nadejdzie chwila zastosowania przez Jezusa zasługi Swej ofiary złożonej na Kalwarii na rzecz całej ludzkiej rodziny, oni przez wzbudzenie z martwych będą wyzwoleni z hadesu, stanu śmierci Adamowej, z piekła (pierwszego piekła), które zostanie opróżnione ze swych lokatorów i w ten sposób zniszczone, wrzucone do jeziora ognistego (drugiego piekła) stanowiącego drugą śmierć – całkowite i zupełne unicestwienie. Przez tysiącletnie dzieło Chrystusa dokonane z pomocą procesu restytucji (Dz.Ap. 3:21), ludzkość otrzyma sposobność wyzwolenia ze śmierci, procesu umierania Adamowego. Tak więc i śmierć będzie wrzucona do jeziora ognistego – zupełnego i wiecznego unicestwienia. Rodzaj ludzki będzie sądzony w zależności
kol. 2
od stopnia posłuszeństwa lub nieposłuszeństw Pańskiej woli, wyrażonej w sprawiedliwych i dobroczynnych prawach Królestwa. Ci ludzie, którzy nie okażą chociażby zewnętrznego posłuszeństwa umrą przy końcu stu lat prób (Izaj. 65:20). Ci zaś, którzy zewnętrznie się dostosują, lecz samolubnie spożytkują błogosławieństwa Nowego Przymierza zamiast wypełnić swe życie dobrem, będą zniszczeni przy końcu tysiąca lat (Mat. 25:41-46). Ci natomiast, którzy okażą szczere posłuszeństwo prze swoje uczynki, będą godni żywota wiecznego (Mat. 25:34-40). Nierozsądne jest przypuszczenie, że miejsce szczęśliwości w hadesie mogłoby być unicestwione przez Boga. Gdyby zaś hades był miejscem mąk, ten tekst czynią wzmiankę o jego całkowitym zniszczeniu pokazuje, że hades nie będzie istniał wiecznie Stąd pokazano, że tylko trzecia definicja jest tu właściwa.
Następne trzy teksty wskazują na Bożą wszechwiedzę, wszechobecność i wszechmoc. Skoro Bóg posiada te zalety to może On wyprowadzić i wyprowadzi umarłych z grobu niszcząc w ten sposób pierwsze piekło. Ijob 11:8: „Wyższe są niż niebiosa, cóż uczynisz? Głębsze niż piekło [sheol], jakoż poznasz?” Nasza uwaga jest tutaj zwrócona na Boską mądrość, która zasadniczo dla wszystkich ludzi jest niezbadana. Sofar, błądzący pocieszycie Ijoba, sugeruje ilustrację zupełnego braku znajomości Bożej ze strony człowieka, odnosząc się do szeolu i porównuje te dwie rzeczy: jak nie ma żadnej znajomości w szeolu (Kazn. 9:10) tak również, jak twierdzi, nie może być znajomości Boskiej mądrości i planu. Przeciwstawienie szeolu niebu dowodzi, że szeol nie oznacza miejsca szczęśliwości. Nie ma tu też niczego, co wskazywałoby na miejsce tortur. Dlatego trzecia definicja jest bardzo odpowiednia.
Psalm 139:8: „Jeźlibym wstąpił do nieba, jesteś tam; i jeźlibym sobie posłał w grobie [sheol] i tameś przytomny”. Są tu przedstawione Boska wszechobecność i działanie Jego mocy; wszechmoc. Psalmista był pewien, że gdyby poszedł do nieba, gdzie Bóg mieszka, znalazłby tam Boga w Jego wielkiej mocy i chwale, gdyby zaś uczynił sobie posłanie w szeolu, stanie grobu, Bóg byłby tam w Swej wielkiej mocy i wyprowadziłby go stamtąd w zmartwychwstaniu. Bóg dokona tego wyzwolenia przez Swego wywyższonego Syna, który jest większym Synem wielkiego Dawida, naszym Panem Jezusem, i przez wywyższoną z Nim Oblubienicę, kiedy z powrotem przyprowadzi umarłych. Pierwsza i druga definicja nie są tu właściwe, tylko trzecia jest odpowiednia.
Amos 9:2: „Choćby się zakopali w ziemię [sheol], i stamtądby ich ręka moja wzięła; choćby wstąpili aż do nieba, i stamtądbym ich stargnął”. W tym bardzo metaforycznym języku, Bóg ogłasza o Swej zupełnej mocy i kontroli nad ludzkością, odnosząc się szczególnie do Izraela. Izraelici, ani jako naród, ani jako jednostki nie mogli uniknąć sądów Boga. Chociaż się wywyższają aż do nieba,