Sztandar Biblijny nr 99 – 1996 – str. 37
błogosławienia Kościoła, lecz musi czekać przez cały wiek Ewangelii aż do „ostatecznych dni”, do „potem” z Joela 2:28 i 1Kor. 15:23. O tym samym „potem” mówi Ozeasz 3:5: „A potem [po w. Ewangelii, po „wielu dniach” z w. 4, gdy pozostaną bez króla itd. J nawrócą się synowie Izraelscy i szukać będą Pana, Boga swego, i Dawida [Mesjasza – Jer. 30:9; Ezech. 34:23, 24; 37:24, 25] króla swego, a przestraszeni będąc [czcząc] pójdą do Pana i do dobrotliwości jego w ostatnie dni”. „A tak wszystek Izrael będzie zbawiony, jako napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci niepobożności od Jakuba. A toć będzie przymierze moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich” (Rzym. 11: 26, 27).
Bóg przeznaczył wiek Ewangelii, który miał poprzedzić wylanie świętego Ducha na wszelkie ciało, na wybór Kościoła jako Oblubienicy Chrystusa, swoich współdziedziców, uczestników tej samej Boskiej natury. Przez Kościół, owo wielkie wybrane nasienie Abrahamowe, błogosławiona będzie cała nie wybrana ludzkość – „wszystkie narody ziemi” (1Moj. 12:3; 22:18; 28:14; Gal. 3:8, 16, 29). W Wieku Ewangelii, po przyjęciu wiernej reszty Izraela, która nie została wyłamana z powodu niewiary (Rzym. 11:17-21), Bóg „wejrzał na pogany, aby z nich wziął lud imieniowi swemu” (Dz.Ap. 15:14). Pięćdziesiątnicowe błogosławieństwo świata nie może nastąpić, dopóki swego biegu nie zakończą wszyscy wybrani – zarówno słudzy, jak i służebnice; wtedy okupowa zasługa Chrystusa, która podczas wieku Ewangelii przykrywa wybranych, zostanie zwolniona i zastosowana przed tronem sprawiedliwości za świat.
W Dz.Ap. 15:15-17 czytamy: „A z tym się zgadzają mowy prorockie, jako jest napisane: Potem [po zwróceniu się do pogan i skompletowaniu wybranych] się wrócę [przywrócę łaskę ludzkości – potem wyleję mego Ducha na wszelkie ciało; ten powrót jest aktem Boga, tego Jedynego, który tutaj mówi], a [aby okazać tę łaskę ludzkości] pobuduję zasię przybytek Dawidowy upadły [ponownie podniosę rodzinę Dawida do królewskiego stanu w Mesjaszu jako Królu], a obaliny jego zasię pobuduję [Izrael jako królestwo znajduje się w ruinie od chwili utraty królewskiej rodziny rządzącej w dniach Sedekiasza; lecz podczas tysiącletniego panowania Mesjasza królestwo to zostanie im przywrócone] i znowu go wystawię [jako królewski dom rządzący światem. Dlaczego ma być ustanowione Tysiącletnie Królestwo? Oto powód]:
„Aby ci, co pozostali z ludzi [ci, którzy pozostali po tym, jak inni – wybrani – zostali zabrani, tzn. nie wybrany świat ludzkości], szukali Pana [mogli spróbować uzyskać zbawienie u Boga], i [nawet – Diaglott] wszystkie narody [wszyscy nie wybrani], nad którymi wzywano imienia mojego [dzięki zasłudze ceny okupu, która prawem wykupu czyni ich Jego własnością – 1Kor. 6:20; 7:23. Imię Boga jest wypisane na nich w takim znaczeniu, w jakim imię właściciela pewnej własności znajduje się na tej własności]”.
DRUGIE PIĘĆDZIESIĄTNICOWE BŁOGOSŁAWIEŃSTWO
Tu zatem mamy inne wyjaśnienie drugiego pięćdziesiątnicowego błogosławieństwa obiecanego przez proroka Joela 2:28 i potwierdzonego przez Apostoła Piotra w naszym tekście jako mającego nadejść w dniach ostatecznych, przy końcu obecnego Wieku Ewangelii, po zakończeniu ofiary Kościoła oraz zastosowaniu przez Chrystusa Jego okupowej zasługi za „wszystek lud”, z wyjątkiem tych, za których dokonano pojednania bezpośrednio, gdy Jezus wstąpił do nieba i stawił się za „nami” – swoim Kościołem pierworodnych, który jest zapisany w niebie (Żyd. 12:23). Drugie pięćdziesiątnicowe błogosławieństwo nie obejmuje już sług i służebnic – Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii, Oblubienicy i panien – gdyż te klasy nie będą go potrzebowały. Wtedy, wszyscy oni, mając już niebiańskie dziedzictwo i błogosławieństwo Ojca – prawo, pozwolenie, autorytet i moc, jako królowie i kapłani Tysiąclecia, wielkie nasienie Abrahamowe, wystąpią i będą błogosławić „wszystek lud”, „wszystkie rodziny ziemi”.
Szatan będzie wtedy całkowicie ograniczony, by nie mógł już zwodzić narodów (Obj. 20:2, 3), a królowie i kapłani Tysiąclecia stworzą warunki nie sprzyjające błędowi, niesprawiedliwości i bezbożności, lecz sprzyjające prawdzie, sprawiedliwości i świętości. Uciskające rządy, fałszywe religie, drapieżna arystokracja i samolubny świat pracy nie będą już wykorzystywać i ciemiężyć ludzkości.
Wylewanie Boskiego Ducha w drugim pięćdziesiątnicowym błogosławieństwie rozpocznie się na początku Tysiąclecia, po zastosowaniu zasługi Chrystusowej za „wszystek lud”. Zwłaszcza dwa czynniki, jakie w Królestwie będą szczególnie pomocne w wylewaniu Ducha Świętego, są to Słowo Boże i Jego opatrzność.
Przez swoje Słowo Bóg uleczy Żydów (Psalm 107: 20; Jer. 31:31-34; Rzym. 11:26, 27). Jego Słowo dotrze także do innych, jeśli będą się starali je otrzymać od Abrahama, Izaaka i innych Starożytnych Godnych w Jerozolimie (Izaj. 2:3). Oczy zrozumienia, które były zaślepione, wtedy zostaną otworzone (Izaj. 29:18, 24). Prawda jako strumyk zacznie się od małych ilości, lecz stopniowo stanie się głęboka jak morze i powszechna (Ezech. 47:1-12; Izaj. 11:9).
Podobnie, Boska opatrzność będzie obecna, udzielając każdemu doświadczenia dostosowane do pozbywania się fizycznych, umysłowych, moralnych i religijnych błędów i grzechu oraz zachęcająca do uczenia się i praktykowania prawdy, ponieważ każdy opatrznościowo zostanie umieszczony w takich warunkach, jakie będą zniechęcać do głoszenia błędu i zachęcać do głoszenia Prawdy oraz pomagania innym przy pomocy Prawdy w reformowaniu się (Izaj. 26:9). Każda próba uczenia błędu lub niesprawiedliwego postępowania z bliźnim będzie karana, podczas gdy cnota będzie nagradzana.
W ten sposób przez Słowo i opatrzności Boże wszyscy nie wybrani, zarówno żyjący, jak i zmarli powracający z grobu, dowiedzą się o możliwości uzyskania ludzkiej doskonałości, możliwości podniesienia się, restytucji z warunków degradacji, grzechu i śmierci do obrazu Boga pierwotnie