Sztandar Biblijny nr 104 – 1996 – str. 80
znaczenia jubileuszu Izraela, kto nie dowiedział się, że Bóg przewidział „czasy naprawienia wszystkich rzeczy”, które mają się rozpocząć w związku z drugim adwentem Odkupiciela (zob. Dz. 3:19-23). Dostrzegamy, że jubileuszowe lata Izraela, w czasie których każda osoba i rodzina odzyskiwała wszelką utraconą własność, wszystkie osobiste prawa i była uwalniana od wszelkich długów – były przeznaczone jako typ nadchodzących czasów restytucji, kiedy to wszystkim zostanie zaoferowana pełna sposobność uzyskania wolności od grzechu i szatana, od długu wobec Boskiej sprawiedliwości i od dziedzicznych słabości ciała, kiedy to ziemia znowu powróci do ogółu ludzkiej rodziny, dla której została stworzona i dla której została odkupiona przez Chrystusa po jej utracie z powodu upadku Adama. Widzimy, że w związku z tymi jubileuszami Pismo Święte wskazuje na system liczenia przez podnoszenie do kwadratu, tak że jubileusz jubileuszy, czyli pięćdziesiąt razy pięćdziesiąt lat (2500 lat) stanowi wielki cykl jubileuszowy i że taki cykl zaczai być liczony po tym, gdy cielesny Izrael odbył swój ostatni typiczny jubileusz. Z Pisma Świętego dowiadujemy się, że ostatnim był dziewiętnasty rok jubileuszowy Izraela, trwający od października 627 do października 626 p. n. e. Wiedząc, że jubileusz był częścią Zakonu i że żaden zarys tego Zakonu, żadna kreska ani jota, nie może przeminąć bez wypełnienia lub antytypu, mierzymy cykl wielkiego jubileuszu 2500 lat od daty obchodzenia ostatniego typicznego jubileuszu w październiku 626 r. p. n. e. i w ten sposób stwierdzamy, że antytypiczny jubileusz, wielki jubileusz jubileuszy powinien się rozpocząć w październiku 1874 roku. I tak: 625¼ roku p. n. e. plus 1874¾ roku n. e. daje 2500 lat. Wskazuje to na październik 1875 roku jako koniec wielkiego cyklu, łącznie z rokiem jubileuszowym, który w takim razie rozpocząłby się w październiku 1874, gdyby typ trwał nadal. Ponieważ antytyp typu czasowego zawsze rozpoczyna się w czasie, kiedy typ ma być zachowany, gdyby trwał, antytypiczny jubileusz o 1000 lat, zamiast jednego roku, miał się rozpocząć w październiku 1874.
Lecz ktoś mógłby zapytać, jakim prawem podnosimy do kwadratu lata cyklu jubileuszowego, by uzyskać wielki antytypiczny cykl prowadzący i wprowadzający do wielkiego antytypicznego jubileuszu? Odpowiadamy, że Pan wskazuje na to jako na właściwą metodę. W jaki sposób? Przez podnoszenie za każdym razem do kwadratu niższego okresu, aby uzyskać następny wyższy, l tak podniósł do kwadratu liczbę dni w tygodniu składającym się z dni, który kończył się szabatem, by doprowadzić i wprowadzić jubileusz tygodni – pięćdziesiątnicę, pięćdziesiąty dzień, następne większe święto od szabatu (3Moj. 23:15-21). Podobnie podniósł do kwadratu liczbę lat w tygodniu lat, który kończył się rokiem szabatowym, by doprowadzić do roku jubileuszowego i wprowadzić w rok pięćdziesiąty, następne większe święto od roku jubileuszowego (3Moj. 25:1-4, 8-13). Ponieważ pięćdziesięcioletni okres siedmiu lat szabatowych z następującym po nich rokiem jubileuszowym był najważniejszym okresem w typie, następny ważniejszy musiał być antytypicznym, czyli wielkim cyklem. Tak więc przez podniesienie do kwadratu najgłówniejszego okresu typu (50 lat), otrzymujemy następny ważniejszy okres – 2500 lat jako czas wielkiego antytypicznego cyklu. Widzimy więc, że szabatowe lata długości 49 lat mają za swój antytyp wielki cykl o długości 2500 lat, że rok jubileuszowy ma za swój antytyp Tysiąclecie, czas restytucji wszystkich rzeczy, okres 1000 lat i że wielki antytypiczny cykl jest kwadratem najbliższego niższego okresu, który był najważniejszym okresem typu, z których ostatni z konieczności musiał mieć po sobie cykl antytypiczny (Mat. 5:17).
Stróżowie czuwający dostrzegą dokładność równoległości daty października 1874 roku i istoty wydarzeń, jakich należało się spodziewać, jako czasu, w którym „żniwo” tego wieku miało się zacząć i sam Pan miał być obecny jako główny żniwiarz. Jedyną rzeczą niezbędną do połączenia tego jubileuszowego proroctwa z innymi jest stwierdzenie Apostoła Piotra w Dz. 3:21, które pokazuje, że nasz Pan musi być obecny (w swoim drugim adwencie) na początku czasów restytucji wszystkich rzeczy, a jak już zauważyliśmy te czasy restytucji są antytypicznymi latami jubileuszowymi pokazanymi w typie przez jubileusze Izraela, gdy odzyskiwano wszystkie poprzednie przywileje wolności i własności. I tak mamy trzy bardzo proste, lecz jasne i bardzo ważne świadectwa biblijne, które wyraźnie wskazują, że paruzja naszego Pana miała się rozpocząć w październiku 1874 roku. Proroctwa te pokazują charakter pracy, jakiej powinniśmy się spodziewać w czasie Jego obecności, przed Jego jawnym okazaniem się światu, Jego epifania [manifestacją], Jego apokalipsa [objawieniem]. Jak dowiedziono w E 4, str. 53-58, epifania i czas ucisku to dokładnie to samo (Łuk. 17:29). Tak więc koniec dzierżawy władzy pogan i początek czasu ucisku w 1914 roku wyraźnie wskazują na rozpoczęcie się w tym czasie okresu epifanii.
BS ’95. 53.