Sztandar Biblijny nr 5 – 1984 – str. 19
Mamy się trzymać z dala także od swawolnych grzechów, bowiem mogą nas one doprowadzić do „wielkiego wykroczenia” do ,,grzechu na śmierć” (1 Jana 5:16). Z pewnością pragniemy pozostawać z dala od tych grzechów. Poruszony tu temat jest rzeczywiście bardzo właściwy na rozpoczęcie roku, podczas którego możemy się nieustannie odnawiać.
W Psalm 51:11-14, 19 Dawid modlił się do Boga, po tym jak popadł w bardzo poważne błędy: ,,Odwróć oblicze twoje od grzechów moich, a zgładź wszystkie nieprawości moje. Serce czyste stwórz we mnie, o Boże! a ducha prawego odnów [ponownie występuje tu odnowienie], we wnętrznościach moich. Nie odrzucaj mię od oblicza twego, a Ducha swego świętego nie odbieraj ode mnie. Przywróć mi radość zbawienia twego, a duchem dobrowolnym podeprzyj mię … Ofiary Bogu przyjemne duch skruszony; sercem skruszonem i strapionem nie pogardzisz, o Boże”!
CHODZENIE W „NOWOŚCI ŻYWOTA”
Apostoł Paweł do Rzymian 6:3-5 mówi: „Azaż nie wiecie, iż którzykolwiek ochrzczeni jesteśmy w Chrystusa Jezusa, w śmierć jego ochrzczeni jesteśmy? Pogrzebieniśmy tedy z nim w śmierć, abyśmy jako Chrystus wzbudzony jest z martwych przez chwałę ojcowską, tak żebyśmy i my w nowości żywota chodzili. Bo jeśliżeśmy z nim szczepieni w podobieństwo śmierci jego, tedy też i w podobieństwo zmartwychwstania wszczepieni z nim będziemy”.
Słowa te nie odnoszą się do chrztu w wodzie, lecz do prawdziwego chrztu, który następuje w sercu, gdy jednostka całkowicie oddaje się Bogu i Chrystusowi. Jest to chrzest w duchu Jezusa, który mówi: „Oto idę; w księgach napisano o mnie; Abym czynił wolę twoje, Boże mój! pragnę, albowiem zakon twój jest w pośrodku wnętrzności moich” (Ps. 40:8, 9; Żyd. 10:7).
Wielu spośród nas, którzy staliśmy się uczniami Chrystusa – którzy oddaliśmy się lub poświęciliśmy swe życie Bogu – pamięta, że w czasie naszego poświęcenia poczuliśmy w sobie przypływ nowego życia i radości – odnowienie życia. I jeśli potem pozostaliśmy mniej lub więcej w tyle, teraz nadszedł właściwy czas, abyśmy się odnowili, abyśmy tym samym byli gotowi wzrastać w podobieństwie do Chrystusa i mogli w końcu osiągnąć owe wspaniałe Królestwo Boże, które On ma zarezerwowane dla wszystkich, miłujących Go najsilniej.
Nie pragniemy popadać ponownie w warunki grzechu, o których wspomina Apostoł w Liście do Żydów 6, kiedy to odnowienie się do pokuty jest niemożliwe. Nastąpi to jednak, jeśli nie będziemy pilni, jeśli nie dokonamy owego niezbędnego odnowienia i wzrostu. Możemy doprowadzić do takiej deprawacji własnego charakteru, że odnowienie się ku pokucie stanie się niemożliwe. W przeciwieństwie do wierzeń i nauk pewnych ludzi, całkowite odpadnięcie wierzącego jest możliwe.
kol. 2
W Liście do Rzymian 7:6 Apostoł tak mówi do Żydów: „Lecz teraz staliśmy się wolni od zakonu umarłszy temu, w którymeśmy byli zatrzymani, abyśmy Bogu służyli w nowości ducha, a nie w starości litery”. Nikt nie może usprawiedliwić się przed Bogiem przez swe dobre uczynki. W Liście do Efezjan 2:8,9 napisano: „Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. Albowiem łaską jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, dar to Boży jest”. Kiedy jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę w okupową ofiarę Chrystusa, dobre czyny pokazują, że nasza wiara jest żywa, że służymy w nowości ducha.
„ODNOWIENIE UMYSŁU WASZEGO”
Naszemu tematowi odpowiada znany licznym Czytelnikom tekst zapisany w Liście do Rzym. 12:1. Czytamy tam: „Proszę was tedy, bracia! przez litości Boże, abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest, rozumną służbę waszą”. Postawa taka związana jest z naszym oddaniem się lub poświęceniem życia Bogu (co wszyscy powinni uczynić) oraz z ODNOWIENIEM naszego poświęcenia. Jak to mądrze powiedział dr Jan Edgar mówiąc: „Codziennie odnawiajcie przymierze poświęcenia i codziennie starajcie się je wykonywać”.
Werset 2 mówi: „A nie przypodobywajcie się temu światu ale się przemieńcie” – w jaki sposób? – „przez ODNOWIENIE umysłu waszego na to, abyście doświadczyli, która jest wola Boża dobra, przyjemna i doskonała”. Początek nowego roku jest dobrym czasem na odnowienie naszego poświęcenia i na przyjęcie bardziej zdecydowanej niż kiedykolwiek dotąd postawy w jego wypełnianiu.
W związku z Wieczerzą Pańską czytamy w 1Kor. 5:7,8: ,,… Albowiem Baranek nasz wielkanocny za nas ofiarowany jest, Chrystus. A tak obchodźmy święto nie w starym kwasie złości i rozpusty, ale w przaśnikach szczerości i prawdy”. „Wyczyśćcież tedy stary kwas, abyście byli nowem zaczynieniem”. Innymi słowy, mamy się odnowić.
W Liście do Efez. 4:21-24 czytamy: „Jeźliście go tylko słuchali i o nim wyuczeni byli, jako jest (ta) prawda w Jezusie, To jest żebyście złożyli według pierwszego obcowania starego człowieka, który się psuje przez pożądliwości oszukiwające; I odnowili się duchem umysłu waszego; I oblekli się w onego nowego człowieka, który według Boga stworzony jest w sprawiedliwości i w świętobliwości prawdy”. Jest tutaj mowa nie tylko o odrzuceniu złych cech i odnowieniu się, lecz również o wzroście, o przyobleczeniu się w nowego człowieka, który na podobieństwo Boga stworzony został w sprawiedliwości i prawdziwej świętości.
Podobne słowa znajdujemy również w Liście do Kolosan 3:8-10, gdzie czytamy: „Lecz teraz złóżcie i wy to wszystko gniew, zapalczywość, złość, bluźnierstwo, i sprośną mowę z ust waszych. Nie kłamcie jedni przeciwko drugim, gdyżeście zewlekli człowieka starego z uczynkami jego, A oblekliście nowego tego, który